Categorie: Een woord

Ik heb er niet zoveel mee, de veertiende februari, al zal ik het vieren van de liefde wel aanmoedigen op eender welke dag, eender welke liefde. Liefde voor het leven en verbinding voelen, daar gaat het uiteindelijk om.

Ik schreef er hier! iets over.

Hoe het ook zij, ooit schreef ik wel een kaartje als onbekende aanbidster. Niet dat ik zo hard aan het aanbidden was maar ik vond het wel spannend.

Ik was niet direct een romantische ziel, eerder naïef en een dromer, ook onbekend met de “regels” van de kennismaking. Onder dat voorzichtige van mij, schuilde een beetje avontuur.  Als ik veilig en op afstand kon bekijken, liep ik zeker geen blauwtje.
Dat was die keer dat ik een Valentijnkaart onder de ruitenwisser van een auto stak. Ik kende die auto, vanbuiten, niet vanbinnen. Het was de auto van een jonge gast die als kinesist werkte in het fitnesscentrum waar ik toen ging. Hij was een van de begeleiders. Smelten deed ik niet direct maar hij trok wel de aandacht. Hij was knap, vriendelijk, gemoedelijk, had een mooie lach en was spontaan en vlot in de omgang. Het ontbrak hem volledig aan machogedrag. Dat zal me aangetrokken hebben. Hij zou weten dat ik hem sympathiek vond. Alleen, ik durfde het niet rechtstreeks in zijn gezicht zeggen. Ik zag mijn kans schoon bij Valentijn, door het op die kaart te schrijven en die dan onder de ruitenwisser te steken. Gelukkig was het net gestopt met sneeuwen. Hij heeft nooit geweten van wie die kaart kwam. Wel hoorde ik van een vriendin die daar toen was, dat hij erover verteld had en zich afvroeg van wie hij die kaart kreeg. Erg vond ik het niet. Maar ik had dan ook nog geen spierkramp gehad en me laten masseren. Wie weet hoe ik er dan over dacht?

Een andere keer, vele jaren later en na enkele Ithaka reizen, zat ik te wachten om in te schepen in mijn vliegtuig van Athene naar Brussel. Het was nog in de oude luchthaven. Mijn reisgenote en ik hadden Nieuwjaar gevierd en reisden begin januari terug. Zij herkende iemand die ook bij onze vlucht aan het wachten was en riep hem. Het was een Griekse man, een knappe Griekse man, een vrijgezelle knappe Griekse man! Ik volgde het gesprek en onthield zijn naam en familienaam en waar hij woonde. De reisgenote bleek meer geïnteresseerd in zijn broer, aan het gesprek te horen.
Toen het bijna Valentijn was, dacht ik er weer aan. Waarom zou ik niet nog eens een kaart schrijven? Gewoon een beetje de maand pimpen, me vrolijk voelen. Kwaad kon het zeker niet. Het werd een tekst in het Grieks, waarin ik vertelde dat ik de ontmoeting met hem in de luchthaven van Athene vlak na Nieuwjaar zo fijn vond. Ook al had ik niet zoveel gezegd. Helemaal onderaan, in piepkleine cijfertjes schreef ik het nummer van mijn eerste gsm. Na enkele weken was ik het al bijna vergeten toen iemand – met een voor mij onbekend nummer – me opbelde. Dát hij me opbelde, gaf me meer een boost dan dat hij het was. Misschien dat ik daarom afsprak. We hebben elkaar een paar keer ontmoet, heel gewoon iets gaan drinken. Intussen had ik ook al over zijn reputatie gehoord; trouw zijn stond niet in zijn woordenboek, ook niet in zijn Grieks woordenboek. Hij was aangenaam gezelschap, dat wel maar toehappen deed ik niet. Daar liep het contact dan ook spaak.
Een hele tijd – jaren – later kwam ik hem nog eens tegen, gewoon op een terrasje waar ik ook iets zat te drinken. Hij ging trouwen. Hij ging trouwen met een Griekse vrouw. Die vrouw had hij daar leren kennen en zij kwam naar België. Ik weet niet hoe trouw hij haar was of niet. Wat ik me wel herinner, was toen hij en zijn kameraad opstapten, hij langs mij heen liep, even zijn hand op mijn schouder legde en me ‘het allerbeste’ wenste. Toch volwassen geworden, die Griekse Don Juan?

Liefde is …

foto bovenaan: Liefde is blijven tot het einde van het concert.