Where are the years?

Impressions of a wonderful concert!
Where are the years, the wonderful years
when you had flowers in your heart
where is the love, my sweet love
to warm us in the cold

Those are not my words. Those are the words of the refrain of a Greek song, sung by Giorgos Dalaras. Music from Stavros Kouyioumtzis and lyrics by Akos Daskalopoulos.

This song was also brought in the concert of 3th March 2023, in Rotterdam, Luxor theatre. One of the many songs that night.

Where are the years?

I had quite some flashbacks, going to those first years of concerts and discoveries, one after the other, meetings; the beginning of a never-ending love for this country, its language and its songs, full of stories.

Through person’s lifetime can happen a lot; in the world, in my country, in that beautiful country, with our families and friends, with our bodies, the bodies of our dearest…

G. Dalaras was my very first Greek musical discovery. I saw and still do so, in every song a piece of history, a piece of culture, a way of living, power, a real existence that is overwhelming, every time again. Like being drawn into a funnel and than landing on the other side in my other home.

Flowers in the heart

It was a memorable day in more than one way. The memory of my mother was very clear and present that day. She died in 2006, 26th February, on a Sunday. She was buried on 3rd March, on a Friday, exactly to the day, seventeen years ago.
Her birthname was Wilhelmina. In Rotterdam we walked over the Wilhelmina-square. That was before the concert.

Wilhelmina square

I remember her being pleasantly surprised every time she came to my place, listening to the  Greek music; like the first time that I heard the voice of Dalaras.

Also, in the restaurant, where we had a good Greek meal, the waiter gave everyone a peppermint. On the paper wrapper was her name printed as well.

It reminded me very clearly of her, as if she was there as well.

To warm us in the cold

Literally! Before the concert, we were outside, walking, doing some sightseeing. Those looking-forward hours are nice, every time again. We enlarge the funnel and add a few extra memories to cherish. Meeting the organizer. The spirit of the ‘younger ones’, the teasing, the conversations, the upcoming evening in our minds and hearts … and another surprise, we met another friend there. How nice it was to see her again!

It’s about the concert itself of course. From the first note, the atmosphere was good! We know most of the musicians now, also the ones who weren’t there.

After the intro and the first song, G. Dalaras asked if there was a person that was bilingual Dutch/Greek. A man came up on the stage and translated what Dalaras said in Greek. In summary, he was glad that, after all those years, it still feels warm to be welcomed like this.

He also mentioned the train accident, on the 1rst March in the North of Greece. We make music in happiness and sadness and pain! Then he asked for a minute of silence in remembrance of the victims. As one, everyone stood up and bowed their heads. This is the first time that I didn’t even hear a cough!

After that we were spoiled with a dazzling performance, so many Greek songs that we knew and sang along (tried to anyway). I don’t take so many photo’s anymore, nor did I film. I’m sitting and enjoying, without trying to remember every song (to look it up later, what it means, as I used to in earlier years). This way, I was completely drawn into every moment of the concert. Warm!

Where are the years?

Sometimes they come back a little, discovering the musicians that we don’t know yet.

The bassist Petros Varthakouris

The ‘young ones’ got backstage, with their LP’s and afterwards gloating with his signature on it. And again, there was a flashback, when I was excited to go backstage. It is admirable how calm G. Dalaras is under the commotion and attentively listens to them. That’s what we have been told.

All warmed up, back home and wide awake on that side of the funnel, I almost saw the sunrise but fell asleep.   Αυτή η νύχτα μένει… (this night stays)

I have no reason to think about how my life would have turned out with another discovery, back then. 

“My roots and my other home; I’m enough like this.”

AMK 04/03/2023

The minor quality is in the picture, nót G. Dalaras

Photo at the top: there is something about the waterside that is attractive.

Waar zijn de jaren?

Waar zijn de jaren de mooie jaren
waarbij je bloemen droeg in je hart
Waar is de liefde mijn zoete liefde
om ons te verwarmen bij koude

Het zijn niet mijn woorden, het zijn de woorden van het refrein in een Grieks lied, gezongen door Giorgos Dalaras, muziek van Stavros Kouyioumtzis en tekst door Akos Daskalopoulos. (wie geïntereseerd is, kan wel goede informatie vinden bij bijvoorbeeld Skopos.be) .
Het is een lied dat gisteren (3 maart 2023) door Giorgos Dalaras gebracht werd. Eén van de hele vele , in het Luxortheater in Rotterdam.

Waar zijn de jaren?

Er waren toch wel flashbacks naar al die jaren van concerten, de ene ontdekking na de andere, de ontmoetingen; het begin van een niet te stuiten liefde voor dat land, haar taal en haar liederen, die vol verhalen zitten.
Doorheen onze jaren gebeurt er toch wel wat; in de wereld, in ons land, in dat mooie land, in onze families, bij vrienden, in ons eigen lichaam, in de lichamen van onze naasten …

G. Dalaras is mijn allereerste Grieks muzikale ontdekking. In elk lied vond en vind ik nog steeds een stukje geschiedenis, een stukje cultuur, een stukje manier van leven, een kracht, een zijn waardoor ik weer overspoeld raak, in een trechter getrokken en aan de andere kant land in mijn andere thuis.

Bloemen in het hart

Het was ook een memorabele dag om meer dan de vele flashbacks; een meer dan anders aanwezige herinnering aan mijn moeder. Ze stierf in 2006 op 26 februari, een zondag, werd begraven op 3 maart, een vrijdag, dag op dag, zeventien jaar geleden.
Haar doopnaam was Wilhelmina. We liepen over het Wilhelminaplein, gisteren in Rotterdam, vóór het concert.

Wilhelminaplein

Zij was, telkens ze bij mij thuis kwam, net zo aangenaam verrast bij het horen van Griekse muziek, als ik de allereerste keer dat ik Dalaras hoorde.
In het restaurant waar we vooraf lekker gegeten hadden, kregen we nog een pepermuntje, individueel verpakt met opschrift Wilhelmina.
Haar naam is een ander verhaal, ze werd overigens met haar roepnaam genoemd (niet gissen aub), maar het deed me wel heel aanwezig aan haar denken, alsof ze er een beetje bij was.

Om ons te verwarmen in de koude

Letterlijk! We waren veel buiten aan het wandelen. Deze vooraf-uren waren en zijn nog steeds mooie tijden, we rekken alleen de trechter wat op en koesteren er enkele herinneringen bij. Zoals de ontmoeting met de organisator, de ondernemingszin van de ‘jongeren’, de plagerijtjes, de gesprekken, het verheugen op de komende avond… en verrassend nog een M (u weet wel) tegenkomen. Wat een fijn weerzien!

Het gaat natuurlijk om het concert zelf. Het is weer fijn, de sfeer zit er vanaf de eerste noot in . De muzikanten zijn intussen bekenden voor ons, ook diegenen die er niet bij waren. Na de intro van het orkest en het eerste liedje vroeg G. Dalaras of er iemand was die Nederlands/Grieks tweetalig was. Zo was er iemand. Die man kwam op het podium en vertaalde wat G. Dalaras in het Grieks zei. Kort samengevat dat het weer warm voelt om na al die jaren nog zo onthaald te worden. Hij had het ook over het treinongeluk in het noorden van Griekenland van 1 maart. Hij zei dat ‘we in Griekenland altijd muziek maken, bij vreugde én bij pijn’. Toen vroeg hij om een minuut stilte voor de slachtoffers. Als één man stond iedereen recht en boog het hoofd. Dit was de eerste keer dat ik zelfs niemand hoorde hoesten!

Daarna was het een wervelend optreden van bijna alle liederen die we kenden. Meer en meer laat ik het filmen en foto’s maken achterwege, bijna toch… Het bijhouden van de liedjes die gezongen worden en hun volgorde, zoals  in vroegere jaren om vooral alles te kunnen opzoeken en/of verslag uit te brengen, doe ik niet meer. Dat voelde toen goed. Zonder word ik helemaal in het concert gezogen! Warm.

Waar zijn de jaren?

Ze komen soms een beetje terug; ontdekkingen van ons nog onbekende muzikanten.

De bassist Petros Varthakouris

De ‘jongeren’ zijn ons voor. Ze raken backstage met hun LP’s en glunderen met hun gesigneerde exemplaren achteraf. Ik voelde weer wat ik zelf vroeger voelde bij elke ontmoeting. In bewondering ook voor G. Dalaras zelf die er heel kalm en attent bij blijft staan en luistert. Dat hoorde ik toch achteraf.

Helemaal verwarmd weer thuis en klaarwakker aan die kant van de trechter zag ik bijna het ochtendgloren voor ik sliep.
Geen reden tot nadenken hoe mijn leven er zou uitzien met een andere ontdekking toen in de tijd.

Mijn roots en mijn andere thuis; ik ben genoeg zo.

AMK 04/03/2023

Mindere kwaliteit van de foto, niét van G. Dalaras

De Vijf M’s. Pilootaflevering.

16 februari 2020

Spannend. Wij, de Vijf M’s komen weer samen. Ondanks de storm wagen we ons aan de rit. Het is gezellig, ergens in Nederland deze keer. Als we samen zijn, waar dan ook, zijn wij thuis in Griekenland.

We delen allemaal dezelfde passie, dezelfde liefde voor Griekse muziek en natuurlijk nog meer Grieks zoals de taal, het eten, de mensen, het land, …  

De Griekse muziek is de maïzena die ons bindt, waar alles begon. Voor vier van ons in de jaren ‘stillekes’ met de veelzijdige muzikant Giorgos Dalaras. Voor mij begon het met een CD, gewoon gevonden in een gewone muziekwinkel ergens in Oostende, toen nog HVH Megastore. Voor de andere M’s iets anders. We probeerden allemaal concerten mee te maken. 

Eén M. kende ik van de avondschool voor Griekse les. Ze was – al dan niet stiekem – haar toen nog kleine M. aan het voorbereiden. Wat later ontdekten we dat we een keer op hetzelfde concert zaten, u weet wel, zo’n concert dat we via onze voelsprieten hebben ontdekt, voor het internettijdperk. Tijden waar net geen paard en kar meer aan te pas komen om ergens te raken. Het ging al met de auto. Zelf het raampje naar beneden draaien, namen we er graag bij. Tv had nog geen automatische afstandsbediening, tenzij je kinderen had. De telefoon was enkel de vaste telefoon, als die zijn werk deed. Hoe deden we het? Toeval? Humo? Dat herinner ik me zelfs niet meer. Het is zoals iets opmerken in een grijze massa, iets dat niemand anders ziet, gewoon omdat het altijd vooraan in je aandacht zit.

Toen deed internet zijn intrede, in mijn leven en blijkbaar in heel wat levens, want kijk! Er is een heuse website voor en door Dalaras-fans. Een echte virtuele ontmoetingsplaats. Er gingen twee werelden open voor mij. Mijn pen-met-papier pennenvriendenperiode verwaterde stilaan. De digitale periode daarentegen brak volop uit. Argentinië, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Griekenland natuurlijk, Zweden, USA, … . Overal in de wereld. En je ging er niet dood aan! Leve brieven schrijven met het klavier. In de andere wereld hoefde ik me niet meer in allerlei bochten te wringen om me in deze of andere vreemde hobby te verdiepen van een pennenvriend en hierop te antwoorden. Ik had mijn eigen meug gevonden, een hele club gelijkgestemde zielen.

In die tijd reisde ik wanneer en waarheen ik maar kon om een concert bij te kunnen wonen. Alles was terug te vinden op deze fantastische website. Zo heb ik in levende lijve heel wat prachtige mensen leren kennen.

Op een keer gingen M. en ik naar Londen. Korte vlucht, lange treinrit. De gastvrouw, ook een Fan, had dat weekend veel logés. Het gonsde van de verhalen, voor en na het concert. Tijdens zwijgen we! We luisterden en genoten!

Op dat concert zelf leerden we de volgende M. kennen, deze uit Uden. Ze vertelde honderduit. Ze zit nog steeds vol verhalen, ze is heel open, lacht veel, kan het zo te zien, met iedereen vinden. Ze stráált enthousiasme.

Achteraf zeiden we dat we haar al eens zagen. Ze staat op foto’s die we van een ander concert hebben. Ja! Inderdaad. Dat is ze. En nog iemand …

We spraken een keer af, want haar goede vriendin, ook een M. is fan, grote Fan. Ze kon er in Londen helaas niet bij zijn. Deze dames uit Nederland zakten hiervoor af naar Genk. Daar spraken we af voor onze ontmoeting. In die tijd werd ik door de meeste medefans Micki genoemd. Dat was mijn nickname op het forum (weze gewaarschuwd! Alleen dáár). Dat vond ik, bij ontmoetingen, makkelijker dan steeds weer mijn naam te herhalen voor de uitspraak. Micki is overigens een naam van vroeger, waar ik nu niet op inga. Het was wel handig als inspiratie.

Doorheen de jaren zagen we elkaar op concerten, spraken we nu en dan af bij elkaars thuis, dan hier, dan daar. Het is altijd heel gezellig, vol muziek, lekker eten, verhalen, overvloed aan verhalen. We worden hechte vriendinnen, ook al is het grotendeels op afstand. De maïzena vervalt niet.

Ik merk dat mijn verhaal lang wordt. Wie kan over passie ook stoppen met vertellen? Neemt u even een koffie, strekt de benen, de woorden staan er nog als u terug bent.

Laat nu net, die laatste zondag, 16 februari 2020, het EXACT zeventien jaar geleden zijn dat we samen naar Parijs reden. Ik woonde toen nog in Hasselt. ’s Morgens vertrokken we naar Berchem, waar de Nederlandse M’s ons ophalen. Ons, dat zijn de twee Belgische M’s. We reden ‘gewoon’ even naar Parijs want daar was een optreden, samen met Georges Moustaki en Deborah Meyer. Daar ontmoetten we nog andere fans, sommigen voor de eerste keer, zelfs iemand uit Polen. Het was gewoonweg fantastisch. Er werd achteraf een hele reportage over geschreven door verschillende mensen van het forum. Oh, en we meden de heftige discussies niet. Waar zoveel mensen zijn, zijn zoveel meningen, manieren van beleven en doorleven van het hele gebeuren. Eén wil ik wel delen. Wat de Poolse dame schreef. Ik citeer: “to the great “M”-quartett from the Netherlands – and Belgium, if we should separate the names – : M., M., M. and Micki”

In gedachten bleef ‘the four M’s’ hangen. De Vier M’s. Daarna komt onze Vijfde M erbij. Dochter van …. jawel M.! Ze is helemaal klaargestoomd door haar moeder. Ze doet vrolijk mee met backstage avonturen, foto’s maken tijdens concerten terwijl dat verboden is, ‘grommelen’ wanneer we berispt worden, aankondigingsposters helpen recycleren, kortom ze past helemaal in onze, toch op leeftijd zijnde damesclubje-met-puber-allures.

Een CD/vinylplaat/i-tune neemt ‘onze’ veelzijdig artiest niet in zijn eentje op. Een concert geven doet hij ook niet alleen. Op het aantal muzikanten, zangers, zangeressen, instrumenten die ik mocht leren kennen staat geen nummer. Zoals onze, ook weer gemeenschappelijke, favoriet, Michalis Tzouganakis. Deze veelzijdige, dolle, grappige, soms highe (van de passie voor muziek) artiest leerden we kennen tijdens een Europese tour. Ik durf niet hardop schrijven wat we toen allemaal dachten …  Drie jaren later nog een keer. Daar, in Düsseldorf hebben M. en ik hem toen voor het eerst ontmoet. Het hek is voorgoed van de dam. We hebben een tweede favoriet. Wij alle vijf.

Ze blijven ook komen, die bekende en aanstormende talenten. Groot voorbeeld is Alexandros Tzouganakis, … de zoon van. Ik schreef hier (tweede item) al over hen.

Die laatste 16e februari. We mijmeren en praten en eten en kijken filmpjes van concerten en praten weer en zingen mee … en … en … vergeten de storm. Intussen zit Max (nog een M., een Griekse hond overigens) rustig te wachten onder de tafel. Wie weet wordt hem wel een lekker hapje gegeven? Overigens gaat er geen bijeenkomst voorbij zonder cadeautjes en zoetigheden, al dan niet zelf gemaakt.

We hebben nu minstens twee Grieks muzikale redenen om zowel te reizen (of dromen van) als te ‘onderonsen’. De maïzena wordt meer en beter met de jaren. De toekomst is verzekerd.

Wie de twee Artiesten nu nog weet, mag mij trakteren (zonder terug te gaan kijken hé) … 😉