Tag: #Novemberverzen2025

Gebeeldhouwd

Ik dacht dat ik alleen was 
al wist ik ook wel anders 

Ik wandelde en kwam er toch 
heel wat figuren tegen nog 

Van Pegasus tot daar ver Pandora 
zag ik Bach, Beethoven en Professor 

Een streepje zon werd breder 
zat daarin een verklaring   van 

Echt ongebeeldhouwde mensen 
tenzij door veel levenservaring 

AMK
Pegasus
Bach en Beethoven en …
Pandora

Chocomondje

Op deze dag, de Universele dag van het kind of Internationale dag van de rechten van het kind vraag ik me enkele dingen alerter af.

Waarom, wereld van mensen, zo vraag ik u is het zo moeilijk om een kind te laten groeien en hun stem te zijn waar zij zich (nog) niet kunnen uitspreken over hun universele rechten?
Voor alle kinderen  dus!

Waarom, wereld van leiders, zo vraag ik u, is het lastiger om zo’n droom te koesteren en na te jagen in plaats van de morbide macht van wapenbezit? Of van klassenverschil?
Voor alle kinderen dus!

Waarom, wereld van mensen waar ik ook bij ben, zien we vaak niet meer wat we vergeten zijn, in elke blik, elk woord, elk gezicht, elke beweging van elk kind? Hebben we het verstopt? Durven we het niet (meer) zien?
Bij alle kinderen dus!

Waarom, grote wereld, is het zo moeilijk om élk kind een chocomondje te gunnen?

AMK

Foto bovenaan: Freepik.nl: Kinderdag20November

Brief aan Aarde

Op Azertyfactor staan twee nieuwe novemberverzen. Eentje naar de vraag van deze week om een brief te schrijven en de andere een soort vers die me hopelijk naar de tijd van het jaar brengt, het ritme althans. Die schreef ik ook neer in vorig blogbericht.

Die ene novembervers is een Brief aan Aarde. Ziehier de link naar Azertyfactor:

Brief*aan*Aarde

Al zal je over ons (niet) handelen en hoe Aarde reageert boeken vol kunnen schrijven. Zo af en toe borrelt er er iets op en dat stuk probeer ik dan vorm te geven.

Ik loop graag langs het paadje heen waar de droge blaadjes kraken en de natte me wakker maken (om niet uit te glijden… )

AMK

foto bovenaan: sorry, ik weet niet meer van wie. Ik scrol te veel en kwam hem daar ergens tegen.

Onderweg naar toen

De #Novemberverzen2025 opdracht van deze week op Azertyfactor is een brief schrijven. Ik schreef er alvast een aan iemand uit een heel ver verleden…

HIER schreef ik al eens over hem.

Een reis naar toen, even geleden, waaraan ik nu denk, doet me deze brief schrijven. Korrel zout mag. Oplettendheid ook.

Dag jongen wiens naam ik vergat, 

Ik schreef al over jou,
nu richt ik me tot jou,
Zouden we elkaar nog herkennen?
Niet in fysiek voorkomen, natuurlijk. 
Zouden we elkaar herkennen in uitstraling? 

Hoe was het voor jou om verder te groeien? 
Kon je de pesterijen nog aan? Kon je er aan ontkomen? 
Kon je je ervan afzonderen en erbovenuit stijgen? 
Weet je wat ik me nog herinner toen we ademloos aan die muur stonden?
 
We hielden elkaars hand vast!

Als troost tegen wantrouwen, angst, teruggetrokkenheid, grijze muis zijn? 

Ik wil je iets vertellen. 
We vielen op, we waren niet grijs, we gaven niet toe. 
Ze zagen ons, ze wisten niet hoe met ons, kleurrijke enkelingen, om te gaan. 
We waren niet grijs, ze zouden nooit grijze muizen aankijken, laat staan de moeite nemen om hen te pesten. 

We waren geen nietsnutten. Ze zagen ons wél. 
En zij waren banger dan wij van hen. Grote monden die lege woorden roepen. 

Dát, jongen wiens naam ik vergat, zat in die handdruk. Nu weet ik het weer. 
Zou ik dat zien als ik je nu zou tegenkomen? Hoe oud we ook zullen worden?
achter die muur

AMK