Tag: #schrijfavontuur

Onderweg naar toen

De #Novemberverzen2025 opdracht van deze week op Azertyfactor is een brief schrijven. Ik schreef er alvast een aan iemand uit een heel ver verleden…

HIER schreef ik al eens over hem.

Een reis naar toen, even geleden, waaraan ik nu denk, doet me deze brief schrijven. Korrel zout mag. Oplettendheid ook.

Dag jongen wiens naam ik vergat, 

Ik schreef al over jou,
nu richt ik me tot jou,
Zouden we elkaar nog herkennen?
Niet in fysiek voorkomen, natuurlijk. 
Zouden we elkaar herkennen in uitstraling? 

Hoe was het voor jou om verder te groeien? 
Kon je de pesterijen nog aan? Kon je er aan ontkomen? 
Kon je je ervan afzonderen en erbovenuit stijgen? 
Weet je wat ik me nog herinner toen we ademloos aan die muur stonden?
 
We hielden elkaars hand vast!

Als troost tegen wantrouwen, angst, teruggetrokkenheid, grijze muis zijn? 

Ik wil je iets vertellen. 
We vielen op, we waren niet grijs, we gaven niet toe. 
Ze zagen ons, ze wisten niet hoe met ons, kleurrijke enkelingen, om te gaan. 
We waren niet grijs, ze zouden nooit grijze muizen aankijken, laat staan de moeite nemen om hen te pesten. 

We waren geen nietsnutten. Ze zagen ons wél. 
En zij waren banger dan wij van hen. Grote monden die lege woorden roepen. 

Dát, jongen wiens naam ik vergat, zat in die handdruk. Nu weet ik het weer. 
Zou ik dat zien als ik je nu zou tegenkomen? Hoe oud we ook zullen worden?
achter die muur

AMK

Novembergeluiden

Lange inleiding om mijn novemberverzen voor te stellen 😉

Om met de deur uit huis te vallen:

Uithuizig zijn in deze buurt, leverde gisteren twee leuke gesprekken op. 

Met de mevrouw aan de kassa van een supermarkt had ik een tof gesprek over het cadeautje dat ik kocht voor een aankomende tienjarige. Over hoeveel de kinderen al weten en kunnen tegenwoordig. Het cadeau zelf zou ik destijds wel tof gevonden hebben. Even afwachten of de bijna-jarige dat ook vindt… 
In de namiddag wandelde ik door het park hier dichtbij, voornamelijk om inspiratie op te doen voor de Novemberverzen van Azertyfactor. Tot nog toe heb ik er drie gepost. Ik maakte hier en daar een foto en wilde een nogal grote vogel, aan de andere kant van de vijver, van wat dichterbij nemen. Misschien voelde hij/zij het want hij/zij vloog weg. Wat een mooie vleugels annex vlucht in de bocht over de vijver verder weg  …

Daar in die bocht van het paadje werd ik aangesproken door een studente op een bankje die mij aansprak met de vraag of ik aan een enquête van de universiteit Gent i.s.m. Antwerpen wilde meedoen. Dat was interessant. Het ging over de geluidsbeleving in het park.
Nu ik er op terugkijk, lijkt het park een beetje gepropt tussen de verschillende woonwijken boven-, onder-, doorheen de singel en de ring naar een ander park. Wat geluidsbeleving betreft, is het heel afhankelijk van het tijdstip in de dag, de week, zelfs seizoen en van het weer natuurlijk.
De geluiden van auto’s zijn er nagenoeg altijd. Er waren in de buurt geen werken bezig (renovaties, wegenwerken, …) dus dat viel nogal mee. Het verbaast me, nu ik er even bij stil blijf staan, dat er nog zoveel fauna is. De flora is aangelegd met wel genoeg variatie en wordt toch vrij goed onderhouden. Al ben ik geen parkwachter deskundige.
Na een kwartier stapte ik weer op en kwam ik – bijna – in een groter park terecht. Veel opmerkzamer op geluiden aldaar, stoorde het een en ander me toch. Een besef dat ik ergens van onder mijn huid uit kwam piepen, daarvan ben ik altijd zo moe na een wandeling in het park. Vaak nog meer dan wanneer ik door de straten van wijken en wijkjes slenter.

Enkele dagen geleden, ver stappen voor zachte geluiden …

Ik geef u mijn Novemberverzen nog mee. Klik op de link om te lezen en foto’s te zien die voor de inspiratie zorgden.

Novembervers01  
Novembervers02
Novembervers03

Novembergoud overdag. In het donker … zie Novembervers03 … bhoo

Fijne oor-vriendelijke november gewenst.

AMK

Komkommer kwamkwammer

De dingen des levens ook als er geen komkommers zijn 😉

Duolingo

Al ben ik niet echt fan van deze app, ik onderhoud wel wat ik nog weet van Grieks en kom stilaan (heel traag) in de Arabische klanken. Nog niet echt woorden op enkele namen na. De taal zelf blijft wel boeiend.

Bij het Grieks moet ik me vooral goed concentreren. Het doet wel deugd om te ontdekken dat ik toch nog wel wat ken. Al zal het er in een gewone conversatie heel traag aan toe gaan. Ik merk het ook als ik schrijf naar mensen in het Grieks, hoe vaak ik naar woorden zoek.

Lezen en de challenge op Hebban

Nog zes boeken te gaan. Ik ben een beetje ongedurig om lang te lezen, voel mee met het weer en daar geef ik me dan aan over. Het weer van het seizoen in dat seizoen is de normaalste zaak van de Aarde. Wanneer ik uitgeregend ben ga ik weer lezen:
Het laatste boek dat ik las is ‘Mist over het strand’ van Aline Sax. Ik schreef iets kort op Hebban: Mist*over*het*strand  

Schrijven

Nog twee deelnames aan wedstrijden te gaan waarvan de deadline nog in de toekomst ligt. Status: zandlopergewijs.
Andere schrijfplannen: nog in een luchtkasteel zonder parachute.
Een oogwenk uit een gedicht in wording: 

...
Herinneringen zwaaien naar mij
Waar bleef je zolang? 

Ik zwaai terug
...

Ten slotte: de te-doen lijst 

Deze lijst is echt heel lang
langer dan tien rollen behang 
Langer dan mijn arm
mijn brein is al zo warm 
Het springt van hot naar her
en ergens heel héél erg ver 
Gom ik  schaaf ik  en kort in
wat dan niet weg is  is nog gezien
  • borduurproject
  • haakproject

AMK
(ps. ik vond het gekozen ontbreekwoord van vorige week nogal zeurderig)

Mijnheer de Raaf aan de Schelde

(die eigenlijk een kraai was)

Meneer de Raaf kwam mij tegen 
Hij pronkte  hij stapte snel 
zo fier en met zoveel spel 
Waarheen leiden zijn wegen?

Toen was hij weg 
die zwarte veer 
vloog tegen de wind 
daar was hij weer 

Hij had een boot in ’t oog
wat een gemak  daar op dat dak 
zo was het dat hij niet zelf vloog 

Niet meer te voet  noch te vlieg 
als u dit leest, meneer de Raaf 
vertel me van uw reis alstublieft !

AMK

Nonsens

Dit verhaal gaat over niets en alles
en het leidt nergens heen, is zonder plot
zonder twist noch plotwending en gaat van het 
ene verhaal over een trigger naar een andere gebeurtenis 
die dan weer een herinnering uitlokt waaruit een bedenking
geboren wordt (had ik toch niet beter … ?)
Hopelijk en op zijn minst heeft
het een ietwat humoristische inslag 
en tovert het een glimlach op het gezicht 
van de lezende mens en ontwart het een knoop 
in iemands zwaar gemoed want dan is mijn verhaal 
zonder plot, zonder twist noch cliffhanger fantastisch 
geslaagd (dank u om tot hier te lezen)

AMK

Spiegeltje aan de wand

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
wie is de rijkste van heel dit land 
Is het de leepste 
of de gesleepste 
Is enkel het voetvolk ambetant?

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
waar zijn we toch nu weer aanbeland 
Er wordt weer geknipt 
dat staat zo in ’t script 
Ze doen het nooit zelf, dá’s ambetant! 

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
dat beeld is toch echt niet elegant
Doe dan een keer voor
is u dat te goor? 
Eens zien wie dan ú redt uit die brand

AMK 😉

Gered (2) – alleen die bril klopt toch niet echt.

in komkommertijd, al is die tegenwoordig alom rumoerig, vreselijk rumoerig …

Gisteren werd ik terug geslingerd in de tijd waar ik op de Limburgse boerenbuiten naar de kapster ging. Jarenlang had ik er fijne babbels en zo goed als nooit was het druk. Ik zou er een tweedaagse bus- en wandelreis voor over hebben om daar mijn leeftijd het raden naar te geven. Maar op een keer – ergens tijdens de coronaperiode – stopte ze met haar zaak. Met haar kwam het goed en naar ik vermoed nog steeds.

Ik zocht een andere. In een kapsalon met net te veel stoelen, kapsters, kapsones, lawaai en te weinig aandacht voor de klant, waar zonder vragen allerlei behandelingen gedaan werden en dan aangerekend, voelde ik me duidelijk onzichtbaar. Je kon ook online een afspraak maken en je kapster kiezen. De mijne was er zelden of net met iemand anders bezig.
De overmaat van ramp gebeurde toen op een keer een kapster in één knip te veel, echt te veel, lengte inkortte. Ze knipte het model erin en klaar! Mijn rug was het laatste dat ik liet zien. Nooit meer hier!

Een tijdje deed ik het zelf; mijn haar was immers toch heel kort.

Tot ik mijn huidige kapster vond. Via mijn zus die daar ook klant is toen haar kapper stopte, wist ik het adres. Op een dag had ik stoute schoenen aan (ze zijn nu versleten) en belde ik aan tijdens één van mijn stadse omzwervingen. De eerste afspraak was gemaakt.
Ze heeft een éénvrouwszaak en dat maakt het gezellig. Iets wat ze ook in acht neemt zijn Kerst, Pasen, Valentijn, … het salon straalt telkens weer. De koffie is lekker, de babbels tof al ben ik niet zo’n grote babbelaar. En ik zie er weer een beetje uit. De vorige keer knipte ze er weer wat model in en dat was zonder een millimeter te veel. Een kapster naar mijn hart en hoofd.

Ik ben gered! 🙂

AMK

Alleen die bril klopt toch niet echt, toch?

Gered

In de wachtkamer van een afdeling in het ziekenhuis gebeurde het eens dat mijn naam geroepen werd en ik er geen weet van had. Althans niet bij de eerste keer. Ik weet niet bij de hoeveelste keer ik wel door had dat het om mij ging.

Dat moet zo ongeveer geweest zijn toen iemand – en misschien nog iemand – me weer bij elkaar geletterd had. Ik was  namelijk – echt waar – helemaal verdwenen in een boek. Het voelde zoals uit een diepe slaap gewekt worden, dat duurt wel even dan, dat helder van geest worden.

Gelukkig vonden ze mij tussen die woorden en letters al was het in het boek al heel lang geleden, ergens rond de tijd van de Griekse mythologie. Ik was dus gered…

AMK 😉

De tuin der poëten (gedicht van Peter Holvoet-Hanssen)

Zon wakker, nog voor mij, wandelde ik in de  vroege ochtend, stappenteller omarmde mijn pols.

’t Is tijdens de  wandeling in de gewone ochtend dat ik nog eens stopte bij dit pareltje, vooral aangetrokken werd door de gedichten. Natuurlijk.
In een dichtbevolkte stad is dit een ware oase bij zo’n krachtige en liefst korte hittegolf. Soms tuimelen de woorden dan uit de losse pols.

Ge kent dat wel zo’n dag die een oase biedt 

Ge kent dat wel zo’n dag waarin 
ge een doel hebt en daar gaat ge heen 
of dat gaat ge doen zonder meer gewoon
zonder boe, bah weggelaten, komt ge in uw 
ritme dat ge dan aanhoudt want ge weet dat de 
koelte, relatief gesproken voor de tijd van het jaar
van korte duur is en ge uw ramen nog moet sluiten om 
al te veel hitte te voorkomen wanneer de zon daar opwarmt
ge stapt intussen door, want ge hebt uzelf ook laten verleiden,
de stappenteller af en toe controlerend en ja, bijna ja bijna is het 
zover en ge komt dan voorbij een koel briesje dat u uitnodigt en lokt
bijna schaamteloos bij zo’n heet voorspelde dag en ge volgt dat en de
oase omarmt u en uw ritme blijft  uw snelheid smelt en dat is niet erg want
iemand sproeit de oase die al dorstig is en de snelheid spoelt weg en hier en 
daar in de oase-omhelzing blijft ge stilstaan omdat ge voelt  het doet iets met u 
ge neemt een foto en nog een en bij een gedicht blijft ge staan en de sproeiman is
geduldig tot ge gezien hebt wat ge wilde zien en vastgelegd wat ge wilde vastleggen 

Een boom of struik of bloem en een gedicht natuurlijk 

Ge kent dat wel zo’n dag die een oase geboden heeft

Enkele foto’s die ik nam. Er staat natuurlijk veel meer te bewonderen

Voor geïnteresseerden: den-botaniek en het gedicht op de steen: de-tuin-der-poëten

Hier staat de indeling duidelijker op. Iemand die weet of ik dit in WordPress ook kan aanpassen (bredere pagina maken) ?

AMK

REIS NAAR NOORD-GRIEKENLAND – april 1994 – 15

Vrijdag 15 april 1994

Dan de dag van vertrek terug naar Brussel. De pech stopt niet en nu meer serieus; de taxi’s staken en de eerste bus komt pas opdagen om 6u30. Onze vlucht ging om 6u20.  Die zijn we dus kwijt. Dan maar een lijnvlucht met Olympic Airways doch geen rechtstreekse vlucht. Het is rennen. Het luchthaven-personeel is heel vriendelijk en loopt met ons mee naar onze gate. Zowel in Thessaloniki als in Athene krijgen we een ‘privé’ hostess die ons tot aan de gate brengt. 

Al bij al een reis om nooit te vergeten. De prachtige natuur, de vriendelijke mensen, het lekkere eten, de bezienswaardigheden, de avonturen en de avonduren, de Griekse taal (er zijn zelfs mensen die mij verstonden toen ik Grieks sprak), de sfeer, de muziek, alles.

Zee zand en een stevige rots

Nabeschouwing:
Ik heb bewust niet veel verteld over de bezienswaardigheden. Hopelijk staat dat (eventuele) nieuwsgierigheid niet in de weg. Er is heel veel te vinden op het beroemde world wide web.
Er zijn ook niet zoveel foto’s van, in vergelijking met hoe ik het nu zou doen om vanzelfsprekende redenen. Hier en daar heb ik duidelijker foto’s gezocht en in een link naar de betreffende website gedeeld.
Mijn reis van weleer zit er al meer dan dertig jaar op. Ik ben daar sindsdien niet meer geweest, op een weekje Thessaloniki na, om andere, muzikale redenen. Misschien moet ik nog wat harder stof van mezelf afblazen en terug gaan. Met een dag-na-dag verslag op Polarsteps en/of mijn blog.

Nog één toen-foto

Anne-Mie