Ik in gesprek met haar, mijn lijf

Dit schreef ik vorig jaar, tussen weer gaan werken na de operatie en de nieuwe diagnose in.

Toen:

Ik vroeg aan haar ‘Waarom?’

Zij antwoordde: ‘Het moest.’

 

Ik vroeg weer: ‘Waarom moest het?’

Zij antwoordde: ‘Het monster was sterker’.

 

Ik vroeg toen: ‘Waarom zei je niets eerder?’

Zij antwoordde: ‘Heb je me dan niet gehoord?’

 

Ik zei: ‘Je sprak te stil’

Zij zei: ‘Je luisterde niet’.

 

‘Je hebt mij verraden’.

(of had ik niet op tijd geluisterd?)

Ze zei: ‘Niets heeft je verraden’.

Ik weer: ‘Ik voelde het monster niet’.

(conflict)

…

Tussen toen en nu

Ik zocht een zondebok, maar vond er geen.

Zelfs zij was er geen.

 

Ik zocht vergetelheid, helaas

Zij herinnerde mij

– foutloos of genadeloos? –

aan dat was al was.

 

Daar vroeg ik weer: ‘Waarom?’

Zij antwoordde: ‘Omdat het moet’.

 

Ik: ‘Waarom moet het?’

Zij weer: ‘Je grenzen zijn je grenzen.’

 

Vandaag:

Ik zeg haar: ‘Het is zo. Dat van die grenzen’.

Zij zucht … ‘Oef’.

 

Ik vraag: ‘Hoe lang deze grenzen?’

Zij antwoordt: ‘Tot ik ze weer zelf kan verleggen … ‘

 

Nieuwsgierig, gretige ik: ‘Kan ik helpen?’

Zij, gelaten en toch niet zeker van haar ‘overwinning’: ‘Neen, blijf gewoon luisteren.’

 

‘Wanneer is dat?’ (ongeduldige) ik

‘Wanneer jij kalm wordt’ …..

 

Grens na grens,

‘Het’ zegt niets meer, het monster. Wordt wenselijk niet vervolgd.