december 2019 – Op reis naar Ithaka

2020

Omwille van het enorme risico om in cliché-rijke herhaling te vallen t.o.v. vorig jaar en de jaren daar nog voor,

Omwille van het cynisme van mij dat elk jaar tegen het einde ervan, krakjes vertoont en dan tot uitbarsting komt,

Omwille van niemand willen overslaan, niemands gedachten te sturen,

Ook omwille van het gekunsteld gevoel dat het bij mij opwekt,

Omwille van nog veel meer (berichtjes met wensen die ik dan niet beantwoord bijvoorbeeld),

Want …

Ik heb nl. weer een foto met kourabièdes waar ik al een verhaaltje bij schreef,

Weer een foto van de kerstboom en de cadeautjes,

Weer de allerbeste wensen voor iedereen, ook voor u,

Opnieuw voornemens die met Nieuwjaar niets te maken hebben, eerder met de gelegenheden die zich rond die tijd nogal eens voordoen,

Weeral verwijzingen naar alles wat ik ooit voorheen schreef en vooral wenste,

Weeral commentaar op wat er gebeurt in de wereld,

Weer … als u dat woord bekijkt. Het weer, klimaat … ja, in de wereld.

Weer naar het jaaroverzicht gekeken, de ‘wereld’leiders, de calimero’s, de wereldvreemden, de ervaringsONdeskundigen die leiden, de ervaringsdeskundigen die lijden,

Opnieuw de onverdraagzaamheid, de haat, me afvragend hoe eenzaam het moet zijn als men zich met haat en macht moet afschermen,

En weeral helaas brengt de haat geen zoden aan de dijk, toch niet voor de gewone burger,

Veel betogingen, waar ik niet bij was, alleen in gedachten en handtekeningen,

Solidariteit, gelukkig dat ook,

Weeral bewondering voor iedereen die toch weer voor anderen zich inzetten, het voor hen opnemen,

Nog een keer opsomming van de goede en andere dingen van 2019,

Kleine vrolijke dingen, weeral, en toch verrassend,

Vrijwilligerswerk (met goesting), nieuwe ontmoetingen, ontdekkingen,

Weer geheimpjes … 😉

Streven en aanvaarden, meestal toch, na de zoveelste Mie-en-het-lijf dialoog,

Weer blij dat ik er nog ben, ik weet niet hoe het is om er niet meer te zijn,

En al mijn stokpaardjes waarvan ééntje (omdat ik het vaak gelezen heb) … de afwezigen hadden ongelijk. Neen, die waren elders aanwezig. De echte afwezigen zitten in ons hart. (voilà, toch weer even cynisch).

Weeral drie puntjes omdat elk verhaal nooit helemaal af is …

Dit is mijn niet-Nieuwjaarsbrief, hiervoor heb ik eerst de wensen van het vorige jaar eens bekeken. De goesting om naar je medemens te kijken, lijkt me een goede om nog eens te herhalen. Ik heb er veel naar gekeken en een mooi kleurenpalet gezien. Dat wens ik u en mij (nu ik toch bezig ben mezelf te wensen: wat meer energie, mooi verdeeld over langere tijd 😉, zelfs een enkeling vindt het wel eens fijn in gezelschap te zijn).

Bedankt om mijn schrijfsels te lezen, u mag ze delen want in een zekere mate van bescheidenheid durf ik een vorm van ijdelheid toe te geven – wens ik zo te schrijven dat ik meer gelezen word, gewoon uit goesting van mijn medemens.

Wat ik voor 2020 voor u wens en ook voor elkaar, is een boeiend, gezond, strijdbaar, zacht, solidair, aanwezig wandelpad met mooie en uitdagende avonturen. Rust nemen zonder meer, bijvoorbeeld, was voor mij een uitdaging dit jaar.

Wie zei ook alweer, ‘het is niet wat je meemaakt dat bepaalt wie je bent, het is de manier waarop je het aanpakt.’

Dan zal ik u het vinden van die manier, die helemaal bij u past, wensen en uw wandelpad plezierig maakt om over te wandelen, uitkijkend naar steeds de volgende stap.

Wees stout en vertel dàt aan de Kerstman volgend jaar, of al aan Sinterklaas. Tover een lach op zijn gezicht 😊.

Komkommertijd in de transitzone.

Er gebeurt niet zoveel. Ik wil wel schrijven, wat zal ik dan eens bij elkaar rapen?

De kourabièdes die ik gebakken heb, zijn een ietsje bruiner geworden dan de echte klassieke koekjes. Dat heeft een reden en die is niet te bruin gebakken. Het zit in de bloem en de suiker. Ik gebruik graag ongeraffineerde rietsuiker bij het bakken en de bloem was boekweitbloem. Het heeft prima gewerkt. Teveel eten gebeurt zo al na twee koekjes dus kom ik langer toe …

Ik zou ook kunnen schrijven over de Kerstmarkt. Ik ben er gisteren even heen geweest met mijn zus. Het was er p*kedruk. Wonder boven wonder, de kleine bestaan ook nog, kon ik er vrij goed tegen. Het was ook fijn om te praten over familiedingen buiten de situatie waar het om gaat.

Intussen speel ik toch weer enkele euro’s kwijt en ben ik cadeautjes rijker. Om te geven en gekregen. Ze liggen nog even onder de kerstboom te glunderen, ingepakt. We hebben afgesloten bij een Italiaan. Aangezien we toch bezig waren te doen alsof het dagelijkse kost is, wat we daar deden, lieten we ons maar eens lekker gaan. En lekker was het!

Tussen het net-niet-gedrum ergens tussen Schelde en Hoogstraat zag ik Pieter Aspe staan. Wat is die mens lang zeg! De keren dat ik hem live zag, was zittend, aan het signeren op de boekenbeurs. Het doet er me aan denken dat ik nog een boek van zijn hand te lezen heb. Zijn boeken laten zich lekker vlot lezen. Er zit een soort cynisme en humor in die me wel smaken.

Ik zou ook kunnen schrijven over het familie Kerstfeest. Dit jaar was het mijn beurt om te organiseren. Sinds vijf jaar doet mijn vader het niet meer zelf. In die tijd huurden we een zaaltje in het Hasseltse, bestelden we een traiteur en vroegen we een vriendin van de familie om te helpen die dag. Mijn vader regelde de meeste dingen. Dat was ook fijn, maar hij vond het lastig worden. Zo is het idee ontstaan om elk jaar iets anders te doen. De eerste keer dat één van ons het deed, was in Oostende. Mijn andere zus woont daar. Dat was wel tof, zowat pal op de dijk.

De tweede keer heeft mijn andere zus het gedaan, hier dichtbij. Zij en haar kinderen/schoonkinderen hebben vooraf en die dag gezorgd voor het familiefeest. Dat werkte ook goed. Het was dichtbij een park zodat we veilig buiten konden. Er zijn nogal wat kinderen in onze familie en het is wel tof voor hen om eens wat meer te kunnen doen dan even de benen te strekken.

Daarna waren het achtereenvolgens twee broers van mij. De ene keer in de Antwerpse Kempen, met een toffe binnenspeeltuin en vorig jaar was het ongeveer dezelfde formule, in het Leuvense, aparte zaal in een restaurant met eten en bediening inbegrepen.

Degene die het organiseert, doet dat in de buurt waar hij/zij woont. Dit jaar was ik aan de beurt, in Antwerpen dus. Aangezien ik iets helemaal anders wilde, deden we het in de Griekse Taverne in Antwerpen, vlakbij de Kerstmarkt. Iedereen vond het wel tof, fijn, origineel, vooral die shared food. Voor mij is dat al jaren heel gewoon. Niets zo fijn als eerlijk, eenvoudig eten, grote schotel in het midden van de tafel en gewoon delen, proeven en opeten. Nu ben ik altijd te vinden voor lekker eten, zeker als ik het niet zelf moet klaar maken, niet teveel gepruts met bestek in veelvoud en al helemaal als het in gezelschap is.

Iedereen die aan de cadeautjes meedoet – het is bij ons geen verplichting – trekt een naam en koopt iets van het lijstje dat hij/zij krijgt en ontvangt ook zelf een cadeautje van de lijst die hij/zij doorgaf. Ik doe wel graag mee. Dit jaar kreeg ik een fietstas, heel praktisch. Ik ben er heel blij mee. Daarbij had ik de naam van een belhameltje uit de familie. Altijd fijn om een cadeautje te geven. Als toemaatje, kreeg ik dit jaar extra cadeautjes. Degene die het organiseert krijgt een presentje. Hoewel, -tje! Ik ben goed bedeeld dit jaar. Tegoed bons waar ik wel weg mee weet 😉

Intussen blijft het komkommertijd en dat in de winter.

Oh en het is de verjaardag van A. Twintig wordt deze jongedame vandaag, psycholoog in wording, oudste achterkleinkind van mijn vader.

Er is nu nog die Nieuwjaarsbrief te schrijven, toch ?

Verder ga ik u niet vervelen met links naar vroegere blogs, die hier terug te lezen zijn. U bent natuurlijk wel welkom, alles staat er nog. U hoeft er zelfs de echte komkommertijd niet voor af te wachten …

Doe dat goed wat u ook doet, op welke manier en in welk gezelschap dan ook!

Muzikaal intermezzo in de wandelgang van het ziekenhuis

Soms wordt de dag verrassend fris, aangenaam fris en sprankelend.

Het is niet speciaal een droeve dag, maar deze dagen tussen Kerst en Nieuwjaar voelen voor mij leeg aan, alsof je in een transitzone zit, te wachten op dat wat zeker is dat het komen zal. Ieder zit wat voor zich uit te kijken, druk bezig met de gsm/smartphone/i-phone, soms zelfs een babbeltje hier of daar. In deze of gene hoek is er drukte over wat komen zal, gelatenheid, gefundeerde meningen, … een transitzone vol eilandjes.

Tot er iets gebeurt waardoor er een gevoel van verbinding ontstaat en de eilandjes één groot eiland worden. Nog wel in de wandelgang van het ziekenhuis. U weet nog – ongetwijfeld 😉 – van mijn voorlaatste blog dat ik vandaag een afspraak had in het ziekenhuis betreffende dat bolletje op mijn voorhoofd. Zo gepland, zo gegaan. In die bepaalde gang van het ziekenhuis, zaten al enkele mensen te wachten tot het haar of zijn beurt was. Ik kom er bij zitten, gezellig bijzitten, zal even later blijken. Twee stoelen verder komt er nog een koppel bijzitten en naast mij een meneer. Dat koppel is veel te vroeg en de meneer gaat even wandelen. Mevrouw vertelt dat haar dochter in de kapel van het ziekenhuis zingt en dat haar man even gaat kijken.

‘Aha! Muziek in het ziekenhuis!’ klinkt het in mijn hoofd. Ik word een beetje wakkerder dan ik, door de fietsrit, al was. Er komt een gesprek op gang, over de dokter, over muziek spelen, over andere dokters, over onze ervaringen, … tot er een mevrouw met gitaar op haar rug, bij komt, de dochter van het koppel !

Iemand vraagt onmiddellijk of ze een liedje wil spelen. ‘Oh ja, natuurlijk, als u dat fijn vindt’ (het kan ook zijn dat ze zei ‘oh natuurlijk, als ik u daarmee een plezier kan doen!, de exacte woorden weet ik niet meer). Ze neemt haar gitaar uit die zak, zoekt naar partituren en begint te zingen. Het is mooi, ze heeft een goede stem. Ze zingt dit (ik ben pas na de strofe beginnen opnemen) :

Make it a better place – 27/12/2019 in de wandel/wachtgang van het ziekenhuis

Dan vertelt ze dat ze vooral zingt, klassieke muziek en gospel.

Ze is net een tweede lied begonnen wanneer de deur opengaat. De vorige patiënt vertrekt. De dokter roept mijn naam en richt zich even tot de zangeres met de gitaar, of het gestopt kan worden omdat het stoort in de consultatieruimte. Mij stoort het absoluut niet, maar helaas daar is de dokter de baas, ook wat muziek al dan niet spelen betreft.

Na de consultatie vraag ik haar of ik haar naam mag melden als ik hier een blog over wil schrijven. Dat mag! Ze geeft me haar kaartje mee. Nu ik thuis zit, dit aan het schrijven, het kaartje bekijk, blijkt ze een veelzijdige dame te zijn. Coach, zangeres en koordirigente. Ik had – nog – niet van haar gehoord. U wel? Het gaat over Ann Callens-Janssens van La Muze (Live muziek voor elk evenement), http://la-muze.be/muzikanten/ann-zangeres/.

De wacht/wandelgang in een ziekenhuis, is dat dan geen evenement? Ik kan het – als ervaringsdeskundige – bevestigen. Vaak is het wel zo 😉

Het was in elk geval een welkome afwisseling in het wachten op mijn beurt. Dat mag meer gebeuren van mij. Het zal vast en zeker patiënten wat afleiding bezorgen en hun zenuwachtigheid naar de achtergrond bannen. Het schept verbinding. Ik vermoed dat mensen die gewoon zijn lang te wachten, op een keer beginnen mee te zingen en zelfs vergeten dat ze in de wachtgang zitten. Als je dan bedenkt hoeveel diverse mensen in dezelfde afdeling kunnen zitten, wat een prachtig geluid zou dat wel geven? Al zal het hier en daar een dokter niet bevallen.

Oh en dat bolletje? De tweede dag van het nieuwe jaar mag het eruit.

Bijna kerst …

Het verdere leven zoals het nog geweest is dit najaar.

DANSOPTREDEN IN GENT

Ik zou nog bijna vergeten dat ik naar een prachtig dansoptreden ben gaan kijken. Op een mooie zondag in november was dat. Het voordeel van die steeds maar aangroeiende familie is dat er altijd jong volk is die toffe dingen doen. Daar kan ik dan gaan kijken en genieten. In deze groep – Senlima – doet een ander nichtje van mij mee. Een nichtje waarvan ik trotse meter ben overigens én grote tante van haar kinderen.

Dit dansoptreden is van TussenOns, ook zeer het vermelden waard, want ze treden nog verder op. Het is een project van Senlima en Folklore Dansensemble Amersfoort (FDA). https://www.facebook.com/events/445168966215140/

Senlima is een optreedgroep met een goed oog voor internationale folklore, zoals ook FDA.

*Het was een prachtig programma met mooie, heftige, wervelende dansen die live muzikaal begeleid werden door muzikanten van beide groepen. Het eerste deel was een reis doorheen Europa op zoek naar wat verbindt en de afstand TussenOns kleiner maakt, waarna de terugkeer naar de Lage Landen en de gezamenlijke mede-/tegenstander van België en Nederland nl. de Noordzee.

In het tweede deel zorgden de eensgezinde kostuums en gemeenschappelijke folklore dat je de grenzen vergat zoals ook de verschillen tussen de twee groepen. *

Ze hebben zelfs een lied gezongen met de hele groep. Heel mooi!

* bron: uit het programma dat ik er kocht, vrije bijdrage. Met het huidige gebrek van ‘hogerhand’ aan respect voor cultuur (…) is die bijdrage geen luxe.

GRIEKSE MUZIEK IN DUSSELDORF

Einde november was ik in Düsseldorf. Dat ik er die zaterdagavond van dat weekend zou zijn, was al lang bekend voor mij. Mijn eerste Griekse muzikale liefde, Georgos Dalaras, trad er op. Intussen ken ik meer Griekse liedjes (niet vanbuiten) dan van de top 30. Het voelt niet aan als een cultureel gat. Maakt u zich overigens niet ongerust, ik geniet net zo van Zjef Van Uytsel, Wim Decraene, zelfs af en toe Clouseau en Will Tura (vooral Winterroosje 😉 naar Margriet).

De verrassing van het concert was het mee optreden van Michalis Tzouganakis en zijn zoon Alexandros. Hoe ik daaraan moet beginnen om uit te leggen welke band ik heb met hem (Michalis) is knap lastig. De muziek, de persoon, de hele Kretalucht die hij uitademt, de band met Limburg (waar hij geboren is en tot zijn negende heeft gewoond), hoe goed hij nog Nederlands spreekt, zijn familie die ik heb mogen leren kennen, de kennismaking met mantinades, … eens op gang kan ik er niet mee stoppen. Uit ervaring weet ik ook dat het vervelend wordt als de passie van iemand anders niet mijn eigen passie is en mij er ALLES van verteld wordt. Enkele foto’s van het concert dan maar? Het bleef niet bij één ferme knuffel.

Natuurlijk ook van vrienden, die ik meestal bij deze gelegenheden live ontmoet. Er waren er uit Nederland, Duitsland, Groot Brittannië en Limburg. Het was een heel fijn weerzien. Met z’n allen proberen de ‘zaalwachters’ te overtuigen dat de Grieken het echt niet erg vinden dat we foto’s maken en mini filmpjes. ‘Don’t take the Greek out of the people, please!’ Soms voel ik me toch weer de rebelse puber 😉

Het concert was helemaal uitverkocht. Het was dan ook fantastisch. Naar ik hoorde heeft Düsseldorf een grote Griekse Gemeenschap en dat was voelbaar, heel erg voelbaar. Aspasia Stratigou was er ook bij. Haar heb ik ook al eerder gezien en gehoord. Fantastische stemmen, allemaal. Wat me steeds weer opvalt is dat de stem van Alexandros sterker en sterker wordt, echt prachtig! Ik hoorde hem voor het eerst bijna een decade geleden in Kreta. Nog heel jong en toen al zo’n mooie stem. Niet dat ik veel van zangstem ken, maar ik voel gewoon dat het goed zit.

Het besluit om in Düsseldorf één keer te overnachten vonden M. (een goede vriendin uit Nl.) en ik al gauw een tof idee. Allebei chronisch ziek (nu ja, het is echt niet te zien) en snel vermoeid vonden we het wel meer verantwoord om niet meer terug huiswaarts te keren na het concert. We hebben er dan nog een gezellige volgende dag van gemaakt. Van kerstmarkt naar boottocht over de Rhijn, een heuse poppenkast, veganistische maaltijd in een trendy/vintage hamburgertent, thee, babbel, … die zondagochtend gestart met een heerlijk uitgebreid ontbijt in de Jeugdherberg. Goed financieel te doen voor een keer en hoewel wat druk op enkele tijdstippen in de dag, heel erg aan te raden. M. was met de wagen dus we raakten makkelijk van de ene kant naar de andere kant van de rivier. Ikzelf reisde met de Flixbus van Antwerpen naar Düsseldorf met één tussenstop in Eindhoven. Dat verliep vlot en was een stuk goedkoper en makkelijker reizen dan de trein (niet overstappen en wachten op aansluiting).

Zo, dit zijn de plezantste dingen tot nog toe. Er staan er nog wat op til. Ik ga eerst van het hier en nu genieten. Wat komt dat komt en als het plezierig is, is dat nog mooier meegenomen. U leest het dan zeker wel.

Geniet van de winterdagen, de regen of blijft u lekker warm en droog, dat wat goed voelt en houdt u er geen financiële kater aan over. (cynisch-je van mij: stelt u zich voor dat u uw eigen cadeau tegenkomt op e-bay over-overmorgen … 😉)

De zomaartjes en wat ditjes en datjes

Van trouw en regelmatig schrijven én posten kan je me heel bezwaarlijk beschuldigen. Ik ben niet ontrouw – zeker niet van nature – doch de energie, de zin, de mededeelzaamheid ontbrak me de laatste maanden al eens.

Er gebeuren soms dingen die wat van mijn energie en tijd vragen, dingen buiten ieders wil om.

Van het schrijven en in mijn blog posten was het er gewoon niet van gekomen. Wat dan wel?

In vogelvlucht …

HET LIJF LEVEN ZOALS HET IS

Mijn therapie en andere medisch-gerelateerde dingen.

Sinds september krijg ik nu om de zes weken mijn baxter met immuuntherapie (voor de geïnteresseerden Pembrolizumab). Het is dan wel een dubbele portie! Uit een studie was gebleken dat de patiënten geen noemenswaardige bijwerkingen kregen. Ik ben er zelf mee begonnen in september. Hoewel ik er niet echt ziek van ben geworden, voelde ik toch weer de grenzen dichterbij komen, vooral in de eerste week na de therapie. Dat is nog steeds zo, maar er blijven nog steeds vijf weken waarin ik min of meer ‘vrij’ ben. Het is de onvoorspelbaarheid die me nog vaak verrast.

Op enkele keren na ben ik nu beter voorbereid. De dagen dat ik me goed voel, probeer ik me niet meer te vergalopperen.

Het gewone lijf-leven gaat gewoon verder, zoals jaarlijkse controle bij de oogarts bijvoorbeeld. Wel iets nieuw aan het ogenfron(s)t. Ik ben aan het brillen. Geen leesbril, die had ik al, in veelvuldig meervoud (in de slaapkamer, de badkamer, de keuken, op de tafel, in de zetel, … echt!). Nu is het een echte verrekijkersbril. Nog niet al te straf, wel genoeg om film of tv te kijken, goed te zien bij een concert en in het donker autorijden, toch heel handig, wegens echt het verschil zien tussen oké en WAUW!

Nog een akkefietje … het rode bolletje op mijn voorhoofd. Zoals de dermatoloog het noemde, een hematoom. Ik had er tot twee jaar geleden ook zo eentje op mijn schouder. Dat werd weg gehaald, zonder verdere last. Dit ding op mijn voorhoofd begint soms zomaar te bloeden, zonder meer. Het verkleurt niet, wordt niet groter of kleiner, enkel af en toe pats bLoe(m)D. Ik heb pas in januari mijn volgende controle bij de dermatoloog, maar die kon gelukkig vervroegd worden naar volgende week vrijdag, net voor het weekend na Kerstmis. Raar rood bolletje. Nooit eerder last van gehad. Wordt ongetwijfeld vervolgd (het mag wég van mij).

Gelukkig zijn alle scans van de laatste maanden goed, stabiel, dwz dat het monster slaapt. Het is nog niet vertrokken. Misschien weet het wel dat het verslagen kan worden. Men weet maar nooit met monsters. Het is wel al grotendeels uit mijn hoofd vertrokken. Oef! Hoogst waarschijnlijk heeft het ook nog andere cellen meegenomen, als ik ervaar hoe onhandig ik (weer) ben de laatste tijd 😉

SCHRIJVEN

Van schrijven zonder bloggen is er toch nog het één en ander gekomen.

Gedichten! Echtwaar! Ik heb deelgenomen aan een cursus met vier workshops ‘Van gedachten naar gedichten’, georganiseerd door Wisper. En raadt u eens wat? Ik heb geen enkele les gemist – trots op mezelf, want een les of wat anders overslaan wil al wel eens gebeuren, meer in deze donkere dagen dan in de andere seizoenen. Het nakomen van afspraken lukt nochtans wel aardig, behalve als het niet lukt. Dan heb ik in goede tijden wat veel in mijn agenda gezet, agenda = tijden die nog komen…

Meedoen aan schrijfwedstrijden vind ik uitdagend. Zo deed ik mee aan een reeks teksten schrijven voor het Festival van de Gelijkheid via Azertyfactor. Dat had plaats in november, in de Vooruit in Gent. Ik kon er zelf niet heen, maar ik heb wel één keer gewonnen. Dat wil zeggen dat een tekst van mij gekozen werd om te printen op eetbaar papier. Dat werd dan op dat festival ‘geserveerd’. Er werd een pakketje van mijn teksten, geprint op eetbaar papier, verstuurd. Ik heb ervan uitgedeeld en eentje heb ik ingekaderd.

NOG WAT FIJNE DINGETJES

Ik kan er al eens mee lachen, met mijn hersenactiviteiten, behalve als ik me slecht voel, zoals willen fietsen of stappen en het gevoel hebben dat je tegen een windkracht 10 in loopt, ook op een gewone rustige dag.

Vorig weekend voelde ik het bijna niet, die windkracht 10. Ik ben naar een prachtvoorstelling geweest van de Groene Muur in het UZA, waar patiënten met een ernstige ziekte hun verhaal kwamen vertellen, op een serene manier, ludiek, mooi en heel waarheidsgetrouw.

Zaterdagavond was ik dan weer naar een kerstvoorstelling van het jongvolwassenenkoor Chorix. Een nichtje van mij en haar vriend zijn lid van dat koor. Het was heel mooi geworden, in een kerk, met een heuse kerstmarkt achteraf.

Zondag heb ik dan toch weer verstek moeten laten gaan. Ik weet het, drie dagen achter elkaar zeker na een vrij drukke week, … of beter, ik had het moeten weten. Helaas! Maar toch, twee/derde van mijn plannen vorig weekend zijn toch gelukt.

Dat jongeren zangkoor is het volgen overigens waard: https://www.facebook.com/ChoriX-153899851725776/

De creagroep waar ik volwaardig lid van ben is gisteren nog een keer samengekomen. We vierden alvast ons eerste Kerstfeestje. Hoewel er enkelen zich niet zo goed voelden, was toch iedereen daar en het werd heel gezellig. Het zijn mensen die ik heb leren kennen via een cursus bij Samana, ‘Creatief dagboek, ont-moet jezelf in woord en beeld’, waarover ikhier/al een keer schreef.

We hebben het samen creatief zijn met ons zessen verder gezet o.l.v. een creatieveling. We komen om de zoveel weken samen bij haar thuis. Ze stelt haar woonst dan open voor ons. We krijgen een opdracht vooraf verstuurd en kunnen al wat gaan broeien over hoe we dat gaan aanpakken. De dag van samenkomst zelf, werken we dat uit. Ze stelt heel wat materiaal ter beschikking, we nemen zelf ook wat mee, en er is altijd iemand die voor de versnaperingen zorgt.

Gisteren waren het kourabièdes en bougatsa (die versnaperingen).

De opdracht was individueel, een Kerstcadeautje maken voor degene wiens naam je getrokken had. Nog een deel van de opdracht, maken met spullen die je in huis hebt, NIETS kopen. Dat is me nog warempel gelukt. Wat grappig was, is dat bijna iedereen van ons, de dag zelf nog bezig was met de laatste toets te leggen aan het cadeau. We nemen het dus echt wel ernstig. De resultaten waren verbazend. Ikzelf heb een heel mooi schrijfboekje gekregen met allemaal foto’s in van Griekenland, zelf gemaakt door de gulle gever. De verpakking was ook mooi, heel eenvoudig maar wel versierd met takjes lavendel en Franse tijm. Jammer dat mijn reukorgaan het vaak laat afweten (door de therapie).

Er zijn nog wel dingen, waarover ik een aparte blog (probeer) zal (te) schrijven. Als u hier geraakt bent, vind ik u al heel dapper, zonder examen, noch nu, noch in januari, toch lezen, petje af 😊

Hoe vergaat het u deze winter? …