2020

Omwille van het enorme risico om in cliché-rijke herhaling te vallen t.o.v. vorig jaar en de jaren daar nog voor,

Omwille van het cynisme van mij dat elk jaar tegen het einde ervan, krakjes vertoont en dan tot uitbarsting komt,

Omwille van niemand willen overslaan, niemands gedachten te sturen,

Ook omwille van het gekunsteld gevoel dat het bij mij opwekt,

Omwille van nog veel meer (berichtjes met wensen die ik dan niet beantwoord bijvoorbeeld),

Want …

Ik heb nl. weer een foto met kourabièdes waar ik al een verhaaltje bij schreef,

Weer een foto van de kerstboom en de cadeautjes,

Weer de allerbeste wensen voor iedereen, ook voor u,

Opnieuw voornemens die met Nieuwjaar niets te maken hebben, eerder met de gelegenheden die zich rond die tijd nogal eens voordoen,

Weeral verwijzingen naar alles wat ik ooit voorheen schreef en vooral wenste,

Weeral commentaar op wat er gebeurt in de wereld,

Weer … als u dat woord bekijkt. Het weer, klimaat … ja, in de wereld.

Weer naar het jaaroverzicht gekeken, de ‘wereld’leiders, de calimero’s, de wereldvreemden, de ervaringsONdeskundigen die leiden, de ervaringsdeskundigen die lijden,

Opnieuw de onverdraagzaamheid, de haat, me afvragend hoe eenzaam het moet zijn als men zich met haat en macht moet afschermen,

En weeral helaas brengt de haat geen zoden aan de dijk, toch niet voor de gewone burger,

Veel betogingen, waar ik niet bij was, alleen in gedachten en handtekeningen,

Solidariteit, gelukkig dat ook,

Weeral bewondering voor iedereen die toch weer voor anderen zich inzetten, het voor hen opnemen,

Nog een keer opsomming van de goede en andere dingen van 2019,

Kleine vrolijke dingen, weeral, en toch verrassend,

Vrijwilligerswerk (met goesting), nieuwe ontmoetingen, ontdekkingen,

Weer geheimpjes … 😉

Streven en aanvaarden, meestal toch, na de zoveelste Mie-en-het-lijf dialoog,

Weer blij dat ik er nog ben, ik weet niet hoe het is om er niet meer te zijn,

En al mijn stokpaardjes waarvan ééntje (omdat ik het vaak gelezen heb) … de afwezigen hadden ongelijk. Neen, die waren elders aanwezig. De echte afwezigen zitten in ons hart. (voilà, toch weer even cynisch).

Weeral drie puntjes omdat elk verhaal nooit helemaal af is …

Dit is mijn niet-Nieuwjaarsbrief, hiervoor heb ik eerst de wensen van het vorige jaar eens bekeken. De goesting om naar je medemens te kijken, lijkt me een goede om nog eens te herhalen. Ik heb er veel naar gekeken en een mooi kleurenpalet gezien. Dat wens ik u en mij (nu ik toch bezig ben mezelf  te wensen: wat meer energie, mooi verdeeld over langere tijd 😉, zelfs een enkeling vindt het wel eens fijn in gezelschap te zijn).

Bedankt om mijn schrijfsels te lezen, u mag ze delen want in een zekere mate van bescheidenheid durf ik een vorm van ijdelheid toe te geven – wens ik zo te schrijven dat ik meer gelezen word, gewoon uit goesting van mijn medemens.

Wat ik voor 2020 voor u wens en ook voor elkaar, is een boeiend, gezond, strijdbaar, zacht, solidair, aanwezig wandelpad met mooie en uitdagende avonturen. Rust nemen zonder meer, bijvoorbeeld, was voor mij een uitdaging dit jaar.

Wie zei ook alweer, ‘het is niet wat je meemaakt dat bepaalt wie je bent, het is de manier waarop je het aanpakt.’

Dan zal ik u het vinden van die manier, die helemaal bij u past, wensen en uw wandelpad plezierig maakt om over te wandelen, uitkijkend naar steeds de volgende stap.

Wees stout en vertel dàt aan de Kerstman volgend jaar, of al aan Sinterklaas. Tover een lach op zijn gezicht 😊.