Loslaten en empathie

Loslaten en empathie

Soms kom ik zomaar dichter bij mezelf. Dan kan ik naar mezelf kijken alsof ik vanuit het gat in de keuken (wanneer de deur niet dicht is) mezelf zie. Nu denk ik aan een uitspraak die ik al over mezelf deed, ‘ik heb het gevoel dat ik aan de kant heb toegekeken hoe het leven voorbij ging.’ Dat is helemaal geen prettige gedachte, beetje donker zelfs.

Het overkomt me niet dikwijls meer, loslaten wat niet is. Dat was voor mij een leerproces. Mijn ziekte heeft me min of meer gedwongen en mijn verzet hiertegen is nog heel sporadisch. (verzet tegen het loslaten wat niet is, bedoel ik dan).

De opkomende gedachten laat ik meestal wel even toe, maar ik ga nog zelden mee in die neerwaartse spiraal. Dat zijn de momenten dichter bij Mie-zelf, want als die donkere gedachten weg zijn, komt er plaats. Plaats in uw hoofd! Stel het u voor! Voor mij door meditatie, schrijfmeditatie, … u weet het al. #schrijvennaarbewustzijn.

Schuldig wil ik me niet meer voelen over de tijd die ik nu neem voor mezelf. Want ik lanterfant niet, ik ben niet lui, ik geniet van de Mie-tijd, waar ik zo lang mee worstelde.  Ik zie dat zelfs ik soms toch een aangenaam verschil was, voor deze of andere, mijn aanwezigheid in deze wereld.

De pógingen zijn talrijk, op mijn manier, graag achter de coulissen (God weet waarom, maar die Mens kom ik zelden tegen), in ontmoetingen, in keuzes, in de job (vroeger), in familie … dingen doen die mij niet instant ratrace-gewijs belonen en wél goed doen voelen. Zoals het eten van een gezonde stevige boterham. Het stilt de honger én het voedt langdurig.

Afgezien van Mie-tijd en soms beslommeringen, heb ik nog een WZC verhaal, dat steeds maar langer wordt en waarmee ik me momenteel geen raad weet. Ik weet dat er veel teveel druk op het personeel staat, dat er grote budget tekorten zijn, maar aan de andere kant, zie ik mijn eigen vader daaronder lijden. Niemand van ons vindt dat fijn natuurlijk. Als het hem goed gaat, zijn wij veel geruster en blijer in de omgang. Ik sta tussen twee vuren.

Intussen lees ik dit boek. Heel bezielend. Nadat ik een interview heb gelezen met dr. Van Duppen, wil ik dit boek lezen. Ik ken hem niet, persoonlijk noch als patiënt, weet alleen van zijn bestaan af door dingen die ik lees en volg. Bewondering is er, voor de manier waarop – zoals ik lees in het interview – hij met zijn situatie omgaat. Een artikel als dit is inspirerend, raak, duidelijk en sereen.

Inmiddels héb ik het boek en al bijna uitgelezen, heel dankbaar om dit levensverhaal te mogen lezen. Er zijn te weinig zulke mensen. Zoals deze mens, die zich uit zijn eigen harde jeugd heeft gewerkt, het heeft kunnen loslaten en toch de ervaring meeneemt in goede zin: kiest voor opkomen voor anderen! Op zowat alle vlakken die mogelijk zijn in een mensenleven. Opkomen en spreken voor mensen wiens/wier stem minder sterk klinkt, ook al zouden ze (we) graag willen/kunnen.

Ik schrijf als ik weer dreig in te dommelen, maar dit? Het maakt me instant wakker. ‘Leven op spijt van dingen die ik niet gedaan heb!’ en me soms zelfs schuldig voelen daarover, is verloren tijd.

Wat kan u inspireren tot loslaten en empathie?