Schrijven schrijven schrijven

Zaterdag, 7 februari van dit jaar.

Bij het wakker worden voel ik het al. Het wordt een tweede natuur om aan te voelen hoe het gaat met de energie. Of soms, zoals die ochtend, het gemis aan voldoende energie. Zelfs hoe ermee om te gaan. Ik besluit om op te staan.

Het is vroeg genoeg om traag wakker te worden want dat is wat deze dag wordt, traag! Zowel het hele ochtendritueel nog thuis, als de wandeling naar de tram en deze van tram naar mijn bestemming.

Maar (te) weinig energie of niet, ik ga ervoor want ik voel dat ik er moet bij zijn. Het is een bestemming, iets dat ik moet doen om te ZIJN. Niet iets groots of openbaar, maar dat ene iets kan wel net datgene zijn dat een vaag knagend gevoel nalaat.

We zien wel.  Er zijn al cursisten aanwezig, wachtend met een kop koffie of thee en ik doe mee (voor een keer geen koffie voor mij). De bestemming overigens is goed gekozen, het reiscafé ViaVia. Misschien is drie hoog met de trap iets minder, maar ik haal dat zonder ongelukjes, zelfs met een kop thee, rugzak, veel te warme jas en handtas bij.

Dit wordt de tweede les van een reeks van vier. Vier workshops, vier zaterdagochtenden.

De eerste keer was het lekker spannend. Alvast tijdig daar geraken want ik was zo in gedachten over wat komen ging dat ik vergat tijdig van de tram te stappen. De ochtendwandeling deed wel deugd. Even zoeken welke straat ik moest afslaan en voilà, ik was er.

De kennismakingsronde vind ik interessant. Waarom hij/zij die cursus wil volgen. Zo los uit de pols opgeschreven zie ik nog zitten … iedereen ! Iedereen én de docente natuurlijk. Zo’n cursus staat of valt met de docente. Deze week is iedereen er weer en zelfs een nieuwe erbij. De cursus staat mét de docente!

Iedereen heeft een eigen doel, eigen ambities met deze workshops. Het is een heel divers publiek, qua leeftijd, toch wel veel jonge mensen, qua achtergrond, niet qua sekse, één man en de vrouwen.

Wat vooral naar boven kwam, was de goesting, de passie voor taal en schrijven én mondigheid van zowat iedereen.

We krijgen ook huiswerk. Niet verplicht maar wel boeiend. Ik popelde gisteren toen ik de mail opende met de samenvatting van de les en de opdrachten. Hemelser kan het voor mij momenteel niet worden. En de terugkoppeling is hopelijk rijk, want ik wil léren! (Ik schrijf hopelijk, want ik heb nog niets terug gehad. De docente heeft veel cursisten, die allemaal, al dan niet braaf, hun huiswerk maken. Dat zegt toch al veel over haar kwaliteiten. Als ze maar geen burn-out krijgt).

Deze tweede zaterdag hield ik het rustig. De traagheid haalde me in. De opdracht was nochtans heel boeiend met goede richtlijnen om inspiratie op te doen. Zoals het vorige week bijna uit mijn pen gezogen werd, zo aarzelend ging het deze week. Ook al zat het al helemaal in mijn hoofd. Gelukkig stelden andere mensen hun werk wel voor. Het was alsof het over hun beste vriend(in) gaat, een familielid of buur. In die korte tijdsspanne hadden ze een heel personage bij elkaar. Er was zelfs een geboren verhalenvertelster bij. Ik kon me haar gekozen personage zo voorstellen. Er werd flink wat gevraagd en feedback gegeven. Iedereen was betrokken. Ik aanschouwde het en nam het in me op.

Weer thuis, in dezelfde traagheid beleefde ik de te-voet-tram-te-voet route, schudde ik het toch maar even van me af. Teveel prikkels. Ne keer flink tekeer gaan in fysieke beweging!… traag, dat wel …

Deze workshops gaan over schrijven, de proza wordt belicht in vier delen (roman, novelle, kort verhaal en column). Het is fictie en dat is toch even wennen. Zou het iets voor mij zijn? Ik schrijf meestal over echt gebeurde dingen in mijn leven of wat ik lees, meemaak en ik doe pogingen tot dichten.

Maar sowieso een hele fijne ontdekking van de genres die er bestaan en een putten uit fantasie, wie weet wat ik nog vind tussen en in al die woorden …

Maandagochtend, 10 februari, bij het – allergisch niezend – ontwaken kwam alvast dit dialoogje voorbij paraderen:

“Cliché! Dat zeggen ze allemaal”.

– “Niet waar. Dat zeggen alleen degenen die het meemaken.”

Wordt misschien nog vervolgd. Het moet dus wel echte fictie zijn 😉

Ik heb me alvast ingeschreven voor een vervolgcursus. Nog kandidaten?