Vandaag is de dag die na de derde juli komt. En die derde juli vertoefde ik nog een keer in het ziekenhuis ter bestrijding van het monster. Het is lang geleden dat ik nog een blogbericht besteedde aan het monster alleen.
Sinds de bitch in ons aller leven is geslopen – wat zeg ik? Zich genadeloos heeft opgedrongen en ingenesteld – is het zelfs wat op de achtergrond geraakt. Doch nooit weg!
Vorige week moest ik onder de scan, een MRI-hersenen (iets magnetisch, ik moest zelfs mijn mondmasker afdoen, wil niet weten wat er anders gebeurd zou zijn …). Dat was al een hele tijd geleden. Normaal zou dat in april zijn, maar door de bitch en allerlei misverstanden werd het uitgesteld. Maar oké, de scan is gemaakt en alles blijft rustig. Dat wat was is nu weg, op een stipje na.
Gisteren was er nog een scan, de zesmaandelijkse CT-scan. Die wordt dan afgewisseld met een zesmaandelijkse PET scan. Voor de geïnteresseerden, op de site van Kom op tegen Kanker vind je informatie.
Het hele gebeuren verliep vlot. Ik heb ooit anders meegemaakt. Gelukkig had ik boterhammen bij, om op te eten na de scan. Nuchter en proper ben ik eronder gegaan. Nog nuchter en nog proper ben ik eronder uitgekomen.
Na de scan wandelde ik braaf terug naar de oncologie, om me in de wachtzaal te installeren met een koffie en mijn boek. De koffie is gratis aan de automaat. Ze is zelfs lekker. Wel eerst je handen wassen, dan koffie nemen, dan nog eens je handen wassen. Detail, ik neem altijd zelf mijn beker mee. Dat scheelt toch al wat plastic.
Het was nog maar 10u of zo, toen de dokter me riep. De scans en het bloedonderzoek waren nagenoeg goed. Stabiel wil dat zeggen. Er zijn nog twee plekjes die zich rustig houden. Geen slapende monsters wakker maken dus.
Uit de bloedtest bleek enkel dat ik onvoldoende vitamine D had. Natuurlijk! Ofwel smeer ik me drie centimeter dik in bij zonnig weer. Ofwel blijf ik binnen. Vitamine D danst dan in het rond, ketst op mijn vel af. Ze kent me niet meer, alsof ik een vreemdeling ben. Het is waar. Sinds de bitch ben ik weinig buitengekomen. De keren dat ik buiten kwam, was het nog fris genoeg, of was ik zelf goed beschermd. Dat is toch al een hele verbetering. Van zonnefoob tot beschermde zonnegenieter.
Het was overigens niet zo druk in het ziekenhuis. Ik kreeg zelfs bezoek van mijn vertrouwenspersoon. Op de koop toe had ik een kamer voor mij alleen mét bed. De verpleegkundige die per ongeluk mijn baxter verkeerd aansloot, waardoor de vloeistof niet bij mij binnenliep maar in een ander zakje, zal zeker gedacht hebben dat ik er maar eens van moest profiteren. Ik kreeg een halfuur extra. Deze keer liep de pembro (de immuuntherapie) IN mijn lijf 😉. Nog een voordeel was dat ik niet de hele tijd dat mondmasker op moest. Op de één of andere manier duurt het altijd even vooraleer mijn ademhaling rustig wordt als ik dat ding opzet. Hoesten en snotteren zijn het eerste kwartier mijn deel, waarbij ik dan ergens afgezonderd probeer te vertoeven. Die symptomen heb ik overigens tgv de therapie en eerdere overgevoeligheden (met allergie te vergelijken).
En proper ben ik gebleven. Telt u mee:
Binnenkomen bij de oncologie: handen ontsmetten, masker opzetten en ophouden.
Naar het hoofdgebouw: handen ontsmetten en dan de inschrijfkiosk
Naar de medische beeldvorming: handen ontsmetten.
Terug naar de oncologie: handen ontsmetten.
Koffie nemen: handen wassen 2x
Naar de kamer, installeren en dan nog eens koffie nemen: handen wassen 2x
Terug in de kamer: handen ontsmetten
Naar huis vertrekken: handen ontsmetten.
Toen ik thuis was, nam ik het verband van mijn arm, waar het infuus heeft gestoken. Mijn arm was helemaal rood met jeukende bultjes. Ah ja, dat moest ik ginder nog zeggen. Ik reageer op die klevers waarmee het infuus vastgeplakt wordt. Een jeukske meer of minder, dat doet er toch niet toe, als de bitch maar buiten blijft, het monster blijft slapen of nog liever verdwijnt en de vitamientjes weer aangevuld raken. Ik heb mijn ampulletjes zonneschijn intussen in huis 😉
Dit beeld ‘La liberté’ is van Kees Verkade. U kan hem gemakkelijk googelen. Het is me niet helemaal duidelijk hoe het daar geraakt is, maar het maakte wel deel uit van een borstkankerproject waarbij diverse beelden werden verkocht van deze kunstenaar. Ik zal er naar vragen de volgende keer. Ik vind het een heel mooi beeld in elk geval en ben gaan kijken naar andere werken van meneer Verkade. Hij heeft een website: http://www.keesverkade.com/
Het gedicht bovenaan is van Chris Geleyn. Ik ken deze dame niet maar ik vermoed dat ze ook haar deel van ‘ellende’ heeft gehad en er een weg in gevonden heeft. Het hangt achter het beeld tegen de muur. Ze passen mooi samen zo, vind ik.
Op reis naar Ithaka 