Vandaag zou de grote dag zijn, voor mijn auto. Veertien jaren heeft hij (of is het toch een zij?) me gediend. Sinds het monster (daar is het weer) me thuis heeft doen blijven, reed ik er aanzienlijk veel minder mee. Mij beschuldigen van overbelasting was dan ook zeer bezwaarlijk. Toch speelde hij het klaar om me net iets teveel te kosten. Maar een auto heeft al eens een vervangstuk nodig. En dat kost geld. Al enkele jaren op rij, kostte het me nogal wat om netjes en vlot te blijven rijden én – belangrijk! – door de keuring te raken.
Dit jaar echter vond ik het net iets teveel. Teveel stilstaan, teveel betalen aan onderhoud, aan verzekering, aan taks vooral voor al dat stilstaan.
De garagist belde me vanmiddag om te melden dat de auto klaar was, behalve dat ene stuk dat echt vervangen moet worden. Hij wilde er zo niet mee naar de keuring gaan (iets waarvoor ik graag een wat extra betaal, àls de auto erdoor raakt). Dat begrijp ik in deze c-tijden én met deze warmte.
Wordt dus zeker vervolgd want nu zoek ik een opkoper die er toch nog een 1.000 euro voor over heeft. Tenslotte zitten er onderdelen in die nog vrij nieuw zijn en elk op zich bijna dat bedrag gekost hebben. Zo werd mijn allereerste auto bij elkaar gebricoleerd indertijd.
Afgezien daarvan verliep mijn dag nogal verhit.
Toen ik mijn auto deze ochtend in de garage achterliet voor dat onderhoud en nazicht, nam ik de tram terug. Ik weet niet hoe De Lijn geregeld is op het controleren of het toelaten van een maximum aantal reizigers, maar ik heb toch wel even mijn adem ingehouden en mijn handen twee keer ontsmet. Over samenscholing gesproken.
Bij het weer ophalen vanmiddag, was er minder volk op de tram, veel minder, helemaal geen. Ik nam eerst de 7 en op mijn overstap wilde ik de 10 nemen. Dat duurde en duurde. Er was daar geen schaduw. Er was wel een scherm. Eerst leek het niet te werken. Lichtinval? Bij nader bestuderen, zag ik dat de 10 niet reed. De volgende ook niet. En die daarna ook niet.
Gelukkig kwam er van de andere kant een tram 7 en reed ik tot halverwege terug. Op halverwege terug nam ik de 2. Wel even wachten en hopen. De 2 waarop ik wachtte, was een beetje in vertraging. De drie volgende 2’s reden niet volgens het scherm. Ik reed mee tot het dichtst bij mijn garage. Vandaar ging ik te voet verder. Dat viel nog mee. Er was aan die kant veel schaduw en er waren weinig voetgangers dus af en toe permitteerde ik het mij om mijn mondmasker af te zetten en even goed in te ademen. Ah, en ook weer uit natuurlijk.
Ik nam mijn auto weer mee. Nog goed in orde, behalve dat dure vervangstuk. Aangezien ik er al langer over denk om mijn auto helemaal weg te doen, hak ik nu de knoop door. De auto mag nog als donor dienen.
De uiterste datum voor keuring is volgende week zaterdag (8 augustus). Spannend…. Vind ik een opkoper of vind ik er geen? En het leven erna? Spannend op een boeiende manier. Misschien koop ik op een keer van dat uitgespaarde geld toch een echte elektrische fiets? En een nieuwe smartphone en …. Op een keer hé, niet alles ineens.
Murphy dag? Ach neen. Transformatie doet ademen, ook met mondmasker.
’t Is toch wel nog altijd een schoontje hé? 😉
Op reis naar Ithaka 