Sommige gebeurtenissen laten me even stilstaan bij het leven. Het is dan alsof ik even gekatapulteerd word naar een tijd van toen. Nu is er niet zoveel nodig om me mijn moeder te herinneren. Ze komt dagelijks wel eens even langs. Bij iets dat ik doe, iets dat ik me afvraag, iets dat iemand anders zegt, even een flits en een lach of stiltemoment.
Gisteren ging het wat verder. Zoals al herhaaldelijk gemeld – wanneer een grote bekende persoonlijkheid sterft, kan men er niet meer langs kijken – is afgelopen week Mikis Theodorakis gestorven. Ik las het eerst online, een melding van een tv-zender en later zag ik het in het middagjournaal. Toen ik gisteren mijn mailbox opende, zag ik er een blogpost Vaarwel*Miki door Bruno Tersago.
Het greep me. Ik stond voor een ogenblik terug in de tijd, in mijn woonst in Hasselt, had net de CD 100*jaar*cinema opgezet toen mijn moeder aanbelde. Ze kwam binnen en in haar ogen straalde direct zonnelicht. “Amaai, wat hebt gij schone muziek opstaan!” Het voelde alsof ik een blij geheim deelde dat niemand anders begreep. Het was niet eens zo bedoeld, ik had dit toevallig opgezet. Ik had haar wel uitgelegd over welke muziek het ging. Ze lachte eens. Ze hoefde het niet te weten, denk ik. Het beluisteren en ervan genieten was genoeg. Heel puur! Het ging over de OUVERTURE van die CD. Het is waar, het hoeft niet uitgelegd, voelen is genoeg. Luister ook maar naar de gecoverde versies van tal van liederen, die hij componeerde of de verschillende uitvoeringen in het Grieks, dan hoor je altijd wel wat bekends. Dat zal mijn moeder ook gehoord hebben, samen hebben we het gevoeld, aan het benoemen was geen nood.
Op reis naar Ithaka 