Maand: oktober 2021

Blogpost(s) onder constructie

De ene blogpost is de andere niet. Soms gaat het vlug, zo’n bericht bij elkaar schrijven, soms is het even of langer sudderen. Hier een overzicht van mijn ‘onder constructie’ blogberichten:

22 juli 2021
Eén dag in het jaar is dat veelvuldig ‘pingetje’ van Messenger welkom. Het gevoel van de ijsjesman die eraan komt, de zomer is elke dag feest, zo herinner ik mij.
De brom van Whatsapp klinkt als een parelende lentebries.
Mijn – nog niet gepersonaliseerde – beltoon dompelt me onder in een prachtig vioolconcert.
De sms’jes klinken dansend over de tafel.
Blij voor het jaar dat ik er nog kon zijn, dankbaar voor de wensen dat ik er nog mag zijn.
Er is tenslotte gewoon Vandaag, een leven lang.
Ας πάν’ στην ευγή τα παλιά… Laat het oude bij het oude. 😊

10 september 2021
Eindelijk weer een samenkomst van de 5 M’s. Onze vorige was in Uden, waar M. woont. Dat was nog in veilige tijden. Daar schreef ik over. De 5 M’s zijn op een steeds mooier wordende vrijdag samengekomen bij M. rondom Midden Limburg. De ontvangst was spectaculair, in haar huis, dat helemaal in Griekse stijl is ingericht, alsof het in Kreta is weggeplukt en daar weer ingeplant. Ik vermoed dat de wijde omgeving daar wel weet van heeft, zeker als de hond nageroepen wordt. Zij heet Agapi (het woord voor Liefde, is ook soms een meisjesnaam al weet ik niet hoeveel meisjes/vrouwen zo heten). Het ontbrak ons zeker niet aan Liefde, aan gastvrijheid, aan verhalen, aan lekker eten en drinken, aan samenzijn, aan cadeautjes, aan …. De foto’s spreken voor zich. Eén M. is nog in Kreta, maar we hebben haar wel even kunnen zien en spreken via de video-call.

  • Over Zaventem naar het hart van Limburg
  • Pure Liefde
  • Laat mij u voorstellen: M, M, M en M


Soms voel je pas hoe hard je iets gemist hebt wanneer het er op een keer wél weer is. Het was overigens de eerste keer dat een hond spontaan bij mij kwam zitten én de eerste keer dat ik een hond dat spontaan toeliet. Als dat geen Agapi is 😉

22 oktober 2021
Zeker het vermelden waard. Ik had begin deze week afgesproken met een lotgenote om een ‘sjat’ koffie te gaan drinken. Helaas was die dag Migraine weer de baas. Vorige vrijdag, onderweg weer naar de uitgang van het ziekenhuis na een kiné-sessie, zag ik haar in het cafetaria zitten, samen met haar man. Die koffie is er toch van gekomen én ik vond mijn eerste kandidate voor een project(je). Maar daar hoort u vast nog wel over alsook … (pssst, nu nog niet).

Bedankt voor het lezen. Het ga u allen goed.

Iemand anders’ woord – tiende woord

Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is het tiende. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.

Uit: https://rubydewitte.com/

Het komt er nog eens van, deze rubriek die ik vol enthousiasme startte. Soms is afstand nemen nodig om weer te zien bij het kijken. Aangezien de gas blijkbaar nogal duur aan het worden is, neem ik zelf ook gas terug en laat gebeuren wat goed voelt. Zoals delen van deze blog, die ik nogal nauwgezet volg, omwille van de spontaniteit die eruit straalt. Open en oprecht vertelt Ruby over haar belevenissen in de bergen, haar job, haar angsten en ambities. Overigens leest elke blogpost als een trein. Hier zie ik, puur op buikgevoel, veel schrijverspotentie.

Ik koos dit*bericht. Het gaat over een thema dat mezelf aanspreekt. Al ben ik momenteel zelf even wat minder aan het vrijwilligen, ik stel het me voor als een film die ik afspeel, wanneer ze over haar belevenissen in het opvangcentrum vertelt. Het gevoel van machteloosheid in alle goede bedoelingen komt er voor mij zo hard bovenuit. Ik ontplofte zelf bijna. En toch, zoals blijkt uit latere blogberichten, doet ze verder en blijft erover schrijven. Er zijn helaas te veel zulke verhalen, die overal verteld kunnen worden maar te vaak verzwegen. Alleen al dát, het vertellen, het aankaarten van deze benarde, bijna uitzichtloze omstandigheden en toch nog mensen vinden die zich het lot van een vluchteling aantrekken, zonder oordeel, vraagt om meer delen van zulke verhalen. Lees vooral verder in deze blog!

Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.

foto: wat een kind in de huiswerkklas bij Fedasil voor mij maakte (een tijdje geleden).

Bloemen

Op Azertyfactor las ik de laatste ‘tip van de week’, een prachtig gedicht, geschreven door Louloudi. Ooit was een dialoog op het bankje van mij de tip. De schuilnaam Louloudi doet vermoeden dat de auteur een dame is met Griekse roots of een voorliefde voor Griekenland. Louloudi betekent Bloem. Het gedicht zelf leest eerst als een zomerbries waar een mooie bloem bloeit in volle zomer. Die zomer komt met obstakels. En de bloem, zij blijft toch bestaan.

Leonard*en*Marianne.  

Louloudi roept meer bij me op dan enkel het Griekse woord. Er bestaan nog echte sterke bloemen, zoals er een Bloem van een M is in de 5*M’s. Ik realiseer me nu dat ik alleen de pilootaflevering geschreven heb, net enkele weken voor de grote lockdown van vorig jaar. Nog te vervolgen…

Een vrolijke, bijna éénjarige Bloem verblijdt ook onze familie. Het zit in haar naam en in haar hele zijn.

Intussen schreef ik ook een gedicht voor de stad Oostende. Het was voor een deelname aan een wedstrijd. Bij de ingebeelde zandkorrels door mijn vingers glijdend, wacht ik het resultaat af.

Bron foto: Knack Weekend dd. 13/01/2021 – “Vlaanderen erkent strandbloemen als immaterieel erfgoed”

Ik heb fijne herinneringen aan dit fenomeen.

Ik kijk intussen uit naar meer schrijven in groep. Van Mechelen naar de rest van Vlaanderen (online) met pen en papier schrijf ik nog steeds voor uw en eigen plezier. Hopelijk geen uitstel meer waar alles op één hoop komt en ik door de letters de woorden niet meer zie. Geniet van het gedicht en van de kleurenpracht van bloemen.

Herfst plannen …

Alles lijkt al geschreven. In de vergetelheid van de zomer, wieg ik langzaam naar de herfst.

Het mag weer rustiger. De overprikkeling plaagt me. Vandaar. Ik lees niet meer alle blogposten die binnenkomen, noch volg ik elk nieuws- of ander feit. Ik pik eruit wat mij aanspreekt op het moment dat het zich aandient. Zonder u te plagen met het waarom van de dingen, zie hier een update… van iets 😉

Er was een plan: sterker worden; echt fysiek sterker. Geen doorgezakte rug meer van te veel stilzitten in coronaire tijden. De rugschool! Het plan viel in duigen. Van duigen kan je een ton maken, mijn duigen pasten echter niet in elkaar. Postoperatieve pijnen kwamen weer de kop opsteken. Een overschakeling naar het light programma bracht soelaas. Tot een scherpe pijn in rechter bovenarm en elleboog een voorlopig einde van mijn plan afdwongen. Het was lang geleden, echt heel lang, dat ik nog eens huilde van de pijn. Zelfs zware migraines doorsta ik met droge ogen.  De specialist zag een nekprobleem, hoewel ik aan mijn nek niet zoveel voel. Straffe ontstekingsremmers en een speciaal kussen brengen voorlopig een beetje verlichting. Afwachten wat de controle overmorgen brengt. De toffe dingen raken zo in die mislukte ton waarbij de duigen zowat met haken en ogen aan elkaar hangen. Tot zover mijn klaagzang.

Enkele oktoberplannen vallen weg wegens afgelast. Ze worden in november ingericht. Dat is een hap in mijn tijds- en energieplanning (ik plan mijn persoonlijke energieverbruik tegenwoordig, meestal werkt dat het beste om daarna niet voor enkele dagen plat te gaan).  Het houdt oktober nog rustig en dat bevalt me prima. November maak ik niet drukker dan het nu geworden is. Het is goed zo. Vaak is niets wat het worden zou.

Verder dan dat raak ik nu niet. Wel bezig aan schrijvertjes zoals een ontmoeting die in september plaats vond, waar ik nog goede woorden voor zoek en een betere schrijfarm afwacht. Soms ligt Griekse Liefde gewoon in Limburg…

Agapi

Enkele verrassende artikels over mensen die ik ken en die al een boek gepubliceerd hebben, vind ik het vermelden meer dan waard. Die vond ik in ‘Verzin’, het tijdschrift dat je aan het schrijven zet (zo staat op de omslag), van Creatief*Schrijven. Over twee mensen (Joey Brown en Christine Van den Hove) schreef ik al hier en hier. De derde was een medecursist in de workshops ‘Column’. Ze schreef het verhaal van haar zoontje. Omdat ik niet weet of ik zomaar foto’s van dat tijdschrift kan delen, geef ik u haar*website mee. Het boek heet ‘Kraanvogel, vlieg’, een beklijvend boek over verlies van een kind.  De kraanvogel in de titel sprak me aan. Dat is, naast het Steenmannetje, het symbool van Melanoompunt.

Overigens, de vierde editie van Melanoompuntjes  staat online. Neem een kijkje, niet alles gaat over onze ziekte. Intussen kijk ik uit naar het mee in elkaar boksen van de vijfde editie.

Zo blijf ik in beweging al lijkt het soms bevroren inertie in kwadraat. Als ik alles optel aan het einde van de dag, kom ik toch boven nul uit 😉