Herfst plannen …

Alles lijkt al geschreven. In de vergetelheid van de zomer, wieg ik langzaam naar de herfst.

Het mag weer rustiger. De overprikkeling plaagt me. Vandaar. Ik lees niet meer alle blogposten die binnenkomen, noch volg ik elk nieuws- of ander feit. Ik pik eruit wat mij aanspreekt op het moment dat het zich aandient. Zonder u te plagen met het waarom van de dingen, zie hier een update… van iets 😉

Er was een plan: sterker worden; echt fysiek sterker. Geen doorgezakte rug meer van te veel stilzitten in coronaire tijden. De rugschool! Het plan viel in duigen. Van duigen kan je een ton maken, mijn duigen pasten echter niet in elkaar. Postoperatieve pijnen kwamen weer de kop opsteken. Een overschakeling naar het light programma bracht soelaas. Tot een scherpe pijn in rechter bovenarm en elleboog een voorlopig einde van mijn plan afdwongen. Het was lang geleden, echt heel lang, dat ik nog eens huilde van de pijn. Zelfs zware migraines doorsta ik met droge ogen.  De specialist zag een nekprobleem, hoewel ik aan mijn nek niet zoveel voel. Straffe ontstekingsremmers en een speciaal kussen brengen voorlopig een beetje verlichting. Afwachten wat de controle overmorgen brengt. De toffe dingen raken zo in die mislukte ton waarbij de duigen zowat met haken en ogen aan elkaar hangen. Tot zover mijn klaagzang.

Enkele oktoberplannen vallen weg wegens afgelast. Ze worden in november ingericht. Dat is een hap in mijn tijds- en energieplanning (ik plan mijn persoonlijke energieverbruik tegenwoordig, meestal werkt dat het beste om daarna niet voor enkele dagen plat te gaan).  Het houdt oktober nog rustig en dat bevalt me prima. November maak ik niet drukker dan het nu geworden is. Het is goed zo. Vaak is niets wat het worden zou.

Verder dan dat raak ik nu niet. Wel bezig aan schrijvertjes zoals een ontmoeting die in september plaats vond, waar ik nog goede woorden voor zoek en een betere schrijfarm afwacht. Soms ligt Griekse Liefde gewoon in Limburg…

Enkele verrassende artikels over mensen die ik ken en die al een boek gepubliceerd hebben, vind ik het vermelden meer dan waard. Die vond ik in ‘Verzin’, het tijdschrift dat je aan het schrijven zet (zo staat op de omslag), van Creatief*Schrijven. Over twee mensen (Joey Brown en Christine Van den Hove) schreef ik al hier en hier. De derde was een medecursist in de workshops ‘Column’. Ze schreef het verhaal van haar zoontje. Omdat ik niet weet of ik zomaar foto’s van dat tijdschrift kan delen, geef ik u haar*website mee. Het boek heet ‘Kraanvogel, vlieg’, een beklijvend boek over verlies van een kind.  De kraanvogel in de titel sprak me aan. Dat is, naast het Steenmannetje, het symbool van Melanoompunt.

Overigens, de vierde editie van Melanoompuntjes  staat online. Neem een kijkje, niet alles gaat over onze ziekte. Intussen kijk ik uit naar het mee in elkaar boksen van de vijfde editie.

Zo blijf ik in beweging al lijkt het soms bevroren inertie in kwadraat. Als ik alles optel aan het einde van de dag, kom ik toch boven nul uit 😉