Waar is het lachende kind? Πού είναι το γέλαστο παιδί; Where is the laughing child?

Ik zal de enige niet zijn die geïnspireerd raakte door “Το γέλαστο παιδί” / Ι’m not the only person who was inspired by “Το γέλαστο παιδί”

Waar is het lachende kind?

Het lachende kind woont overal

In elk hart
van elke moeder
en vader

In elke glimlach
in elke hoop
in elk mens

Het lachende kind woont overal

In elk land
in elke eeuw
in elke dag
en elke nacht

Het lachende kind woont overal
In elke mens met een geweten
in elk ander kind in een spel
in elke troost en zelfs pijn
soms door honger heen
om toch even kind te zijn

Het lachende kind woont overal

In elke oorlog
in elke armoede
in elke dood
in elk extreem
in elke traan
van elk wenend meisje

Anne-Mie
Πού είναι το γέλαστο παιδί;

Σε κάθε καρδιά
κάθε μητέρας
και πατέρα

Σε κάθε χαμόγελο
σε κάθε ελπίδα
σε κάθε άνθρωπο

Το γέλαστο παιδί ζει παντού

Σε κάθε χώρα
σε κάθε αιώνα
σε κάθε μέρα
και κάθε νύχτα

Το γέλαστο παιδί ζει παντού

Σε κάθε άνθρωπο με συνείδηση
σε κάθε άλλο παιδί που παίζει
σε κάθε παρηγοριά, ακόμα και πόνο
λίγες φορές μέσα από την πείνα
απλώς να είναι παιδί για μια στιγμή

Το γέλαστο παιδί ζει παντού

Σε κάθε φτώχεια
σε κάθε πόλεμο
σε κάθε θάνατο
σε κάθε δάκρυ
του κάθε κοριτσιού που κλαίει

Αννε-Μή
Where is the laughing child?

The laughing child lives everywhere

In every heart
of every mother
and father

In every smile
in every hope
in every person

The laughing child lives everywhere

In every country
in every century
in every day
and every night

The laughing child lives everywhere

In every person with a conscience
in every other child in a game
in every comfort and even pain
Sometimes through hunger
Just to be a child for a moment

The laughing child lives everywhere

In every war
in every poverty
in every death
in every extreme
in every tear
of every crying girl

Anne-Mie

Natuurlijk (als het niet anders kan)

Soms nog bezig met mijn stamboom, waarbij ik de oma van mijn bomma zaliger wel haar overlijdensdatum vond doch niet haar begraafplaats (waarschijnlijk door te vluchten in september 1914), kwam ik op deze woorden:

Natuurlijk raakt het land en dit continent vol
zo vreemd is dat allemaal niet

Natuurlijk zorgt dat voor problemen
zijn we op onze hoede
willen we niet inboeten

Natuurlijk zal er gevochten worden
of gestolen
of nog erger
wie tegen wie en waarom écht?

Als je je er hard en lang genoeg op fixeert

Natuurlijk krijg je dan oogkleppen
kijk je niet (meer) naar wat er te zien valt

Mensen op hun hoede
met hun problemen
die al zo lang inboeten
bestolen en bevochten zijn
of nog erger en dat vaak
voor niet gedane criminaliteiten

Natuurlijk zouden wij ook vluchten
voor problemen zorgen op een ander
mensen daar laten inboeten
vechten als het moet
stelen als het niet anders kan
en ons gefixeerd voelen
zonder te weten waarom

Zo vreemd is dat allemaal niet

AMK

Foto: Andere*tijden.

De wereld brandt

het is grof zoals de genocides 
de pan uit durven swingen
egotrippers elke plak zwaaien

zoals narcisten annex
psychopaten zichzelf god
wanen waar zelfs de duivel zwijgt
bij hun – te veel – genoemde namen

is hij er nog die god
of radeloos zoals de
verschoppelingen die
huis en haard verlaten als
dat al niet vergruizeld beton is

slechterik
radeloze
moedige
wraaknemer
struisvogel
slachtoffer
aanvaller
vluchteling
wie is nog wie

wie kent hún naam nog ?
wie kende hún naam ooit ?

De wereld brandt

AMK

foto: HIER AI gegenereerd volgens de site.  

Spiegeltje aan de wand

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
wie is de rijkste van heel dit land
Is het de leepste
of de gesleepste
Is enkel het voetvolk ambetant?

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
waar zijn we toch nu weer aanbeland
Er wordt weer geknipt
dat staat zo in ’t script
Ze doen het nooit zelf, dá’s ambetant!

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
dat beeld is toch echt niet elegant
Doe dan een keer voor
is u dat te goor?
Eens zien wie dan ú redt uit die brand

AMK 😉

Gered (2) – alleen die bril klopt toch niet echt.

in komkommertijd, al is die tegenwoordig alom rumoerig, vreselijk rumoerig …

Gisteren werd ik terug geslingerd in de tijd waar ik op de Limburgse boerenbuiten naar de kapster ging. Jarenlang had ik er fijne babbels en zo goed als nooit was het druk. Ik zou er een tweedaagse bus- en wandelreis voor over hebben om daar mijn leeftijd het raden naar te geven. Maar op een keer – ergens tijdens de coronaperiode – stopte ze met haar zaak. Met haar kwam het goed en naar ik vermoed nog steeds.

Ik zocht een andere. In een kapsalon met net te veel stoelen, kapsters, kapsones, lawaai en te weinig aandacht voor de klant, waar zonder vragen allerlei behandelingen gedaan werden en dan aangerekend, voelde ik me duidelijk onzichtbaar. Je kon ook online een afspraak maken en je kapster kiezen. De mijne was er zelden of net met iemand anders bezig.
De overmaat van ramp gebeurde toen op een keer een kapster in één knip te veel, echt te veel, lengte inkortte. Ze knipte het model erin en klaar! Mijn rug was het laatste dat ik liet zien. Nooit meer hier!

Een tijdje deed ik het zelf; mijn haar was immers toch heel kort.

Tot ik mijn huidige kapster vond. Via mijn zus die daar ook klant is toen haar kapper stopte, wist ik het adres. Op een dag had ik stoute schoenen aan (ze zijn nu versleten) en belde ik aan tijdens één van mijn stadse omzwervingen. De eerste afspraak was gemaakt.
Ze heeft een éénvrouwszaak en dat maakt het gezellig. Iets wat ze ook in acht neemt zijn Kerst, Pasen, Valentijn, … het salon straalt telkens weer. De koffie is lekker, de babbels tof al ben ik niet zo’n grote babbelaar. En ik zie er weer een beetje uit. De vorige keer knipte ze er weer wat model in en dat was zonder een millimeter te veel. Een kapster naar mijn hart en hoofd.

Ik ben gered! 🙂

AMK

Alleen die bril klopt toch niet echt, toch?

Gered

In de wachtkamer van een afdeling in het ziekenhuis gebeurde het eens dat mijn naam geroepen werd en ik er geen weet van had. Althans niet bij de eerste keer. Ik weet niet bij de hoeveelste keer ik wel door had dat het om mij ging.

Dat moet zo ongeveer geweest zijn toen iemand – en misschien nog iemand – me weer bij elkaar geletterd had. Ik was  namelijk – echt waar – helemaal verdwenen in een boek. Het voelde zoals uit een diepe slaap gewekt worden, dat duurt wel even dan, dat helder van geest worden.

Gelukkig vonden ze mij tussen die woorden en letters al was het in het boek al heel lang geleden, ergens rond de tijd van de Griekse mythologie. Ik was dus gered…

AMK 😉

Hittegolf in het groen (zo lui mogelijk)

Natuurlijk houd je je in deze hitte best aan de richtlijnen, al zal iedereen die kan, dat spontaan doen.

Vandaag geen heel vroege ochtendwandeling, enkel een voormiddagwandeling. Woensdag is mijn vaderdag en het leek me verstandiger om hem al in de vóórmiddag met een bezoekje te vereren.

Aldus gebeurde met de nodige tussenstops in het groen (heen en terug).

Me dunkt dat 
de zomer nu
echt rijp is
de lucht weegt
op de volle groene
schakeringen

Een kat buiten
tegen een raam
in de schaduw
grijs zowel de kat
als de vensterbank

En vader zit
er nu wel heel
warmpjes bij
passend bij
de rijpheid van
zijn bestaan en
de hete zomer

Weer onderweg
vogels in loom
gesprek en
groen beweegt
een zuchtje en
nog een keer

Bankje aan
het water waar
luie woorden
om me heen
dwarrelen en
landen op een blad
of twee drie in de
relatieve koelte

Onder het bladerdak
ben ik even genoeg

AMK

Hittegolf

De trivialiteit van vandaag:
Vanmorgen kon ik nog aan één ding denken, vanaf ik ontdekte dat het stuk was. Ik vond en kocht en mijn brein koelde af van pure opluchting.

Ik ben gered!

houd het koel
in de schaduw
in de kelder
aan de noordkant
in het zwembad
in de ijskast
onder een boom
zonder zweetlast
in de zee
op een berg
en neem mee

een plantenspray

😊

AMK

Cool die koelte

De tuin der poëten (gedicht van Peter Holvoet-Hanssen)

Zon wakker, nog voor mij, wandelde ik in de  vroege ochtend, stappenteller omarmde mijn pols.

’t Is tijdens de  wandeling in de gewone ochtend dat ik nog eens stopte bij dit pareltje, vooral aangetrokken werd door de gedichten. Natuurlijk.
In een dichtbevolkte stad is dit een ware oase bij zo’n krachtige en liefst korte hittegolf. Soms tuimelen de woorden dan uit de losse pols.

Ge kent dat wel zo’n dag die een oase biedt 

Ge kent dat wel zo’n dag waarin
ge een doel hebt en daar gaat ge heen
of dat gaat ge doen zonder meer gewoon
zonder boe, bah weggelaten, komt ge in uw
ritme dat ge dan aanhoudt want ge weet dat de
koelte, relatief gesproken voor de tijd van het jaar
van korte duur is en ge uw ramen nog moet sluiten om
al te veel hitte te voorkomen wanneer de zon daar opwarmt
ge stapt intussen door, want ge hebt uzelf ook laten verleiden,
de stappenteller af en toe controlerend en ja, bijna ja bijna is het
zover en ge komt dan voorbij een koel briesje dat u uitnodigt en lokt
bijna schaamteloos bij zo’n heet voorspelde dag en ge volgt dat en de
oase omarmt u en uw ritme blijft uw snelheid smelt en dat is niet erg want
iemand sproeit de oase die al dorstig is en de snelheid spoelt weg en hier en
daar in de oase-omhelzing blijft ge stilstaan omdat ge voelt het doet iets met u
ge neemt een foto en nog een en bij een gedicht blijft ge staan en de sproeiman is
geduldig tot ge gezien hebt wat ge wilde zien en vastgelegd wat ge wilde vastleggen

Een boom of struik of bloem en een gedicht natuurlijk

Ge kent dat wel zo’n dag die een oase geboden heeft

Voor geïnteresseerden: den-botaniek en het gedicht op de steen: de-tuin-der-poëten

Hier staat de indeling duidelijker op. Iemand die weet of ik dit in WordPress ook kan aanpassen (bredere pagina maken) ?

AMK

REIS NAAR NOORD-GRIEKENLAND – april 1994 – 15

Vrijdag 15 april 1994

Dan de dag van vertrek terug naar Brussel. De pech stopt niet en nu meer serieus; de taxi’s staken en de eerste bus komt pas opdagen om 6u30. Onze vlucht ging om 6u20.  Die zijn we dus kwijt. Dan maar een lijnvlucht met Olympic Airways doch geen rechtstreekse vlucht. Het is rennen. Het luchthaven-personeel is heel vriendelijk en loopt met ons mee naar onze gate. Zowel in Thessaloniki als in Athene krijgen we een ‘privé’ hostess die ons tot aan de gate brengt. 

Al bij al een reis om nooit te vergeten. De prachtige natuur, de vriendelijke mensen, het lekkere eten, de bezienswaardigheden, de avonturen en de avonduren, de Griekse taal (er zijn zelfs mensen die mij verstonden toen ik Grieks sprak), de sfeer, de muziek, alles.

Zee zand en een stevige rots

Nabeschouwing:
Ik heb bewust niet veel verteld over de bezienswaardigheden. Hopelijk staat dat (eventuele) nieuwsgierigheid niet in de weg. Er is heel veel te vinden op het beroemde world wide web.
Er zijn ook niet zoveel foto’s van, in vergelijking met hoe ik het nu zou doen om vanzelfsprekende redenen. Hier en daar heb ik duidelijker foto’s gezocht en in een link naar de betreffende website gedeeld.
Mijn reis van weleer zit er al meer dan dertig jaar op. Ik ben daar sindsdien niet meer geweest, op een weekje Thessaloniki na, om andere, muzikale redenen. Misschien moet ik nog wat harder stof van mezelf afblazen en terug gaan. Met een dag-na-dag verslag op Polarsteps en/of mijn blog.

Nog één toen-foto

Anne-Mie