Mijn innerlijk kind.
Regelmatig ga ik in gesprek met ‘haar’. Soms neem ik er een foto bij. Soms gebeurt het zomaar. Deze foto, die ik al eerder deelde, deed me denken aan onbegrepen ogenblikken in mijn kinderleven. Ik kom nu tot dit gesprek.
De dialoog:
Kind: Zijn wij hetzelfde?
Ik: Ja, een beetje wel.
Kind: Maar jij gaat eerder dood toch?
Ik: Ja, ik ben ook veel ouder.
Kind: Ja, jij bent veel ouder, dat is zo.
Ik: Maar vandaag ga ik nog niet dood hoor.
Kind: Neen. Het zou ook niet eerlijk zijn. Er zijn nog veel oudere mensen. Die zouden eerst moeten doodgaan.
Ik: Ja, dat is waar. Dat is niet eerlijk. Maar toch gebeurt het.
Kind: Is dood zijn zoals slapen?
Ik: Ik weet het niet, maar ik hoop het wel. Misschien worden we over duizend of nog meer jaren weer wakker als baby. Dan beginnen we weer opnieuw.
Kind: Ja, de max! Maar nu nog niet hé?
Ik: Neen, nu nog niet.
Kind: Nu ben ik ook al blij genoeg 😊
Heel leerzaam overigens om te ontdekken wat er in me zit. Zelfs geen oordeel. De innerlijke criticus wil mij/haar het zwijgen opleggen.
Op reis naar Ithaka 
Die ogen! Indringend, onderzoekend onbevreesd. Prachtig mens in wording.
LikeGeliked door 1 persoon
Maar eerlijk is het leven niet. Een kind mag onbevangen zijn, heerlijk!
LikeGeliked door 1 persoon