Zingen is schilderen met woorden. (Marianne Frederiksson)
Plechtig treed ik even uit mijn stilte …
Het is om te zeggen dat ik nog een blog schreef voorCreativitijd/ Creativiteit van Samana. Ik was deze maand nog een keer aan de beurt met het thema Muziek. In mijn twitteraccount (dat ik zelden open) staat ergens bij mijn profielbeschrijving ‘music, the never ending story’.
Lees ook de andere blogverhalen aldaar, ze zijn de moeite zeker waard.
Foto hierboven: ik noem het mijn ‘Hasta Siempre’ foto. Een lang geleden concert in Düsseldorf. Een fototoestel met filmrolletje. Een horde fans voor het podium voor een foto. En ik die geduldig wachtte tot de laatste. Hij keerde zich naar mij tot ik mijn foto had genomen … de weg terug naar mijn plaats bestond uit wolkjes 😉
Het was me al eerder opgevallen: net voordat ik een blogbericht wil publiceren krijg ik de melding dat mijn bericht naar xxx aantal mensen zal worden gestuurd. Ik kreeg gisteren de vraag van een andere blogster of ik wist hoe dat kwam; zij heeft dat ook. Ik heb er geen antwoord op. Zoveel mensen ken ik niet eens in mijn echte leven (tenzij van horen zeggen). De lijst van volgers, zowel van andere bloggers als emailvolgers is beduidend korter dan dat aantal xxx. Op die lijst kan ik wel zien wie dat zijn. Overigens krijg ik bericht via email telkens een nieuwe volger zich aanmeldt.
Dit gebeurt in mijn blog ‘Op reis naar Ithaka’ als ‘Woordenrijk’.
Heeft iemand een idee waar dit vandaan komt?
Een andere vraag die ik kreeg, vond ik ook wel interessant: “En kan je eigenlijk instellen dat zo’n e-mail enkele uren/dagen later vertrekt dan het moment waarop je post?”
Dit is wat anders dan je blogbericht op een bepaald tijdstip en dag inplannen (bijvoorbeeld, ik schrijf vandaag een bericht en laat het overmorgen pas verschijnen. Op dat ogenblik gaat het ook naar volgers).
Alvast bedankt voor antwoorden op de vragen.
Voor mij is de spreuk van de dag vandaag: ‘Let it rain, let it rain, let it rain!”
Men kan zeggen dat rust roest, van rusten geniet ik en van roesten heb ik geen last.
Ik had één doel met het sluiten van mijn laptop: rust in mijn hoofd! Zonder me af te vragen of dat nu komt van HSP zijn, van de hitte, van de weemoed (als die er al was) en zo meer. Gewoon alles toe, schluss, closed en dan wachten, of beter observeren en kijken en dan zien wat er zichtbaar wordt.
Bent u nog mee? 😊
Zonder zichtbare aanleiding voelde ik me in allerlei vakjes getrokken op een weg die verzwaarde, al waren het interessante vakjes, fijne paden en mooie mensen*. Het voelde niet meer Anne-Mie.
Rust zonder plannen. Deze twee weken wilde ik alles lossen en me overgeven aan wat ik voelde.
Ik heb gewandeld en ik heb ge-yoga-d en geschreven en gelezen, zonder vooraf te plannen. Het hielp natuurlijk wel dat ik weer in het huis van mijn nichtje kon verblijven. Er is een tuin! En de tram dichtbij om naar het centrum van Gent te gaan als ik daar behoefte aan zou hebben.
Leven zonder druk! Het lijkt makkelijk haalbaar voor anderen. Hoe vaak denkt een mens: maar ik kan me dat niet permitteren? of ja maar, ik heb daar geen tijd voor… Dat is ook zo voor mij. Die gedachte loslaten dat iets moet, is het lastigste. Een mens wil blijkbaar altijd plannen. Natuurlijk zijn er ook grenzen, de fysieke bijvoorbeeld, de financiële, … al is alles zowel vergankelijk als weer oplevend.
Dus voelde ik elke dag bij wijze van spreken vanwaar de wind kwam en waaide mee. Dit is waar het me bracht:
Aangekomen.Aan deze vijver heb ik geschreven.De grijsaard (en droogte)
Babysit-dag
Haar die ik vorig jaar pas leerde kennenEn weer gezellig bij mama
Toch even toerist
En nog een beetje
Ook voor Griekse kinderen 😉 Hier is hijEr is nog water … heerlijk
Levendige buren …
Meneer Ekster groet me elke ochtendOngegeneerde buur struint in de tuinen
En nu? … nog steeds geen vastomlijnde plannen. Het een en ander heb ik wel gestopt of op pauze gezet. Ik geef er geen uitleg (meer) aan, het hoeft niet allemaal helder te zijn. Het is wél mijn verhaal, u mag ervan weten, dat volstaat. Ik wens u allen uw verhaal, uw echte verhaal! Als verhalen zich kruisen, per ongeluk of zo, ontstaat er magie, al is het één moment.
* ik kan dan wel druk gevoeld hebben, maar dat was dan alleen bij mijzelf, het ligt niet aan anderen. Nooit ligt het bij iemand anders. Een gedachte is soms zo vastgeroest, maar die kan je altijd veranderen, dan verandert je handelingspatroon ook. En je bent best mild voor jezelf en anderen. (kent u dat, iets lezen en ontdekken dat je dat al allemaal wel wist, maar nu het zichtbaar wordt in woorden, u zich weer bewust van werd? Dat deed ik dus ook in mijn ‘vrij-van-de-maatschappij’ veertiendaagse)
Verwijderd van Facebook tenzij enkele strikt privé pagina’s. U zal me er heel zelden zien. Ik voeg er een laptopvrije periode aan toe. Reacties kunnen eventueel een tijdje in de wacht staan.
Laat augustus een goede oogstmaand zijn wat u ook wil oogsten.
Laptop opgeborgen. Aan het inspireren om weer volop te transpireren bij volle batterij.
Tot binnenkort.
Het hoedje is van katoen… 🙂
(op mijn smartphoontje nog niet zo makkelijk om te bloggen. 😎)
Op reis naar Ithaka 