Maand: juli 2022

Weer vandaag en Lucia

Het was niet eens een experiment, niet eens een test om te kijken hoe mensen zouden reageren toen ik over zoiets als Mie-dag vertelde. Evenmin was het een zielige schreeuw, noch een stoere zet. Het enige wat het was, was dat het voor mij belangrijk was. En zo gebeurde. Zoals het liedje (dat u zelf het best vindt passen).

Intussen nam ik het afkickende besluit om even uit Facebook te verdwijnen. Enkel Instagram en Twitter en mijn blogs zijn mijn ramen naar de wereld. Misschien dat er daar ook nog iets van verdwijnt. Liever dat dan ikzelf verdwijn in de massa aandachttrekkers die we allen aan het worden zijn.

Intussen is het weer vandaag. Vandaag denk ik een beetje aan Lucia. Met haar was ik in mijn jongvolwassen jaren bevriend. Ze was in vele dingen een tegenpool van mij. Heel vooruitziend, steeds tot in de puntjes verzorgd, zeer geïnteresseerd in geschiedenis, actualiteit en kunst. Ze reisde graag in een beetje luxe. En ik was daar een aantal jaren getuige van. We konden elkaar een hele tijd goed verdragen. Ook toen onze wegen zich meer en meer scheidden. Zij de meer gesofisticeerde weg op en ik mijn – niet losbandige – maar we zien wel wat er gebeurt leven, liefst zonder te veel gedoe (maar toch geen grote waaghals geworden … ).
Het belette ons niet om twee keer samen te reizen (Kreta en Athene).

Naarmate de jaren daarna verstreken, schreven we elkaar nog wel kaartjes bij verjaardagen en feestdagen. Het was zoals het was.

Op een ochtend, ik woonde toen pas in Hasselt en kocht elke ochtend de krant die ik op mijn Limburgse gemakje las bij een tas koffie (of vier), zag ik op de voorpagina een bericht over een zwaar ongeluk. Moeder en dochter zijn omgekomen bij een aanrijding. Hun wagen stond stil achter een andere auto die wachtte om een straat in te slaan. Op dat moment werden ze achteraan aangereden en wel zo hevig dat hun auto van de weg slingerde in 90°, keihard tegen een huis aan, waarvan een stuk muur eruit viel. Moeder en dochter haalden het niet. Ik las verder, het ging over L. J. en haar moeder.

Maar Lucia toch! was mijn eerste gedachte.

Ik weet nog dat ik opvloog en de telefoon nam en wilde bellen om te vragen wat heb je in hemelsnaam nu toch gedaan! Maar dat ging natuurlijk niet. Het overlijdensbericht stond ook al in de krant. Ze was net geen 34 jaar. Het gebeurde toen in de maand mei. Op 25 juli was haar verjaardag. Het is nu vijfentwintig jaar geleden. Af en toe denk ik er nog aan, zoals vandaag.

Op een keer, zeven jaar na dat ongeluk, toen ik met de trein onderweg was naar mijn Argentijnse vriend (hier*schreef*ik*er*al*over), was ik met een schrijverijtje (zoals ik het toen zelf noemde) bezig, dat resulteerde in een veel te lang gedicht (dat ik nog op mijn andere blog zet). Mijmeringen heb ik het toen genoemd. Een van mijn betere eigenschappen, dat mijmeren 😉

Foto’s zijn express een beetje onduidelijk gemaakt.

Vandaag

Ik houd wel van een spiritueel verhaal. Vandaag bijvoorbeeld schuift de dierenriem van Kreeft naar Leeuw. Aangezien ik ’s morgens (om 9u) geboren werd, ben ik nog Kreeft. Ik lees net dat de verschuiving doorgaat vandaag om 22u07.

Kreeft tot 22u07 …

Of over Maria Magdalena (van Magdala). Vandaag is haar naamfeest. Ze was een vrijgevochten vrouw, een apostel, een volgeling van Jezus.
Hoe zou de wereld eruit gezien hebben als de spirituele betekenis van het hele Christendom niet door de strakke regels van die tijd ingebonden werden? Ze zou zeker niet zo afgeschilderd worden als een zondares, een prostituee, die ze ook niet was, die niet mocht zijn wie ze wel was.
Is dat niet vaak wat wij allemaal zijn? Niet diegene wie we echt zijn? (dit zijn retorische vragen natuurlijk) Verder ben ik een beetje vandaag wie ik wél echt ben 😉

Vandaag is het Mie-dag, zonder plannen, zonder feest, zonder bubbels,
zonder taart, zonder alle dingen die ‘genieten’ uitdrukken (en ik niet Miezelf ben) 

Deze dag is enkel van mij, vandaag is ‘Mijzelf’ mijn cadeau
Ik zit, lig, sta en hang stil, bij het gewone ‘zijn’, het hele etmaal, de hele dag

Geen drukte, ik negeer lawaai en trakteer niet, behoef geen cadeaus
geen aandacht voor die ene dag, waarin alle wensen zo mooi zijn
welgemeend en verwachtingsvol aanvoelen

Zo ontzettend mooi, dat ik me bijna schuldig voel omdat 
- zonder oordeel vertel ik dit, als ik het niet zelf deed, zou ik het niet kennen - 
omdat ik niet voldoe aan alles wat me gewenst wordt

Het enige cadeau dat ik vandaag wil, is Mie-zelf
ik ben de allerenige die dat kan geven, mijn verantwoordelijkheid 
die ligt hierbinnen (buik, hart, hoofd)
en kijk, je weet wel, aan die binnenkant van de oogleden

Ik geef Mie-zelf cadeau vandaag, aan mijzelf,
En heel benieuwd ben ik, bijna aan het popelen

Kom ik haar vandaag een beetje tegen? De andere mensen bestaan al, zouden ze het zelf ook weten?

(dit is een van mijn, zich aan mij opdringende, monologen. Stel dat u – om welke reden dan ook – zich aangevallen voelt, probeer dat van u af te schudden. Ikzelf ben daar niet mee bezig. Intussen al aan iedereen bedankt voor de mooie wensen, het idee dat ik gewenst ben, is straffer dan wat me gewenst wordt)

U mag dit ook gewoon negeren natuurlijk. 😊 Ps. ik zet de mogelijkheid voor reageren hier uit. Leuk’en mag natuurlijk. Of een privé-bericht sturen.

Foto helemaal bovenaan: ik ben dan ook nog geboren in het jaar van het Konijn volgens de Chinese astrologie. Kom ik deze daarom altijd tegen op mijn ochtendwandelingen?