Het was me al eerder opgevallen: net voordat ik een blogbericht wil publiceren krijg ik de melding dat mijn bericht naar xxx aantal mensen zal worden gestuurd. Ik kreeg gisteren de vraag van een andere blogster of ik wist hoe dat kwam; zij heeft dat ook. Ik heb er geen antwoord op. Zoveel mensen ken ik niet eens in mijn echte leven (tenzij van horen zeggen). De lijst van volgers, zowel van andere bloggers als emailvolgers is beduidend korter dan dat aantal xxx. Op die lijst kan ik wel zien wie dat zijn. Overigens krijg ik bericht via email telkens een nieuwe volger zich aanmeldt.
Dit gebeurt in mijn blog ‘Op reis naar Ithaka’ als ‘Woordenrijk’.
Heeft iemand een idee waar dit vandaan komt?
Een andere vraag die ik kreeg, vond ik ook wel interessant: “En kan je eigenlijk instellen dat zo’n e-mail enkele uren/dagen later vertrekt dan het moment waarop je post?”
Dit is wat anders dan je blogbericht op een bepaald tijdstip en dag inplannen (bijvoorbeeld, ik schrijf vandaag een bericht en laat het overmorgen pas verschijnen. Op dat ogenblik gaat het ook naar volgers).
Alvast bedankt voor antwoorden op de vragen.
Voor mij is de spreuk van de dag vandaag: ‘Let it rain, let it rain, let it rain!”
Men kan zeggen dat rust roest, van rusten geniet ik en van roesten heb ik geen last.
Ik had één doel met het sluiten van mijn laptop: rust in mijn hoofd! Zonder me af te vragen of dat nu komt van HSP zijn, van de hitte, van de weemoed (als die er al was) en zo meer. Gewoon alles toe, schluss, closed en dan wachten, of beter observeren en kijken en dan zien wat er zichtbaar wordt.
Bent u nog mee? 😊
Zonder zichtbare aanleiding voelde ik me in allerlei vakjes getrokken op een weg die verzwaarde, al waren het interessante vakjes, fijne paden en mooie mensen*. Het voelde niet meer Anne-Mie.
Rust zonder plannen. Deze twee weken wilde ik alles lossen en me overgeven aan wat ik voelde.
Ik heb gewandeld en ik heb ge-yoga-d en geschreven en gelezen, zonder vooraf te plannen. Het hielp natuurlijk wel dat ik weer in het huis van mijn nichtje kon verblijven. Er is een tuin! En de tram dichtbij om naar het centrum van Gent te gaan als ik daar behoefte aan zou hebben.
Leven zonder druk! Het lijkt makkelijk haalbaar voor anderen. Hoe vaak denkt een mens: maar ik kan me dat niet permitteren? of ja maar, ik heb daar geen tijd voor… Dat is ook zo voor mij. Die gedachte loslaten dat iets moet, is het lastigste. Een mens wil blijkbaar altijd plannen. Natuurlijk zijn er ook grenzen, de fysieke bijvoorbeeld, de financiële, … al is alles zowel vergankelijk als weer oplevend.
Dus voelde ik elke dag bij wijze van spreken vanwaar de wind kwam en waaide mee. Dit is waar het me bracht:
Aangekomen.Aan deze vijver heb ik geschreven.De grijsaard (en droogte)
Babysit-dag
Haar die ik vorig jaar pas leerde kennenEn weer gezellig bij mama
Toch even toerist
En nog een beetje
Ook voor Griekse kinderen 😉 Hier is hijEr is nog water … heerlijk
Levendige buren …
Meneer Ekster groet me elke ochtendOngegeneerde buur struint in de tuinen
En nu? … nog steeds geen vastomlijnde plannen. Het een en ander heb ik wel gestopt of op pauze gezet. Ik geef er geen uitleg (meer) aan, het hoeft niet allemaal helder te zijn. Het is wél mijn verhaal, u mag ervan weten, dat volstaat. Ik wens u allen uw verhaal, uw echte verhaal! Als verhalen zich kruisen, per ongeluk of zo, ontstaat er magie, al is het één moment.
* ik kan dan wel druk gevoeld hebben, maar dat was dan alleen bij mijzelf, het ligt niet aan anderen. Nooit ligt het bij iemand anders. Een gedachte is soms zo vastgeroest, maar die kan je altijd veranderen, dan verandert je handelingspatroon ook. En je bent best mild voor jezelf en anderen. (kent u dat, iets lezen en ontdekken dat je dat al allemaal wel wist, maar nu het zichtbaar wordt in woorden, u zich weer bewust van werd? Dat deed ik dus ook in mijn ‘vrij-van-de-maatschappij’ veertiendaagse)
Verwijderd van Facebook tenzij enkele strikt privé pagina’s. U zal me er heel zelden zien. Ik voeg er een laptopvrije periode aan toe. Reacties kunnen eventueel een tijdje in de wacht staan.
Laat augustus een goede oogstmaand zijn wat u ook wil oogsten.
Laptop opgeborgen. Aan het inspireren om weer volop te transpireren bij volle batterij.
Tot binnenkort.
Het hoedje is van katoen… 🙂
(op mijn smartphoontje nog niet zo makkelijk om te bloggen. 😎)
Het was niet eens een experiment, niet eens een test om te kijken hoe mensen zouden reageren toen ik over zoiets als Mie-dag vertelde. Evenmin was het een zielige schreeuw, noch een stoere zet. Het enige wat het was, was dat het voor mij belangrijk was. En zo gebeurde. Zoals het liedje (dat u zelf het best vindt passen).
Intussen nam ik het afkickende besluit om even uit Facebook te verdwijnen. Enkel Instagram en Twitter en mijn blogs zijn mijn ramen naar de wereld. Misschien dat er daar ook nog iets van verdwijnt. Liever dat dan ikzelf verdwijn in de massa aandachttrekkers die we allen aan het worden zijn.
Intussen is het weer vandaag. Vandaag denk ik een beetje aan Lucia. Met haar was ik in mijn jongvolwassen jaren bevriend. Ze was in vele dingen een tegenpool van mij. Heel vooruitziend, steeds tot in de puntjes verzorgd, zeer geïnteresseerd in geschiedenis, actualiteit en kunst. Ze reisde graag in een beetje luxe. En ik was daar een aantal jaren getuige van. We konden elkaar een hele tijd goed verdragen. Ook toen onze wegen zich meer en meer scheidden. Zij de meer gesofisticeerde weg op en ik mijn – niet losbandige – maar we zien wel wat er gebeurt leven, liefst zonder te veel gedoe (maar toch geen grote waaghals geworden … ). Het belette ons niet om twee keer samen te reizen (Kreta en Athene).
Naarmate de jaren daarna verstreken, schreven we elkaar nog wel kaartjes bij verjaardagen en feestdagen. Het was zoals het was.
Op een ochtend, ik woonde toen pas in Hasselt en kocht elke ochtend de krant die ik op mijn Limburgse gemakje las bij een tas koffie (of vier), zag ik op de voorpagina een bericht over een zwaar ongeluk. Moeder en dochter zijn omgekomen bij een aanrijding. Hun wagen stond stil achter een andere auto die wachtte om een straat in te slaan. Op dat moment werden ze achteraan aangereden en wel zo hevig dat hun auto van de weg slingerde in 90°, keihard tegen een huis aan, waarvan een stuk muur eruit viel. Moeder en dochter haalden het niet. Ik las verder, het ging over L. J. en haar moeder.
Maar Lucia toch! was mijn eerste gedachte.
Ik weet nog dat ik opvloog en de telefoon nam en wilde bellen om te vragen wat heb je in hemelsnaam nu toch gedaan! Maar dat ging natuurlijk niet. Het overlijdensbericht stond ook al in de krant. Ze was net geen 34 jaar. Het gebeurde toen in de maand mei. Op 25 juli was haar verjaardag. Het is nu vijfentwintig jaar geleden. Af en toe denk ik er nog aan, zoals vandaag.
Op een keer, zeven jaar na dat ongeluk, toen ik met de trein onderweg was naar mijn Argentijnse vriend (hier*schreef*ik*er*al*over), was ik met een schrijverijtje (zoals ik het toen zelf noemde) bezig, dat resulteerde in een veel te lang gedicht (dat ik nog op mijn andere blog zet). Mijmeringen heb ik het toen genoemd. Een van mijn betere eigenschappen, dat mijmeren 😉
Foto’s zijn express een beetje onduidelijk gemaakt.
Ik houd wel van een spiritueel verhaal. Vandaag bijvoorbeeld schuift de dierenriem van Kreeft naar Leeuw. Aangezien ik ’s morgens (om 9u) geboren werd, ben ik nog Kreeft. Ik lees net dat de verschuiving doorgaat vandaag om 22u07.
Kreeft tot 22u07 …
Of over Maria Magdalena (van Magdala). Vandaag is haar naamfeest. Ze was een vrijgevochten vrouw, een apostel, een volgeling van Jezus. Hoe zou de wereld eruit gezien hebben als de spirituele betekenis van het hele Christendom niet door de strakke regels van die tijd ingebonden werden? Ze zou zeker niet zo afgeschilderd worden als een zondares, een prostituee, die ze ook niet was, die niet mocht zijn wie ze wel was. Is dat niet vaak wat wij allemaal zijn? Niet diegene wie we echt zijn? (dit zijn retorische vragen natuurlijk) Verder ben ik een beetje vandaag wie ik wél echt ben 😉
Vandaag is het Mie-dag, zonder plannen, zonder feest, zonder bubbels,
zonder taart, zonder alle dingen die ‘genieten’ uitdrukken (en ik niet Miezelf ben)
Deze dag is enkel van mij, vandaag is ‘Mijzelf’ mijn cadeau
Ik zit, lig, sta en hang stil, bij het gewone ‘zijn’, het hele etmaal, de hele dag
Geen drukte, ik negeer lawaai en trakteer niet, behoef geen cadeaus
geen aandacht voor die ene dag, waarin alle wensen zo mooi zijn
welgemeend en verwachtingsvol aanvoelen
Zo ontzettend mooi, dat ik me bijna schuldig voel omdat
- zonder oordeel vertel ik dit, als ik het niet zelf deed, zou ik het niet kennen -
omdat ik niet voldoe aan alles wat me gewenst wordt
Het enige cadeau dat ik vandaag wil, is Mie-zelf
ik ben de allerenige die dat kan geven, mijn verantwoordelijkheid
die ligt hierbinnen (buik, hart, hoofd)
en kijk, je weet wel, aan die binnenkant van de oogleden
Ik geef Mie-zelf cadeau vandaag, aan mijzelf,
En heel benieuwd ben ik, bijna aan het popelen
Kom ik haar vandaag een beetje tegen? De andere mensen bestaan al, zouden ze het zelf ook weten?
(dit is een van mijn, zich aan mij opdringende, monologen. Stel dat u – om welke reden dan ook – zich aangevallen voelt, probeer dat van u af te schudden. Ikzelf ben daar niet mee bezig. Intussen al aan iedereen bedankt voor de mooie wensen, het idee dat ik gewenst ben, is straffer dan wat me gewenst wordt)
U mag dit ook gewoon negeren natuurlijk. 😊 Ps. ik zet de mogelijkheid voor reageren hier uit. Leuk’en mag natuurlijk. Of een privé-bericht sturen.
Foto helemaal bovenaan: ik ben dan ook nog geboren in het jaar van het Konijn volgens de Chinese astrologie. Kom ik deze daarom altijd tegen op mijn ochtendwandelingen?
Aan te bevelen om te lezen. Niet alleen voor mij, zeker ook voor de verhalen van andere mensen. Al zou ik ook aanbevelen om in stukjes te lezen want het is soms best heftig.
Haast en spoed, ’t Is dat het soms moet ook al is het zelden goed
Met een dikke pluim voor iedereen die zo kalm bleef.
Plotse hevige pijnen – die weliswaar traag afnamen – deden me bij de huisdokter belanden en zij vond het toch zorgelijk genoeg om me naar de spoed te sturen, met een uitprint van haar bevindingen.
Ik houd van de regen (van bijna elk weer, de Aarde doet gewoon wat ze te doen heeft). Overigens had ik de immense behoefte om alleen te gaan. Daar ging ik dan, met een boek en een fles water. De massa koele regendruppels hield me wakker en alert. Van de tramhalte naar de spoed was toch niet zo ver.
Wat me opviel, was de rust in de wachtzaal. Dat was ooit anders in een andere spoed bij een andere ‘gelegenheid’. Al snel mocht ik naar Box 6, er werden de nodige dingen gemeten en een flinke staal bloed afgenomen.
Bij het wachten op resultaten hoorde ik geluiden uit andere boxen. Zo kalm was het dus niet. Ik zag door de halfopen deur mensen passeren met koffiebekers, enkele keren nog wel. Ik zag enkele keren een brancard voorbijkomen. Dat zou wel dringender zijn en die ene vrouw in de rolstoel ook.
De verpleegkundige die mijn bloedstaal afnam, vroeg waarom ik nu had besloten om naar de spoed te komen. Ik had toch twee dagen pijn, die overigens afnam? Het verhaal van het huisdoktersadvies en mijn eigen ongerustheid deden hem begrijpend knikken: ‘Ja, mevrouw, u hebt dan ook al een heel dossier, hé.’ Inderdaad, dat heb ik. Toch iets dat niemand me afpakt, dacht ik nog (beetje morbide) en schoot half in de lach. Het is heel raar maar vaak ben ik de kalmte zelve in zulke situaties en kan ik nog humor zien. De gewoonte van wachten in ziekenhuizen zal wel meespelen en mijn enkelingenziel. Overprikkeling, hoe laag de prikkeling ook, vermijd ik.
Voor alle zekerheid werd er ook een scan gepland. Het verliep zo vlot dat ik mezelf binnen afzienbare tijd weer thuis zag zitten, lekker zielig doen, benen omhoog en zappen (of zo). Ware het niet dat de verpleegkundige bij de scan vroeg of ik allergisch was aan de contraststof en ik nonchalant zei: “Oh, misschien begin ik wel te niezen, dat was bij de laatste scan ook zo, maar verder niks speciaals.” Bam!
De scan kon niet doorgaan! Dat moest eerst besproken worden met de arts van de radiologie. Terug naar de spoed! Box 6. Dat wist ik nog. Niemand wil in shock raken of een shockerende mens aanschouwen. De spoedarts kwam even horen naar mijn relaas en zag er niets erg in. Tenslotte heb ik die reacties zonder shock nogal vaak, sinds de immuuntherapie. Even wachten en ik mag weer terug. “En excuseer van dat pin-pong effect, mevrouw.” “Geen probleem, beter veilig dan spijt.”
Weer bij de scan kwam de dokter aldaar zich voorstellen en zei dat hij erbij zou blijven voor de zekerheid, áls er iets abnormaal zou gebeuren. Dat was me nog niet overkomen, bij geen enkele scan waar ik al onder lag. “U bent al wel heel wat gewoon geloof ik.” zei hij nog na de scan. “Jazeker. Heel wat inmiddels. Bedankt dokter!” (om erbij te blijven)
Welk boek? Daar vertel ik nog over (in mijn Woordenrijk).
Weer naar de spoed, Box 6, op ‘mijn’ bedje met inmiddels verkreukt papier, mijn boek en die fles water, wachten op de resultaten. En wachten en lezen en lezen en wachten en wat stretchen en lezen en wachten… Naarmate de dag vorderde en ik in mijn boek verdiept raakte, ontspande ik bijna helemaal. Overigens een heel mooi boek (ik nam dát boek mee omdat het lichter woog dan het boek dat ik toen nog aan het lezen was).
Het bloedonderzoek was wel geruststellend volgens de spoedarts (al zal ik binnenkort het één en ander nog bespreken met mijn oncoloog). De scan toonde ook geen onrustwekkende beelden en ik kreeg een voorschriftje mee.
Mijn buik had blijkbaar iets te boos gereageerd op het één of ander en was in buikstaking gegaan. Daar zat het ‘m. Buiken staken soms ook.
Het voelde als een ballenbad maar dan met golfballen.
Het begon in juni 2018 bloggend wegen bewandeld veel geleerd en gezien
Die bewandelde weg loopt wat dood en ik zeg:
Voor uw zijn, dank u wel mijn pad leidt me elders waarover ik u later vertel!
Ik neem even of langer blog time-out en stap waar het maanlicht op schijnt 😉 Wordt hier of elders vervolgd. U bent een fijn publiek, waarvoor mijn Grote Dank! Tot ziens!
Geen ekster, raaf of duif bij wie ik meevlieg. Wel enkele wirwar wel- en niet gebeurtenissen die me bijbleven.
Het – zoveel mogelijk – schermvrij leven
Dat lukt aardig. Ik noem het in ontwikkeling. E-mails die belangrijk genoeg zijn, laat ik samenkomen en daar zet ik me dan een of twee keer per week aan en dan schrijf ik ook. Verder gaat het meest dringende toch via die slimme foon, pen en papier of gewoon niet. Dringend zit soms gewoon maar in mijn hoofd opgesloten. Al zal een Zoompje mijn laptop nog in beweging kunnen zetten.
Schrijven
Halve dingen, overmatig veel dingen, allerlei dingen… die vooral met wedstrijden te maken hebben. Het Bankje heb ik (net) niet gewonnen. Ik zat in de tweede ronde en daar ben ik gebleven. Toch een vooruitgang met vorig jaar, toen ik in de eerste al afviel. Ter verduidelijking: ‘Bankje zoekt dialoog’ is de naam van de wedstrijd. De winnaars (twintig in totaal) krijgen een soort contract waarbij hun dialoog in een podcast wordt gegoten door professionele acteurs. Die podcast kan de vinder/wandelaar scannen via een QR-code op een Bankje her en der in het land gedurende de zomermaanden (juli-augustus-september). HIER kan u nog de Bankjesdialogen van de vorige jaren beluisteren. Ik ontdekte het toevallig, op zoek naar een datum voor de komende podcasts.
Het vege lijf voor en na 25 maart
Net op de dag van de herdenking van Verzet tegen de Turkse bezetting, een officiële feestdag in Griekenland, net op de dag van mijn zesjarig bestaan in mijn huidige woonst en op de verjaardag van ‘de tweeling’, straffe madammen, ga ik weer een dagje in immuuntherapie. Zo’n dagen zijn op zich vermoeiend maar de zevenenhalf dagen erna nog meer. Toch liet ik niets voorbij gaan van de dingen die mijn agenda opvrolijkten. Andere dingen stonden er in die week niet in. Joepie! Ondanks de vermoeidheid en die ene dag in bed met migraine, had ik niets willen missen.
Wat was dat dan allemaal?
Verjaardagsfeestje
… van R., zeven jaar is ze nu. Nog altijd even puur kind en dat ze lang zo mag blijven. Wat was het wel heerlijk fris aan het begin van het feestje. Nu het weer mocht van de c-regels, zaten we buiten met gasten en gastjes. Al zaten die gastjes niet vaak en zeker niet lang stil. De zon brak door en even later werd het zelfs warm.
de taart is nu op…
Puur natuurlijk. Ook puur gezellig, rustig aan, gekeuvel en gemengd gezelschap tot bij de buren aldaar toe. Ik ben met een strakblauwe hemel weer vertrokken…
Zomeruur
Een heuse M-dag
Eindelijk lukte het nog eens, allemaal tezamen, de Vijf M’s. Met een concert in het verschiet (zoekt u maar lekker zelf op, ik weet het en dat is genoeg voor nu 😉) hadden we wel wat te bespreken. Net voor onze benjamina-M weer op avontuur vertrekt, waarin ze drie seizoenen overbrugt, viel er veel te luisteren. Natuurlijk was de lange afwezigheid in elkaars fysieke leven ook een hele boterham om over te vertellen. Al zal mijn lijf het wel geweten hebben, ik had het niet willen missen! De volgende keer ga ik een stapje verder en ga ik toch weer koken.
Hoezo?
Net de week voor mijn immuuntherapie kreeg ik mijn vierde vaccin. Ik had er alle vertrouwen in; het tweede en derde prikje was goed verlopen, zonder gevolgen. De eerste was al lang vergeten. Deze vierde zou ik me anders wel nog heugen. Bijna een week zat ik met griepsymptomen slash covid(?). Zelftests vertelden me negatieve dingen. Ongerust was ik dus niet, wel ongeduldig. Nood breekt zelfopgelegde wet. Verdronken in een boek en nog een boek liet ik de boel zoals die toen was. Ik had niet gekookt. Een tramrit naar het centrum, beetje wandelen én benen onder de tafel bij de Griekse taverne kon gelukkig ook.
Incognito…
Vorige zaterdag
Er was de – heel interessante – wandeling die door een lotgenoot georganiseerd werd in Nieuwenhoven, Sint-Truiden. Om toch eens fysieke ontmoetingen te hebben, had Melanoompunt het idee om wandelingen her en der te organiseren. Wie wilde, kon zich aansluiten bij een van die wandelingen. Deze keer kon ik mee en mocht meerijden met twee mensen, ook wonende in Antwerpen. Verslag volgt in de volgende editie van Melanoompuntjes. Ook de gesprekken waren interessant en de volgende dag ging ik op zoek…. (wie weet, later meer hierover, eerst zelf nog wat uitpluizen).
‘Niet alles wat ik niet vertel is oninteressant.’
Nu laat ik u los zonder alles aan de grote klok gehangen, die is nu zwaar genoeg… Hier en daar (fysiek, mentaal, geografisch, …) ga ik weer op pad. ..
Bedankt om me weer te lezen. Het ga u allen goed 🙂
Op reis naar Ithaka 