De tuin der poëten (gedicht van Peter Holvoet-Hanssen)

Zon wakker, nog voor mij, wandelde ik in de  vroege ochtend, stappenteller omarmde mijn pols.

’t Is tijdens de  wandeling in de gewone ochtend dat ik nog eens stopte bij dit pareltje, vooral aangetrokken werd door de gedichten. Natuurlijk.
In een dichtbevolkte stad is dit een ware oase bij zo’n krachtige en liefst korte hittegolf. Soms tuimelen de woorden dan uit de losse pols.

Ge kent dat wel zo’n dag die een oase biedt 

Ge kent dat wel zo’n dag waarin
ge een doel hebt en daar gaat ge heen
of dat gaat ge doen zonder meer gewoon
zonder boe, bah weggelaten, komt ge in uw
ritme dat ge dan aanhoudt want ge weet dat de
koelte, relatief gesproken voor de tijd van het jaar
van korte duur is en ge uw ramen nog moet sluiten om
al te veel hitte te voorkomen wanneer de zon daar opwarmt
ge stapt intussen door, want ge hebt uzelf ook laten verleiden,
de stappenteller af en toe controlerend en ja, bijna ja bijna is het
zover en ge komt dan voorbij een koel briesje dat u uitnodigt en lokt
bijna schaamteloos bij zo’n heet voorspelde dag en ge volgt dat en de
oase omarmt u en uw ritme blijft uw snelheid smelt en dat is niet erg want
iemand sproeit de oase die al dorstig is en de snelheid spoelt weg en hier en
daar in de oase-omhelzing blijft ge stilstaan omdat ge voelt het doet iets met u
ge neemt een foto en nog een en bij een gedicht blijft ge staan en de sproeiman is
geduldig tot ge gezien hebt wat ge wilde zien en vastgelegd wat ge wilde vastleggen

Een boom of struik of bloem en een gedicht natuurlijk

Ge kent dat wel zo’n dag die een oase geboden heeft

Voor geïnteresseerden: den-botaniek en het gedicht op de steen: de-tuin-der-poëten

Hier staat de indeling duidelijker op. Iemand die weet of ik dit in WordPress ook kan aanpassen (bredere pagina maken) ?

AMK

Mijmeringen

Intermezzo tussen twee reisverslagen van de reis van toen. Weldra weer het vervolg. De beloofde hitte heeft me naar zee gedreven. In het nu verfrissing gevonden.

Schaduw opzoeken en verfrissing, wandelen als afwisseling. 

Voeten te water laten, zandtenen krijgen, ook de regen is welkom
laat Aarde toch doen. Die zorgt voor ons, waarom kunnen mensen niet zwijgen?

Ik los die gedachte en wandel nog even, daarna een ontbijt*.
Dan een verhaal om mee te beleven. De zeemeeuw van Oostende,
die Ensor ook kende, vertelt nu van de Visserij**,
waar vissers de wereld verkenden.

Dan weer op wandel, er zijn ook gaanderijen, met foto’s*** zo mooi.
Een hobby erbij, dat kriebelt toch wel
van de camera, de wereld zijn prooi

Koelte in het park, bankje onder boom
met zicht op een vijver en duiven zonder schroom.

Nog één vroege ochtend, de zeewind Beau Fort
de golven die kletsen de strekdam van voor
de dijk nog niet wakker, zondag voorbij.
Aan ’t klein strand geen foto-gym ,
de zeehonden blijven weg, dat is toch slim?

Intussen (waarvan?), vraag ik weer me af,
dan rijst weer dat lied, soms sta ik paf
waarom, oh waarom woon ik hier niet?
  • * tip voor wie graag eens ‘op een ander’ ontbijt of luncht of … : Coffee Dream in Oostende, Kapellestraat 107
  • ** dit is een magisch mooi lichtspektakel (https://www.oostendevisserij.be/) in de Domenicanenkerk, Christinastraat 95 Oostende
  • *** fotograaf: Charles Fabry, de QR-code leidt je naar zijn Instagramaccount

AMK

Klaprozen onderweg

Nog steeds onderweg (om de zes weken 'maar')

Om halfzeven sta ik op
ik ben wat vroeg doe het toch
eerst de douche en dan ontbijt
kleren aan er is nog tijd
met bus te voet? Het is geen vraag
nog koel genoeg ik stap wat traag

Daar aangekomen meld me aan
mag al naar kamer 14 gaan
dat is luxe daar is het stil
even rusten de dag nog pril
en dan weer prik de arm(e)ader
naar de dokter niet veel later

Ik mag weer of is het moeten
vocht gejaagd van hoofd tot voeten
ook de delen tussenin
even pauze voor ik weer begin
na al die jaren werd het sleur
daarom dat ik nog één keer zeur

😊

Om aan te tonen dat iedereen zijn/haar eigen grenzen heeft, wat er ook gaande is – dat maakt niet eens uit. Soms is iemands eigen verhaal genoeg voor één dag.

foto: onderweg naar de baxter zag ik klaprozen.

AMK
morgen weer een reisverhaal.

In de a(a)p(p) gelogeerd

Bedacht terwijl ik tegen de tigste persoon met gebogen hoofd, het attribuut in de hand adorerend, bijna-aanliep:

Ik ren en stap 
op meer behapt
ik scoor en faal
verlies pedaal

Ik eet en drink
waaruit ik blink
ik focus en mediteer
opgelegde sfeer

Ik kies en shop
in snel galop
ik reis en chill
de laatste gril

Ik kijk en hoor
ga zo maar door
ik leer en zoek
van ster tot boek

Ik track en bel
zit in de hel
ik volg en roep
in (w)elke groep

Ik like en post
volg mijn host
ik film en controleer
exponentieel steeds meer

Waar zijn ze nog die man of vrouw
qui-vive te veel en meer
smartphone baas asjemenou
ze zijn in de app gelogeerd

AMK

Foto’s: bovenaan: aap , beneden: smartphone

Brief aan alle moeders

Aan de moeders van Palestina, van Oekraïne, van Israël, van Rusland, van landen in vrede en landen in oorlog

Aan de moeders van villawijken, van getto’s, in vluchthuizen, in bootjes

Aan de moeders van overleden kinderen, van verdwenen kinderen, van gezonde kinderen, van zieke kinderen

Aan de moeders van drukke kinderen, van verlegen kinderen, van niet-in-de-lijn lopende kinderen en van kinderen die wel passen in alle leerprogramma’s

Aan alle moederharten, ook zij wier hart klopt voor niet zelf gebaarde kinderen, aan vadermoeders / moedervaders

Aan overleden moeders in herinnering

Dat vandaag de sterke warme zachte moeder-vibe overal waaien mag, de wereld laat verstillen en luisteren naar kinderen, hen bij hun naam noemt, erkent wie ze zijn zodat ze echt bestaan

Want dat is wat moeders doen. Pak hen dat niet af!

AMK  

credits foto op Pixabay: moeder*en*zoon
foto bovenaan: ergens in het voorbijgaan op Instagram gezien

Mijn reading challenge 2025 (je zal maar een Rus zijn in Oekraïne*)

Einde vorig jaar heb ik mezelf de uitdaging opgelegd om dit jaar 25 boeken te lezen. Op Hebban houd ik alles bij. Hoe staat het er tegenwoordig mee?

Mijn lijst van uitdagingen groeit aan. Zo kom ik natuurlijk niet echt tot ‘afwerken’ van wat ik einde december opgaf. Gelukkig is het een flexibele lijst. Tevens ben ik een trage lezer maar ik streef ook graag, dus als ik de 25 overschrijd, is dat mooi meegenomen.

Ik ben inmiddels aan boek tien. Zonder literatuurkenner of taalkundige te zijn, volg ik een beetje de boekenmarkt. Zo kwam er de uitnodiging aanwaaien om te stemmen voor de Boonliteratuurprijs. En het boek van Aline*Sax, ‘Wat ons nog rest’, sprong eruit. Reden om uit te zoeken waarom dat zo aanvoelde.

Ik heb absoluut geen spijt van mijn aankoop. Lees mijn (niet professionele) recensie HIER !

Ze won heel terecht de Boonliteratuurprijs voor kinder- en jeugdliteratuur.

Indien u wenst kan u ook andere boeken die ik las nazien. Ik heb niet van elke boek dat ik las iets geschreven. Meestal staan er al veel recensies die ook weergeven hoe een boek bij de ene of andere overkomt.

Ik ben nog op schema 😊

AMK

*hopelijk begrijpt u de ietwat vreemde titel van deze blog?

Week van de poëzie

Overdonderd door gedichten 
die het lichaam verlichten

Zelf
verhit door hoge temperatuur
stil blijven een avontuur

De woorden vervagen
de zinnen vertragen
zal ik me dan aan
slapen wagen

Ook
de soep die nog smaakt
een boek dat nog raakt
dat warme deken
een zachte melodie

De griep heeft me te pakken
daarom schrijf ik nu nog nie… 😉

AMK
Vijanden zijn soms venijnig

Onderweg – weg van gisteren

Alle mist verdrijvend 
uit mijn lijf en uit mijn hoofd

Al is er nog wat blijvend
mij werd geen rozentuin beloofd

Hier en daar wat droppend *
wat overblijft van opruimen

Onderweg wat ontpoppend
ik wil dat niet verzuimen

Hoe zal ik het onthouden
en dan een voorbeeldig licht

Hoe Riley haar woorden aanschouwde
een stem, de mijne, een nog pril gedicht

Visserstoeltje is verdwenen
waarheen is visser onderweg

Ik ga ingesproken woorden trainen
ze vallen vanzelf wel op hun plek… *

AMK

*De Boekenjagers: dit*is*de*link

*Korte verhalen-wedstrijd voor Limnisa : bijna klaar 😉

Plakboel

Schrijfgelegenheden komen en gaan. Ik heb mezelf opgelegd om het-is-nog-geheim-hoe-vaak regelmatiger te schrijven, al dan niet door anderen uitgedaagd. Of door mezelf. Dat zijn de lastigste… 😉

Deze werd een plakboel

Hier zit ik nu aan mijn scherm

vandaag nog doorheen ontbijten, afwassen, de was,
douchen en de dagelijkse en andere bezigheden
niet noodzakelijk in deze volgorde
verschijnen de woorden netjes in monologen,
dialogen, verhalen en rijmen ordelijk in mijn hoofd

Hier zit ik nu aan mijn scherm

de monologen, dialogen, verhalen en alle rijmen
als een hoopje ragebol weggeblazen klevend web
als een prop plakband aan elkaar klittend
eerst nog een recht stukje dat ik afscheur en
onderweg, die halve meter, naar het te kleven voorwerp

zich aan zichzelf kleeft en zoals stukjes die volgen
krullen de woorden zich in elkaar
de dialogen overtroeven de monologen
de rijmen worden verlegen en verdwijnen
en alle verhalen worden een niet te lezen boek

Hier zit ik nu aan mijn scherm ...

AMK

foto’s: Niet*te*lezen*boek
Plakboel

De eerste

Vrees niet, het wordt niet zo lang als de laatste van vorig jaar.

Laat ik beginnen met u allen een Gelukkig Nieuw Jaar te wensen.

Moge u in uw eigen licht staan en dat niets of niemand u in de schaduw zet daarbij. Ook wens ik u gelukkig midden jaar! Gelukkig ouder wordend jaar! Gelukkig heel jaar!

Oh, en elke dag een beetje magie.

Bij wijze van niet bij de pakken blijven zitten, begon ik aan enkele schrijverijen. Een wedstrijd raakte op het nippertje ingestuurd.

Ook heb ik het eerste boek van mijn leesuitdaging uit. Ik was er vorig jaar aan begonnen. Gisteren en vandaag twee derde uitgelezen. Dit*boek!  

Het idee voor de wedstrijd van Limnisa zit in mijn hoofd en staat al voor een groot deel op digitaal papier. Enkel nog elk woord een beetje wikken en wegen…

Intussen werk ik nog een korte lijst af van schrijfgelegenheden … wordt snel vervolgd.

Daarom houd ik me aan fictie in de misdaad 😉