Categorie: Andere verhalen

Nonsens

Dit verhaal gaat over niets en alles
en het leidt nergens heen, is zonder plot
zonder twist noch plotwending en gaat van het 
ene verhaal over een trigger naar een andere gebeurtenis 
die dan weer een herinnering uitlokt waaruit een bedenking
geboren wordt (had ik toch niet beter … ?)
Hopelijk en op zijn minst heeft
het een ietwat humoristische inslag 
en tovert het een glimlach op het gezicht 
van de lezende mens en ontwart het een knoop 
in iemands zwaar gemoed want dan is mijn verhaal 
zonder plot, zonder twist noch cliffhanger fantastisch 
geslaagd (dank u om tot hier te lezen)

AMK

Boekenchallenge – Vertel het de bijen – Diana Gabaldon

Einde vorig jaar heb ik mezelf de uitdaging opgelegd om dit jaar 25 boeken te lezen. Op Hebban houd ik alles bij. Hoe staat het er tegenwoordig mee? Zestien gelezen, nog negen te gaan.

Het laatste boek dat ik las tot nu is ‘Vertel het de bijen’, van Diana Gabaldon. Dat is het negende boek van ‘Outlander’ of de Reiziger serie. De Nederlandse vertaling werd opgesplitst in twee delen, wat wel handig is, vanwege het aantal bladzijden. Of misschien een commerciële zet? Nu ja, in de bibliotheek staan ze ook…

Wie deze reeks van Gabaldon kent en ook zover geraakt is, zal zeker van haar schrijfstijl houden. De avonturen zijn onwaarschijnlijk en tot de verbeelding sprekend.
Wie zou nu niet graag door ‘de stenen’ verdwijnen in een ander tijdperk en daar allerlei avonturen beleven? Zoals Claire die net uit de Tweede Wereldoorlog met haar man hun tweede huwelijksreis maakt naar Inverness in Schotland en daar door ‘de stenen’ gestuurd wordt naar de achttiende eeuw om allerlei avonturen te beleven gedurende ongeveer drie jaren, om dan net voor de Slag van Culloden naar de twintigste eeuw terug gaan om daar een kind te dragen en te baren van een achttiende-eeuwse Schot. Alles wat eruit volgt, is een aaneenschakeling van avonturen, spanning, mooie beschrijvingen van landschappen, het leven aldaar en toen, een tegenkant van alhier en nu.

Ongeveer de eerste zeven boeken van de reeks las ik dan ook vrij snel uit. De volgende boeken ervaarde ik als wat slepender en moest ik meer moeite doen. In Hebban heb ik over het tweede deel van dat laatste boek mijn indruk geschreven.  

Over het algemeen zou ik deze reeks aanraden. Zeker aan wie Schotland een warm hart toedraagt, van avontuur houdt, van geschiedenis in het verhaal en van de mooie landschappen, de ruwte van de Schotse natuur, de plaats van man en vrouw, van rijk en arm, gerechtigheid, hekserij, …

Verdwijn even in een andere wereld!

AMK

Gered (2) – alleen die bril klopt toch niet echt.

in komkommertijd, al is die tegenwoordig alom rumoerig, vreselijk rumoerig …

Gisteren werd ik terug geslingerd in de tijd waar ik op de Limburgse boerenbuiten naar de kapster ging. Jarenlang had ik er fijne babbels en zo goed als nooit was het druk. Ik zou er een tweedaagse bus- en wandelreis voor over hebben om daar mijn leeftijd het raden naar te geven. Maar op een keer – ergens tijdens de coronaperiode – stopte ze met haar zaak. Met haar kwam het goed en naar ik vermoed nog steeds.

Ik zocht een andere. In een kapsalon met net te veel stoelen, kapsters, kapsones, lawaai en te weinig aandacht voor de klant, waar zonder vragen allerlei behandelingen gedaan werden en dan aangerekend, voelde ik me duidelijk onzichtbaar. Je kon ook online een afspraak maken en je kapster kiezen. De mijne was er zelden of net met iemand anders bezig.
De overmaat van ramp gebeurde toen op een keer een kapster in één knip te veel, echt te veel, lengte inkortte. Ze knipte het model erin en klaar! Mijn rug was het laatste dat ik liet zien. Nooit meer hier!

Een tijdje deed ik het zelf; mijn haar was immers toch heel kort.

Tot ik mijn huidige kapster vond. Via mijn zus die daar ook klant is toen haar kapper stopte, wist ik het adres. Op een dag had ik stoute schoenen aan (ze zijn nu versleten) en belde ik aan tijdens één van mijn stadse omzwervingen. De eerste afspraak was gemaakt.
Ze heeft een éénvrouwszaak en dat maakt het gezellig. Iets wat ze ook in acht neemt zijn Kerst, Pasen, Valentijn, … het salon straalt telkens weer. De koffie is lekker, de babbels tof al ben ik niet zo’n grote babbelaar. En ik zie er weer een beetje uit. De vorige keer knipte ze er weer wat model in en dat was zonder een millimeter te veel. Een kapster naar mijn hart en hoofd.

Ik ben gered! 🙂

AMK

Alleen die bril klopt toch niet echt, toch?

Boekenchallenge – Het grote gemis, Guillaume Musso

Einde vorig jaar heb ik mezelf de uitdaging opgelegd om dit jaar 25 boeken te lezen. Op Hebban houd ik alles bij. Hoe staat het er tegenwoordig mee? Dertien gelezen, voorbij de helft. 

Mijn lijst van uitdagingen groeit nog steeds aan. Zo kom ik natuurlijk niet echt tot ‘afwerken’ van die lijst. Gelukkig is het een flexibele lijst.

Bij dit boek, een bedenking van mijnentwege:

“Als de toekomst naar het verleden reist, blijft het heden zowel hoopvol  als verraderlijk.”

Zie HIER wat ik op Hebban schreef. Ik haal er iets uit om hier neer te zetten:

Ik heb enkele zinnen apart gehouden omdat ik ze van een onwaarschijnlijke eenvoud en tegelijkertijd diepgang vind. 
“Het lichaam is een van de laatste plekken waar we vrijheid hebben.” 
“Het valt nog niet mee om met jezelf te communiceren.” 
“Ze hadden geprobeerd het lot te tarten, maar het lot had gewonnen.”
Zoals de auteur in zijn boeken doet, begint hij ook in dit boek elk hoofdstuk met een quote van een bekend persoon. Ik quote een quote:

"Je leert niets door alleen maar boeken te lezen. Je leert alleen maar door klappen op te lopen." Swâmi Prajnânpad

Veel leesplezier! 😉

Boekenchallenge – Ariadne van Jennifer Saint

Einde vorig jaar heb ik mezelf de uitdaging opgelegd om dit jaar 25 boeken te lezen. Op Hebban houd ik alles bij. Hoe staat het er tegenwoordig mee? Twaalf gelezen, bijna in de helft.  

Mijn lijst van uitdagingen groeit nog steeds aan. Zo kom ik natuurlijk niet echt tot ‘afwerken’ van die lijst. Gelukkig is het een flexibele lijst.

Niet alles wat ik lees, geef ik een recensie. Toch trok dit boek wel aan tot iets schrijven. Je kan het lezen op Hebban. Het inspireerde me verder tot schrijven van een bedenking, een brief aan haar zo u wil.

Ariadne prinses van Kreta 
dochter van Minos en Pasiphae 
kleindochter van Helios zelf 
Ariadne   zo
behulpzaam en lief dat 
zelfs je monsterlijke broer 

de Minotaurus 

jouw aandacht kreeg 
toen je moeder afdwaalde en  
je vader, machtsbelust meedogenloos 
hem als zekerheid voor zijn macht 
over Athene  opsloot 

Tot

Theseus jou in zijn ban had toen 
je moeiteloos je vader verraadde
en heel Kreta erbij  die ene nacht 

Meisje toch
Je kon niet anders   toen 
je voor zijn charmes viel
voor zijn heldhaftigheid 
voor zijn vernuft zelfs 
 
Misleidend maar hoe  
kon je weten van zijn 
plannen waar hij jou 
moeiteloos  in meetrok
met zijn heldenverhalen 
hoe hard je gestraft zou worden 
voor de wereld verder dood 
achtergelaten  daar op Naxos 

Eerst in angst daarna 
in overgave aan 
Dionysos die jou redde 
Je huwde hem  met
de Noorderkroon als bewijs 
aan de sterrenhemel 

Je baarde zijn zonen en voedde 
hen, voedde hen op   was gelukkig 
en goedgelovig   was dat wat je wou?

Kwam het besef van een andere 
wereld, buiten Naxos  overheen 
alle oceanen waar Dionysos reisde 

Toen 

Phaedra, je jongere zus jou bezocht 
die andere prinses van Kreta 
met haar verhaal   haar nog zo jonge 
verleden aan Theseus zijde 
door jullie grote broer uitgehuwelijkt 
 
Phaedra, verliefd op de zoon 
van haar man  wat haar uiteindelijk 
tot waanzin dreef  tot die ene 
afschuwelijke daad  waarover 

Echt waar 

nu nog gezongen wordt 
Mijn Ster, mijn Maan *

Hoe kon je weten dat je helden 
goden en hun afgezanten 
zelfs halfgoden 
de onsterfelijken nooit 
ofte nooit kan vertrouwen 

Dionysos zijn wrede daden 
verleidend met wijn en plezier 
doch niet de vrouwen van Argos 
waar zijn halfbroer Perseus regeerde 

Uit immense woede eiste hij 
alle baby’s van Argos op 

Was je toch nooit meegereisd 
was je toch bij je kinderen gebleven 
Nu waak jij daar  alleen 
aan de nachtelijke hemel 
waar je man je zette na de 
vloek van Medusa’s aanzicht 
zodat je niet in Hades zou ronddwalen 

Ariadne, heb je je zusje nog gezien ?

AMK

* Αστέρι μου, φεγγάρι μου.

Dit lied werd geschreven voor de film Phaedra, door Mikis Theodorakis. Melina Mercouri speelde de hoofdrol. Ze trouwde een rijke reder en werd verliefd op zijn zoon. De film is van het jaar 1962 (als Wikipedia goed is ingevuld toch).

Hier kan je het lied beluisteren.    

Mijn reading challenge 2025 (je zal maar een Rus zijn in Oekraïne*)

Einde vorig jaar heb ik mezelf de uitdaging opgelegd om dit jaar 25 boeken te lezen. Op Hebban houd ik alles bij. Hoe staat het er tegenwoordig mee?

Mijn lijst van uitdagingen groeit aan. Zo kom ik natuurlijk niet echt tot ‘afwerken’ van wat ik einde december opgaf. Gelukkig is het een flexibele lijst. Tevens ben ik een trage lezer maar ik streef ook graag, dus als ik de 25 overschrijd, is dat mooi meegenomen.

Ik ben inmiddels aan boek tien. Zonder literatuurkenner of taalkundige te zijn, volg ik een beetje de boekenmarkt. Zo kwam er de uitnodiging aanwaaien om te stemmen voor de Boonliteratuurprijs. En het boek van Aline*Sax, ‘Wat ons nog rest’, sprong eruit. Reden om uit te zoeken waarom dat zo aanvoelde.

Ik heb absoluut geen spijt van mijn aankoop. Lees mijn (niet professionele) recensie HIER !

Ze won heel terecht de Boonliteratuurprijs voor kinder- en jeugdliteratuur.

Indien u wenst kan u ook andere boeken die ik las nazien. Ik heb niet van elke boek dat ik las iets geschreven. Meestal staan er al veel recensies die ook weergeven hoe een boek bij de ene of andere overkomt.

Ik ben nog op schema 😊

AMK

*hopelijk begrijpt u de ietwat vreemde titel van deze blog?

Plakboel

Schrijfgelegenheden komen en gaan. Ik heb mezelf opgelegd om het-is-nog-geheim-hoe-vaak regelmatiger te schrijven, al dan niet door anderen uitgedaagd. Of door mezelf. Dat zijn de lastigste… 😉

Deze werd een plakboel

Hier zit ik nu aan mijn scherm 

vandaag nog doorheen ontbijten, afwassen, de was, 
douchen en de dagelijkse en andere bezigheden 
niet noodzakelijk in deze volgorde
verschijnen de woorden netjes in monologen,
dialogen, verhalen en rijmen ordelijk in mijn hoofd

Hier zit ik nu aan mijn scherm 

de monologen, dialogen, verhalen en alle rijmen 
als een hoopje ragebol weggeblazen klevend web
als een prop plakband aan elkaar klittend 
eerst nog een recht stukje dat ik afscheur en 
onderweg, die halve meter, naar het te kleven voorwerp 

zich aan zichzelf kleeft en zoals stukjes die volgen 
krullen de woorden zich in elkaar 
de dialogen overtroeven de monologen
de rijmen worden verlegen en verdwijnen 
en alle verhalen worden een niet te lezen boek 

Hier zit ik nu aan mijn scherm ...

AMK

foto’s: Niet*te*lezen*boek
Plakboel

De eerste

Vrees niet, het wordt niet zo lang als de laatste van vorig jaar.

Laat ik beginnen met u allen een Gelukkig Nieuw Jaar te wensen.

Moge u in uw eigen licht staan en dat niets of niemand u in de schaduw zet daarbij. Ook wens ik u gelukkig midden jaar! Gelukkig ouder wordend jaar! Gelukkig heel jaar!

Oh, en elke dag een beetje magie.

Bij wijze van niet bij de pakken blijven zitten, begon ik aan enkele schrijverijen. Een wedstrijd raakte op het nippertje ingestuurd.

Ook heb ik het eerste boek van mijn leesuitdaging uit. Ik was er vorig jaar aan begonnen. Gisteren en vandaag twee derde uitgelezen. Dit*boek!  

Het idee voor de wedstrijd van Limnisa zit in mijn hoofd en staat al voor een groot deel op digitaal papier. Enkel nog elk woord een beetje wikken en wegen…

Intussen werk ik nog een korte lijst af van schrijfgelegenheden … wordt snel vervolgd.

Daarom houd ik me aan fictie in de misdaad 😉

Over verdwijnen in boeken

Ik lees graag en probeer er véél lezen van te maken. Het is zoals mijn verhouding tot eten toen ik nog een kind was: veel! Lekker zou de tijd wel uitwijzen.

Op Hebban houd ik sinds kort bij wat ik lees en af en toe zet ik er zelfs een korte recensie in. Omgekeerd lees ik ook graag wat iemand anders van een boek vond; over de personages, de opbouw van het verhaal, hoe vlot het leest, enz.… Ik houd niet van de samenvatting van het boek. Die staat meestal al op de achterflap. Dat weet de lezer al.

Tussen fictie en non-fictie proef ik van genres en schrijvers. Tussen die genres mag het gezegd: Ik houd ook van misdaadverhalen. Verhalen waar de spanning ten top stijgt, de lezer tot bijna of helemaal het einde van het boek in een koortsachtig enigma blijft verder lezen. Ikzelf voel me dan een meedogenloze bladzijdemoordenaar.
Voorspelbaarheid is daar nefast. Soms haak ik af, maar bij een schrijver waarvan ik al (bijna) alles gelezen heb, wil ik toch verder lezen, zien wat er gebeurt, word ik nog verrast?

Het laatste boek dat ik las, ‘Een appartement in Parijs’, is er een van Guillaume Musso, een Franse schrijver van misdaadverhalen. Niet zijn beste boek wat mij betreft, maar om het te kunnen becommentariëren heb ik het wel uitgelezen. Van Musso heb ik er vier becommentarieerd, waarvan dit boek het minst positief. Al vermeld ik er wel uitdrukkelijk bij dat ik houd van de quotes waarmee hij haast elk hoofdstuk begint of in een hoofdstuk neerzet. Musso lijkt me een zeer belezen man.

Dit is mijn commentaar:

Ik heb het helemaal niet als spannend ervaren. Geen pageturner voor mij. Omdat het Musso is, ben ik wel blijven verder lezen.
Iets te onwerkelijk, twee figuren die overmatig met elkaar in de clinch liggen. Het kwam op een keer kleuterachtig over.
Te veel gegevens bij sommige figuren. Dat werd worstelen door het verhaal. Ik hoopte toch nog verrast te worden bij andere figuren, helaas.
Het einde was bijna grappig, als het niet zo'n torenhoog cliché was.
Daar werd te veel in verklaard. Als veellezer acht ik me wel in staat om zelf tot conclusies te komen.
Zelfs een goede schrijver heeft wel eens een dip...?

Overigens, ik las meer boeken dan ik becommentarieerde. Meer dan ik in ‘Mijn Hebban’ heb staan. Interesse? Zie Hier.

Verdwijnen in een boek, wetend dat ik terugkom, ooit … en er over vertel, zelfs dat.

AMK

Bron foto: https://www.hebban.nl/boek/een-appartement-in-parijs-guillaume-musso
Bron quote : uit het boek ‘Een appartement in Parijs’, G. Musso.