Mijn nieuwe stekkie op de wondere wereld van bloggen en bloggers is geboren.
Zonder te weten of het iemand al kan lezen, wil ik vragen om het even mee uit te testen. Ik kom er wel in omdat ik op mijn account ingelogd ben. (dit is inmiddels opgelost)
U kan er zich ook op abonneren. Dan ontvangt u gewoon een email wanneer ik iets op de blog zet. Er staat ook een welkomstbericht op, getiteld ‘De geboorte’.
Geen ekster, raaf of duif bij wie ik meevlieg. Wel enkele wirwar wel- en niet gebeurtenissen die me bijbleven.
Het – zoveel mogelijk – schermvrij leven
Dat lukt aardig. Ik noem het in ontwikkeling. E-mails die belangrijk genoeg zijn, laat ik samenkomen en daar zet ik me dan een of twee keer per week aan en dan schrijf ik ook. Verder gaat het meest dringende toch via die slimme foon, pen en papier of gewoon niet. Dringend zit soms gewoon maar in mijn hoofd opgesloten. Al zal een Zoompje mijn laptop nog in beweging kunnen zetten.
Schrijven
Halve dingen, overmatig veel dingen, allerlei dingen… die vooral met wedstrijden te maken hebben. Het Bankje heb ik (net) niet gewonnen. Ik zat in de tweede ronde en daar ben ik gebleven. Toch een vooruitgang met vorig jaar, toen ik in de eerste al afviel. Ter verduidelijking: ‘Bankje zoekt dialoog’ is de naam van de wedstrijd. De winnaars (twintig in totaal) krijgen een soort contract waarbij hun dialoog in een podcast wordt gegoten door professionele acteurs. Die podcast kan de vinder/wandelaar scannen via een QR-code op een Bankje her en der in het land gedurende de zomermaanden (juli-augustus-september). HIER kan u nog de Bankjesdialogen van de vorige jaren beluisteren. Ik ontdekte het toevallig, op zoek naar een datum voor de komende podcasts.
Het vege lijf voor en na 25 maart
Net op de dag van de herdenking van Verzet tegen de Turkse bezetting, een officiële feestdag in Griekenland, net op de dag van mijn zesjarig bestaan in mijn huidige woonst en op de verjaardag van ‘de tweeling’, straffe madammen, ga ik weer een dagje in immuuntherapie. Zo’n dagen zijn op zich vermoeiend maar de zevenenhalf dagen erna nog meer. Toch liet ik niets voorbij gaan van de dingen die mijn agenda opvrolijkten. Andere dingen stonden er in die week niet in. Joepie! Ondanks de vermoeidheid en die ene dag in bed met migraine, had ik niets willen missen.
Wat was dat dan allemaal?
Verjaardagsfeestje
… van R., zeven jaar is ze nu. Nog altijd even puur kind en dat ze lang zo mag blijven. Wat was het wel heerlijk fris aan het begin van het feestje. Nu het weer mocht van de c-regels, zaten we buiten met gasten en gastjes. Al zaten die gastjes niet vaak en zeker niet lang stil. De zon brak door en even later werd het zelfs warm.
de taart is nu op…
Puur natuurlijk. Ook puur gezellig, rustig aan, gekeuvel en gemengd gezelschap tot bij de buren aldaar toe. Ik ben met een strakblauwe hemel weer vertrokken…
Zomeruur
Een heuse M-dag
Eindelijk lukte het nog eens, allemaal tezamen, de Vijf M’s. Met een concert in het verschiet (zoekt u maar lekker zelf op, ik weet het en dat is genoeg voor nu 😉) hadden we wel wat te bespreken. Net voor onze benjamina-M weer op avontuur vertrekt, waarin ze drie seizoenen overbrugt, viel er veel te luisteren. Natuurlijk was de lange afwezigheid in elkaars fysieke leven ook een hele boterham om over te vertellen. Al zal mijn lijf het wel geweten hebben, ik had het niet willen missen! De volgende keer ga ik een stapje verder en ga ik toch weer koken.
Hoezo?
Net de week voor mijn immuuntherapie kreeg ik mijn vierde vaccin. Ik had er alle vertrouwen in; het tweede en derde prikje was goed verlopen, zonder gevolgen. De eerste was al lang vergeten. Deze vierde zou ik me anders wel nog heugen. Bijna een week zat ik met griepsymptomen slash covid(?). Zelftests vertelden me negatieve dingen. Ongerust was ik dus niet, wel ongeduldig. Nood breekt zelfopgelegde wet. Verdronken in een boek en nog een boek liet ik de boel zoals die toen was. Ik had niet gekookt. Een tramrit naar het centrum, beetje wandelen én benen onder de tafel bij de Griekse taverne kon gelukkig ook.
Incognito…
Vorige zaterdag
Er was de – heel interessante – wandeling die door een lotgenoot georganiseerd werd in Nieuwenhoven, Sint-Truiden. Om toch eens fysieke ontmoetingen te hebben, had Melanoompunt het idee om wandelingen her en der te organiseren. Wie wilde, kon zich aansluiten bij een van die wandelingen. Deze keer kon ik mee en mocht meerijden met twee mensen, ook wonende in Antwerpen. Verslag volgt in de volgende editie van Melanoompuntjes. Ook de gesprekken waren interessant en de volgende dag ging ik op zoek…. (wie weet, later meer hierover, eerst zelf nog wat uitpluizen).
‘Niet alles wat ik niet vertel is oninteressant.’
Nu laat ik u los zonder alles aan de grote klok gehangen, die is nu zwaar genoeg… Hier en daar (fysiek, mentaal, geografisch, …) ga ik weer op pad. ..
Bedankt om me weer te lezen. Het ga u allen goed 🙂
Tussen mijn vorige blogbericht en 7 maart werd er achter de schermen geschreven! Tot vorige week maandag (7 maart). Om maar met de deur in huis te vallen:
CreativiTijd
Mijn allereerste blogbericht op Creativiteit/CreativiTijd van Samana staat op hun website. Ik schreef er al eens over in januari, dat ik geselecteerd was om aan dit project mee te doen. Intussen hebben we al twee online ontmoetingen gehad en staan er enkele bloggers op voorgesteld.
De maand maart gaat over CreativiTijd. Elke maandag van maart zet iemand zijn/haar bericht op de blog, over dit onderwerp. De aftrap had ik! Wat geschreven over creativiteit in mijn leven? Met mijn boodschap*van*de*ekster probeerde ik het duidelijk te maken, ook voor mezelf. Gisteren is het bericht van C. verschenen. In april is er een ander onderwerp. Ik doe mee aan drie onderwerpen (nog in juli en augustus) en aan de afsluiting van dit creatieve schrijfjaar in 2023.
Diezelfde maandag werkte ik de Zesde Editie van Melanoompuntjes af. U weet intussen wel, het blaadje van de lotgenotengroep Melanoompunt VZW. Het is een heel leerrijk nummer geworden, met getuigenissen, interviews, medische rubriek, … Ook een verhaal en een puzzel. We hebben ook al veel ideeën voor het komende nummer. Nu kan u alvast onze Zesde*Editie lezen.
Al geschreven
Daarna nam ik schermvrije tijd voor enkele dagen; geen dringende wedstrijden of andere eindstrepen te halen binnen een bepaalde tijd en ik heb steeds mijn schrijfboekje en pen bij de hand. Soms slaat de inspiratie genadeloos toe. Wel zijn er nog onbesliste wedstrijden. Dat zijn spannende tijden. In één wedstrijd ben ik in de tweede ronde geraakt. Nu nog enkele dagen afwachten. Sowieso schreef ik het heel graag, al verklap ik er nog niets over 😉 Een uitnodiging voor de prijsuitreiking van een andere wedstrijd bevestigde ik onder voorbehoud. Laat ik nu net die dag mijn immuuntherapie hebben. Sowieso is de einduitslag nog niet gekend.
Tussenin
Tussenin wandel ik veel en kom ik al eens wat tegen. De nijlgans – zo leerde me Google – is niet alleen. Dat ontdekte ik pas enkele wandelingen na de eerste ontmoeting. (foto bovenaan, de eerste ontmoeting)
Ze zijn met twee. Gezellig! 🙂
Intussen leef ik fijn tussenin. Tussen energiek en rustig, tussen schrijven, ideeën opdoen en uitstellen, elke dag iets van de dingen. De bijna perfecte ontsnappingsroute vind ik in dat dikke boek dat ik aan het lezen ben.
Sudderend tussen volop lente en wakker worden opverend en terugverend lichtgewichtig bijna huppelen en zwaar heffend slepend klaar-als-een-klontje luchtig hoofd zwaar als een massaspurt-aantal-deelnemers-in-mijn-kop zolang er maar wind is en zee 🙂
Ijdel soms tuit
Oh, ik ben ook naar de kapper geweest. Alsof het nog complimentendag was daar. Dat zeg ik niet zomaar. Mijn haren werden op een bepaald moment in die jaren van de immuuntherapie nogal dun. Ik hield ze daarom korter. Nu beginnen ze weer fijn aan te dikken. Er zijn haren die plaats moesten maken voor nieuwe. De gang van het leven op mijn hoofd, oude vallen uit, nieuwe krullen zich een weg tot de krul eruit valt en de haar nog glad bij mij blijft wonen. De complimenten van de stagiaire deden ze toch weer even glunderen.
Vers van de persPuur natuur
Mentale rust
Zoveel mogelijk schermvrij geeft me wat ontwenningsverschijnselen. Toch geeft het ook mentale rust! Mijn hoofd ruimt zichzelf meer op. Mijn crea- schrijf- droom- knoeihoekje is weer overzichtelijk en proper. Intussen lijdt alleen mijn halletje aan een stapelingsziekte (onder de meer dagelijkse term: Rommel).
Niet alles moet weg, alleen de rommel…Hier net voor dag, met nog een beetje dauw, schrijf, knoei , krul, droom ik in het ochtendlicht
Bedankt voor het lezen. Fijne opruim-, buiten-, binnen-, lente gewenst!
Hier zit ik dan, mijn krabbels te ontcijferen waarmee ik bijna dagelijks bezig ben; voer voor een blogbericht. Ik had gedacht om over deze maand een chronologisch bericht te schrijven. Dingen die elk jaar terug komen. Valentijn en de antipestweek zijn al aan bod geweest.
Er was de verjaardag van mijn metekind. Ze is jong volwassen, met een prachtig gezin, daar verstaan ze elkaar. Elke familie heeft zijn eigenste eigenaardigheden. De onaardigheden zijn in de minderheid. Ze is nu zelf meter en dat gaat haar goed af.
Er was de sterfdatum van mijn moeder. Die grootse vrouw, die warme vrouw, die gastvriendelijke vrouw, die onderdak gevende vrouw, die mama-mama! Hoe deed ze het toch? vraag ik me af. Hoe deed ze toch, dat leven van haar? Intussen ben ik blij dat er van haar DNA in mij zit. Zelfs al heb ik meer van de melancholie van mijn vader. Toch helpt het mij om steeds het licht weer te zien en daarheen te kijken. Dan word ik weer helemaal wakker. Dan is het zelfs niet erg dat ik niet eens weet waarheen het me leiden zal. Wakker! Dat is genoeg.
De maand heb ik afgesloten met een wel Zeer Zonnig weekend in Oostende. Dat brak iets open bij mij: Goesting! Echte onvervalste goesting.
Zeemeeuw met een verhaal
Ik ging naar Oostende omdat ik een uitnodiging kreeg van de cultuurschepen van de stad! Hiervoor had ik deelgenomen aan een poëziewedstrijd. In Bloemen schreef ik er vorig jaar al over. De proclamatie ging afgelopen zaterdag door. Daar wilde ik wel bij zijn. Het was plechtig en ludiek. De winnaars waren vooraf wel verwittigd. Ik kocht er een mooie brochure waarin alle laureaten en de drie prijswinnaars staan, met korte biografie en hun ingezonden gedicht. Xavier Taveirne was de gastheer van dienst.
InnertideDe start van de avond
Lees een niet gewonnen gedicht: Zou-t. Het komt van mij 😊
Verder ging ik naar Mu.ZEE, een heel tof museum. Er loopt nog de tijdelijke tentoonstelling België-Argentinië, Trans-Atlantische modernismen. Over vriendschap en kunst tussen twee landen. Voor de geïnteresseerden, ze loopt nog tot en met 12 juni 2022. U leest er hier meer over.
Tussen lunch en ontbijt verbonden in kunst
Het museum heeft ook een vaste collectie. Ik kreeg heel uitgebreide uitleg hierover en over de fase van renovatie. Indien u nog graag gaat voor de renovatiesluiting, kan dat nog tot in 2023. Ik wil er in elk geval nog eens heen. Het heeft ook een fijne museumwinkel.
Aangezien ik een museumpas heb, mocht ik gratis binnen. Over zo’n pas kan u dan hier weer alles lezen.
Mijn Oostendse zus heb ik twee keer gezien. Stilaan zit wandelen in ons bloed. Eten altijd al, al zijn onze voorkeuren wat verschillend. Om al te veel zoeken naar vegan/vegetarisch eten te vermijden, heb ik het gewoon even losgelaten. Het ontbijt in het hotel verschafte overigens al veel keuze en daarmee evenveel energie. En lekkere koffie!
Kop in ’t waterMet Oostendse zusaan de jachten-haven
We hadden fijne babbels en genoten van de warmte op de – ingesmeerde – huid. Mijn gezichtsvel alleszins.
Tot slot geef ik u sfeerbeelden in foto’s van mijn geslaagd weekend. Ondanks de hap uit mijn budget, had ik het niet gemist willen hebben.
Beeldhouwwerk ‘De Wind’Verhaal bij ‘De Wind’Hollywood aan de overkantHet was vredig bij John LennonDe nieuwe pierHij slaapt, buikje in de zonVolgend weekend weer festival
Zoveel buiten zijn, zoveel zuurstof ondanks de drukte op de dijk, zoveel te zien en te doen en zuurstof en zuurstof … Niet alleen voor de longen overigens.
Bedankt voor het lezen. Er is weer licht in aantocht. Ik wens u een prettig wakker worden.
Het was op een mooie zomerdag in Maastricht. Ik herinner me niet eens meer welk jaar. Ik herinner me zelfs niet meer of het na een vakantie in Kreta was of na een concert van … hém. Wat ik wel nog weet, is dat onze gedachten er vol van zaten. We liepen ervan over, we ademden het!
De naweeën van een ontmoeting met Michalis Tzouganakis.
Daar op die mooie zomerdag in Maastricht zaten we, de M en ik. We wisten ongeveer wat we wilden bestellen. Al wachtend op de ober die dat zou noteren, praatten we over de dingen die we meegemaakt hadden.
Nu ik erover schrijf, zou het kunnen, dat het nog op til was en we dus nogal halsreikend uitkeken naar het te gebeuren?
Helemaal verwikkeld in ons gesprek, in onze al dan nog niet beleefde avonturen, op plaatsen die helemaal niet op Maastricht leken – al vind ik het een heel fijne aangename stad – keek ik een beetje dwaas op, toen de ober toch onze bestelling kwam opnemen.
We bestelden – het was op een terras van een Griekse taverne – we somden op, van alles een portie, die we dan later delen zouden. Geen Griek die daarvan opkijkt. Omdat ik het zo lekker vond (nog steeds) en omdat het op de kaart stond, bestelde ik een ‘Feta Tzouganaki’. Die jongeman schreef dat gewoon op. Terwijl we wachtten op het eten, moesten we er om lachen. Hij keek niet eens op, die ober. Zou hij dat vaker horen, gerechten die niet op de kaart staan? Er stond natuurlijk niet Tzouganaki, maar saganaki. Het leek me een heel smakelijke lapsus. Al heb ik in die eerste nooit mijn tanden gezet. 😉
ontbijt misschien 😉 (na het concert)zou het een mantinade worden?
Ik heb er niet zoveel mee, de veertiende februari, al zal ik het vieren van de liefde wel aanmoedigen op eender welke dag, eender welke liefde. Liefde voor het leven en verbinding voelen, daar gaat het uiteindelijk om.
Hoe het ook zij, ooit schreef ik wel een kaartje als onbekende aanbidster. Niet dat ik zo hard aan het aanbidden was maar ik vond het wel spannend.
Ik was niet direct een romantische ziel, eerder naïef en een dromer, ook onbekend met de “regels” van de kennismaking. Onder dat voorzichtige van mij, schuilde een beetje avontuur. Als ik veilig en op afstand kon bekijken, liep ik zeker geen blauwtje. Dat was die keer dat ik een Valentijnkaart onder de ruitenwisser van een auto stak. Ik kende die auto, vanbuiten, niet vanbinnen. Het was de auto van een jonge gast die als kinesist werkte in het fitnesscentrum waar ik toen ging. Hij was een van de begeleiders. Smelten deed ik niet direct maar hij trok wel de aandacht. Hij was knap, vriendelijk, gemoedelijk, had een mooie lach en was spontaan en vlot in de omgang. Het ontbrak hem volledig aan machogedrag. Dat zal me aangetrokken hebben. Hij zou weten dat ik hem sympathiek vond. Alleen, ik durfde het niet rechtstreeks in zijn gezicht zeggen. Ik zag mijn kans schoon bij Valentijn, door het op die kaart te schrijven en die dan onder de ruitenwisser te steken. Gelukkig was het net gestopt met sneeuwen. Hij heeft nooit geweten van wie die kaart kwam. Wel hoorde ik van een vriendin die daar toen was, dat hij erover verteld had en zich afvroeg van wie hij die kaart kreeg. Erg vond ik het niet. Maar ik had dan ook nog geen spierkramp gehad en me laten masseren. Wie weet hoe ik er dan over dacht?
Een andere keer, vele jaren later en na enkele Ithaka reizen, zat ik te wachten om in te schepen in mijn vliegtuig van Athene naar Brussel. Het was nog in de oude luchthaven. Mijn reisgenote en ik hadden Nieuwjaar gevierd en reisden begin januari terug. Zij herkende iemand die ook bij onze vlucht aan het wachten was en riep hem. Het was een Griekse man, een knappe Griekse man, een vrijgezelle knappe Griekse man! Ik volgde het gesprek en onthield zijn naam en familienaam en waar hij woonde. De reisgenote bleek meer geïnteresseerd in zijn broer, aan het gesprek te horen. Toen het bijna Valentijn was, dacht ik er weer aan. Waarom zou ik niet nog eens een kaart schrijven? Gewoon een beetje de maand pimpen, me vrolijk voelen. Kwaad kon het zeker niet. Het werd een tekst in het Grieks, waarin ik vertelde dat ik de ontmoeting met hem in de luchthaven van Athene vlak na Nieuwjaar zo fijn vond. Ook al had ik niet zoveel gezegd. Helemaal onderaan, in piepkleine cijfertjes schreef ik het nummer van mijn eerste gsm. Na enkele weken was ik het al bijna vergeten toen iemand – met een voor mij onbekend nummer – me opbelde. Dát hij me opbelde, gaf me meer een boost dan dat hij het was. Misschien dat ik daarom afsprak. We hebben elkaar een paar keer ontmoet, heel gewoon iets gaan drinken. Intussen had ik ook al over zijn reputatie gehoord; trouw zijn stond niet in zijn woordenboek, ook niet in zijn Grieks woordenboek. Hij was aangenaam gezelschap, dat wel maar toehappen deed ik niet. Daar liep het contact dan ook spaak. Een hele tijd – jaren – later kwam ik hem nog eens tegen, gewoon op een terrasje waar ik ook iets zat te drinken. Hij ging trouwen. Hij ging trouwen met een Griekse vrouw. Die vrouw had hij daar leren kennen en zij kwam naar België. Ik weet niet hoe trouw hij haar was of niet. Wat ik me wel herinner, was toen hij en zijn kameraad opstapten, hij langs mij heen liep, even zijn hand op mijn schouder legde en me ‘het allerbeste’ wenste. Toch volwassen geworden, die Griekse Don Juan?
Liefde is …
Liefde is muziekLiefde is eten delenLiefde is schrijvenLiefde is turkooisLiefde voor het verborgen woord
Liefde is … delen 😉
foto bovenaan: Liefde is blijven tot het einde van het concert.
Een gouwe ouwe heb ik opgevist. Het was vandaag een zeer boeiende studiedag van Melanoompunt. Dat was heel gevarieerd en er zal in ons boekje zeker nog iets over geschreven worden. Ik ben er (nog) stil(ler) van geworden, van zoveel inzet.
Als tegenhanger voor de leerrijke dag, zocht ik net naar plezanterietjes uit mijn jeugd, waarvan ik er graag eentje met u deel. Mijn moeder vertelde al eens graag over vroeger en hoe gezelliger de sfeer werd, hoe meer ze vertelde. Mijn vader hield van zijn wittekes (jenevertjes van het welbekende Hasselts merk).
’t Is goed in het eigen glas te kijken
’t Is goed in het eigen glas te kijken nog even voor het slapen gaan of ik van ’t randje tot de bodem geen druppeltje heb overgeslaan
’t Is goed in pa zijn glas te kijken nog even voor hij slapen gaat of z’n witteke nog wit is of inmiddels al soldaat
of we het vocht hoorden vloeien gloek gloek gloek van fles naar glas gloek gloek gloek van glas naar mond een druppeltje is zo gezond
’t Is goed in ma haar glas te kijken nog even voor zij slapen gaat van wel brouwseltje zij dronk en hoe haar dat dan staat
of haar glaasje toch gevuld blijft met witte wijn of fruitcocktail de geschiedenis rolt dan uit haar mond over vroeger weten wij nooit teveel
’t Is goed om in ons glas te kijken nog even voor wij slapen gaan of het nu wijn is, bier of water zolang dat brouwseltje maar smaakt
AMK – ergens in de jaren stillekes, volgens mij was ik nog scholier in het middelbaar of hoogstens student. Ik heb dit waarschijnlijk als ‘Kerstvrouw’ voorgedragen bij het delen van de cadeautjes.
ik kan me mijn ouders zoals op deze foto niet herinneren; toch wel fier dat dit mooie koppel van weleer mijn ouders zijn
Morgen is het gedichtendag en begint de week van de poëzie. Daarom grasduin ik tussen nu en dan in mijn schrijverijen en doe ik een poging om er enkele te delen.
Het gedicht dat ik vandaag deel, schreef ik in januari 2019, een (flauwe) poging om mantinades in het Nederlands te schrijven. Ik heb overigens wat gezocht. Volgens mij heb ik het nog nergens ‘openbaar’ gezet… 😉
Welk verhaal
Welk lied wordt nog geschreven Welke woorden zijn nog kuis Om te zingen over zwerven In het land – m’n andere thuis
Welk woord kan ik nog schrijven Zoekende naar een verhaal Dat van jou, van haar, van hem In onze bundel allemaal
Welke zwerftocht zoekt mij nog Door mezelf en door mijn ziel Dichterbij dat klein verhaal Mij verlatend toen ik viel
Welke rust zal ik nog loven Met blije ziel en slim verstand Beiden wetende zo goed Het hart tracht eeuwig naar dat land
Op reis naar Ithaka 