Ooit, lang geleden, schreef ik dit gedicht n.a.v. een onzekere liefde (of zo, dat is intussen een nieuwe uitdrukking geworden, naar ik vermoed om nuance in je uitspraken te brengen. Ik houd er wel van … of zo).
Die onzekere liefde is al lang voorbij, zowel de liefde als de onzekerheid rond die persoon. Dat vind ik nu wel een bevrijdend idee.
Al grasduinend in mijn ‘oude’ schrijfsels kwam ik het nog eens tegen. Nu heeft het voor mij een heel andere dimensie. Die liefde richt zich niet tot één bepaald persoon, maar gewoon tot het hele leven, waar ik nog lang deel van wil uitmaken … (niet of zo):
Als er geen waarheid meer is,
waarom zijn er dan wel nog leugens ?
En als zekerheid niet bestaat
waarom dan wel twijfels ?
Als ik me samen niet compleet voel,
waarom dan niet alleen ?
Als ik geen antwoorden krijg,
waarom dan die vragen, al die vragen ?
Als ik niet bij jou kan zijn,
waarom dan niet alleen ?
Of … gaat dit ook voorbij ?
Als dit voorbij gaat, is er dan leegte ?
Is er dan een nieuwe weg ?
Is er dan licht genoeg om te zien ?
Zonder te wagen, blijven de vragen,
dan komen nooit antwoorden,
of licht,
of een andere weg,
of compleetheid,
of zekerheid,
vertrouwen …
AMK
(foto van mijn eerste wintervakantie in Kreta zo’n zeven jaar geleden)
Op reis naar Ithaka 