Een tijd geleden schreef ik iets over moe. de twijfel sloeg ook toe. Zou ik dit posten? Even afwachten hoe het morgen voelt en volgende week en wat ik in die tussentijd doe met moe.
De hele lockdown, light of meer, is natuurlijk de zondebok. Iets of iemand is schuldig, toch?
Alles komt van buiten, de solidariteit, het medeleven, het protest, sociaal zijn, het nieuws, drukte, drukte, drukte … Althans dat zijn mijn ervaringen. Hoe kon ik me er toch zonder meer laten in meetrekken ? Met als gevolg dat ik op een keer plots blijf stilstaan, stokstil. Gewoon alles stikmoe zijn. Ik ging teveel mee in interessante dingen en dat hoeft helemaal niet.
Daarbij heb ik mezelf verbaasd. Het ging sneller dan ik voelde. En – nog verbazender – is het weer loslaten van wat van buiten komt ook gelukt.
Van alles waarvan ik moe word, weet ik dat veel daarvan niet aan mij is. Met alle respect, echt het grootste, voor diegenen die wel heel actief bezig zijn.
Toch is er soms nog dat duiveltje dat me zegt ‘probeer het toch, het ziet er toch fijn uit! Leerzaam! …’ Ja, dat is het echt ook. Alleen vaak niet voor mij. En dan is het wél lastig om weer los te laten. Gewoon omdat ik me dan schuldig voel. Ik spring mee op de kar (vrees niet, ik zal ze niet leiden 😉) maar spring er onderweg weer af want alles wat ik deed was plezieren van iemand anders. Ik stak er teveel energie in. Bij deze, aan iedereen die ik ermee belastte, MEGA excuses.
Intussen ben ik nog min of meer in beweging, bestaande bubbels in leven houden, mijn kot verder aan het ontspullen en herorganiseren. Met mijn vaders kasten is er weer wat opgeruimd (weggeruimd). Zou ik dan toch in dit leven een settelingservaring hebben, hier in mijn stekje?
De ontdekking van de honing zit niet in de zoetheid ervan of de grootte van de pot, het zit in de weg erheen en de zuiverheid van die honing. Voor iedereen zal er wel een ander soort honing bestaan.
Voilà, daarmee hoef ik die klaagzang over moe zijn niet te posten :p
Oh, ik ben ook naar de kapster geweest. Mijn dag gisteren kon niet stuk.
Hoort u nog graag het vervolg van ‘De ontdekking van de honing’, van Toon Tellegen? Ik post het in een volgende blog voor u 😊.
Wie de woorden van de titel snel in mijn blogpost vindt, mag me trakteren 😉
Op reis naar Ithaka 
Het nieuwe kapsel staat je echt goed, noem het een frisse wind of een nieuwe stap. En je mag gerust zonder schaamte of schuld “klagen” over het moe-zijn, hoor, het is er nu eenmaal, onaangekondigd en ongewenst, en je sleurt het mee, forever. Scio expertum.
LikeLike