Ik schreef er vorig jaar en daarvoor ook al over. Zoals vele dingen, zou het overbodig moeten zijn. Hierbij denk ik aan huidskleur, geaardheid, godsdienst, zelfs kleur haar, bril, kledij, gewicht, … Verbaasd ben ik soms; bestaat het nu nog altijd? Houden mensen zich dáár mee bezig? Blijkbaar wel: https://kieskleurtegenpesten.be/de-week/
Het blijft bij, hoe vergevensgezind ik ook ben geweest tegenover pesters. Het gevoel bekruipt me soms nog; me de mindere voelen, niet goed genoeg zijn, aan de kant geschoven, soms zelfs van mezelf afgepakt. Zouden pesters jaloers zijn? Ik vroeg me zelfs af hoe zoet pesten zou smaken. Alleen was ik nooit vlug genoeg en die ene keer dat ik het eens probeerde – ik hoorde ook al eens graag in een groep thuis – werd ik terecht gewezen. Tja …
Het is niet makkelijk om hierover te schrijven, naar buiten toe. Als het weer opduikt, zelfs zonder directe aanleiding, schrijf ik losse dingen op, zomaar om het een plaats te geven. Letterlijk, woordelijk en getekend in mijn ‘Creatief dagboek’ (nog steeds in gebruik, al is het af en toe, in combinatie met mijn meditatie schrijfboek). Het werkt, ik laat los en ben Miezelf die is zoals ze is. Gelukkig maar!
Wat ik denk, is dat in de pester vaak veel ongemak zit en hij/zij zich verstopt voor zichzelf. Vergeven zal ik doen, vergeten echter staat meer gelijk aan plaatsen en verder stappen. De pester in mijn leven toelaten, dat niet meer.
Ik wens de initiatiefnemers heel veel succes toe! Ik wens de gepeste kinderen en volwassenen heel veel moed om hier bovenuit te groeien en de pesters zelf wens ik een gevoel van zelfkennis, een luisterend oor en veiligheid toe zodat de agressie die ze opkroppen een beetje verzacht en wegebt. Misschien zelfs tot inzicht stemt?
Dit is wat ik op een keer voelde toen ik in mijn pestgeheugen dook:
Bedankt om te lezen. Enkel rozengeur en maneschijn maakt van mijn berichten te veel schone schijn 🙂
Op reis naar Ithaka 