Tag: #schrijvenisblijven

Schrijvers sterven ook

Schrijvers sterven ook,
al blijvend want toen nog schrijvend.
Ze gaan heen en wij erven.

De zoveelste aankondiging van een schrijver die gestorven is. Dat las ik in De Standaard. A.L. Snijders is overleden. De meester van het Zeer Kort Verhaal (ZKV).

Gisteren las ik dat Lucinda Riley overleden is, nog voor het journaal van 19u het meldde. Bijna anderhalve maand geleden stierf mijn favoriete Vlaamse auteur, Pieter Aspe. Ik heb bijna alles van hem gelezen. Vanaf het eerste boek trok het me aan. Het waarom wil ik zelfs niet weten. Ik volgde de aantrekkingskracht. Ik blijf met enkele mooie herinneringen, niet alleen aan de boeken zelf, ook met herinneringen aan enkele ontmoetingen.

Ik ken hen, die schrijvers en toch weer niet. Ik heb over hen gehoord, gelezen, zelfs van hun werk (al dan niet veel) gelezen, maar ik ken hen niet. Toch blíjven ze, ook na hun dood. Al lees ik minder dan ik wil, waarschijnlijk wegens trage lezer zijn en snel overprikkeld, probeer ik toch op te vangen wat me kriebelt. Het is vanzelfsprekend niet uit desinteresse.

Al is het maar een woord, een zin, een gedicht, een heel verhaal, al is het maar één maal: een schrijfsel de wereld insturen. Dat is blijven, dat is vertellen wat je vertellen wil. Dat is een wereld aanzetten tot stilstaan, die enkelen of velen die een nieuwe weg in het brein vinden door dat wat geschreven werd.

Toevallig (of niet) startte ik mijn schrijfmeditatie* deze ochtend met het woord ‘schrijven’. Wat schrijven doet, wat schrijven teweeg brengt, waartoe schrijven voor mij dient, hoe ik het aanvoel.

Dit is wat ik schreef:

Schrijven, pen, papier, scherm, klavier. Het is even in een verhaal kruipen dat niet van mij is en er toch altijd gezeten heeft. zomaar in mij. het is de weerstand doorbreken van wat het verhaal moet of net niet mag zijn. Het is alles overboord gooien wat me tegenhoudt in dat ene verhaal te reizen. Het ís reizen. Het is vertellen van wat niet is, van wat wél is. Wat spannend is. Het is lachen. Het zijn tranen en eenzaamheid. Het is verbinden met iemand, met niemand. De mensen in het verhaal en de mensen die het lezen, met elkaar en daardoor met mij.

Wij, u, jullie, ik, zij en hij die elkaar nooit tegenkwamen of zullen tegenkomen, of misschien juist wel. Het is door alle verlangen naar wat toch niet is, heen ploeteren en achterlaten; afkeer overboord gooien.

Tenslotte wordt het verhaal los gelaten, vrij, en mede de belasting die zwaar weegt en dan is de weg (weer) vrij. Woord na woord, verhaal na verhaal, verbinding na verbinding, reis na reis, verplichting na verplichting.

Schrijven is ultieme vrijheid en misschien is zelfs dat op een keer weg en biedt het leegte, enkel een erfenis nalatend.

Schrijvers sterven. Schrijvers blijven.

 *ik heb het al enkele keren over #schrijfmeditatie gehad. Voor de geïnteresseerden, volg de hashtag onderaan dit bericht.

ps. in het laatste blog bericht van Christine*Van*den*Hove staat een mooie in memoriam, geschreven voor A.L. Snijders.

Bedankt om me weer te lezen 🙂

Weetjes van de week.

Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Waarschijnlijk zijn het nog steeds de lichtere dagen die me kietelen.

Omdat de weken nogal hard op elkaar beginnen lijken, laat ik even het dagboekgehalte varen en zet enkele indrukken neer van de afgelopen week.

Onevenwichtig

Nog steeds wat meer na die laatste immuuntherapie annex vaccinatie. De uitdaging is er rust in vinden en op de juiste tijdstippen energie loslaten op activiteiten. Het betert naarmate de week vordert.

Alleen die benen weer in evenwicht brengen…

Wie is Laurel en wie Hardy? 😉

Groot, klein verdriet en andere opstandjes in mijn ziel

Net op donderdag, zo’n dag dat donderen ook in mijn hoofd gebeurt, lees ik opnieuw een droevig bericht van een lotgenoot. Iemand die ik ook kende. Al zegt het hoofd dat het duidelijk was dat het zou gebeuren, wanneer het dan echt gebeurt, is het onwezenlijk. Ik voel me machteloos en weeral geconfonteerd.

Mijn broer laat weten dat hij en zijn dochter besmet zijn. De anderen in huis zijn nog negatief. Maar ze worden ook ziek en worden opnieuw getest. Ik weet nog niets.

Lezend in de blogs van anderen, en hun nieuws op Facebook, raak ik meestal niet verder dan op ‘vind-ik-leuk’ klikken.

De overgave en overstap naar…

Het één en ander staat in de wacht. De plannen blijven rustig kabbelen tot er zich weer een ‘Aha’ aandient om te vertoeven bij die anderen van een rubriek alhier in mijn Reis-naar-Ithaka-pagina.

… vreugdes en vrolijkheden

Ik sta in de tweede editie van Melanoompuntjes, het blad van de patiëntenvereniging waarover ik al vaak sprak. U kan deze*tweede*editie helemaal lezen.

Ik word ook uitgenodigd voor de nieuwe vergadering van de redactie van Melanoompuntjes. Ik kijk ernaar uit!

Toch even glunderen met mijn bijdrage en de steunmogelijkheden laten zien (linksboven)

Het schrijven gaat verder. De woorden stromen, soms met omwegjes doorheen versperrende rotsjes in de rivier, maar water vindt altijd een weg. De lessen inspireren me. U bent vooral zeer welkom in mijn Woordenhoek op Azertyfactor, waarin ik dit*huiswerk en ook dit*andere*huiswerk gepost heb. Mijn profiel aldaar is Anemos. Soms een storm, soms een briesje.

Moeten er nog shampoo en haarkleuring zijn? Tot vorige week nog wel, op de valreep vóór de verstrengingen, een ietwat zonniger kleurtje in mijn haardos losgepeuterd. De krullen maken even plaats voor een kapsel waarmee ik op Zoom kan verschijnen.

  • Vóór…
  • Ná…

Bezoeken aan mijn vader worden weer iets waar ik meer en meer naar uitkijk. Gelukkig zijn er geen verstrengde maatregelen voor bezoekers in het woonzorgcentrum. Hij doet het nog steeds goed, met muizenstapjes zelfs steeds een beetje beter.

Ik heb tourlou gekocht bij Morfo en nog andere lekkernijen. Na wat zoekwerk vanwaar ik dat woord nu toch maar kende, kwam de verlichting. Het komt uit dat Griekse lied, ‘Laten we ergens anders heengaan’, waarover ik al eens schreef. ‘In de tourlou van deze wereld werden wij het zout.’ (vertaald uit ‘Πάμε γι’αλλού’)

Moet er over het zomeruur nog gedebatteerd worden? Hebben we nog niet genoeg kansen gehad om van deze immense pandemische crisis iets te leren, zoals een natuurlijk ritme volgen in plaats van controle in stand houden en forcerend zoiets ‘plastiek’ als verwrongen tijd op te leggen? Ik pleit alvast voor het echte zonne-uur, hoewel dat utopisch is.

Kortom, ik vind rust in de onrust, energie in de beweging en eet nog steeds gezond 🙂

Ik dank u voor het lezen, het gaat u allen goed…

Iemand anders’ woord – zesde woord

Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is de zesde. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.

Uit: canxatard en christinevandehove.

De blog van deze dame heb ik niet gezocht, maar wel gevonden, via een andere blog en viel mij op. Het was – als ik me goed herinner – aan het begin van de eerste lockdown, vorig jaar maart. Ze woont in Frankrijk en schreef van daaruit een reeks ‘Intussen in Frankrijk’. Dat alleen al trok mijn aandacht en ik ging kijken naar ‘Over mij’. Iemand die gewoon verhuisde naar ogenschijnlijk zomaar ergens, een onooglijk dorp en een verliefdheid op een huisje. Wat heeft een mens meer nodig? Ik durf nu niet bij mezelf gaan morrelen, al is er wel die niet aflatende onderhuidse kriebel.

Zie hier één*van*de*eerste*blogs*die*ik*van*haar*las. Ik vond dat een heel inspirerend blogbericht. Vooral dan minder nodig te hebben. Het kan echt en blij blijven op de koop toe! Ik woon nu wel heel dichtbij allerlei winkels waar ik gewoon even heenloop en koop wat ik nodig heb. Nodig heb. Dát bedoel ik. Al lukt het me niet altijd om het dáár bij te laten.

Wat heb ik nog ontdekt? Ze is ook een echte auteur. Ze heeft al een boek geschreven én dat is uitgegeven. Ze schrijft ook andere genres, zoals columns, poëzie, kortverhaal… en doet nog allerlei creatieve dingen met schrijven. Ik koos dit*kort*verhaal dat verdacht veel lijkt op echt gebeurd maar die laatste zin kan vanalles betekenen. Dat weet ik uit eigen ervaring, dat opgebeld worden…

Overigens vindt u haar ook terug op Azertyfactor.be, waar ze al een keer getipt werd voor een flitsverhaal ‘Als meisjes lachen’.

Grasduint u even in beide blogs. Ik word er alvast rustig wakker van. Of is het wakker rustig?

Ik zocht niet, ik zag en toen vond ik weer wat fijns.

Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.