Tag: #winter

Komkommer kwamkwammer

De dingen des levens ook als er geen komkommers zijn 😉

Duolingo

Al ben ik niet echt fan van deze app, ik onderhoud wel wat ik nog weet van Grieks en kom stilaan (heel traag) in de Arabische klanken. Nog niet echt woorden op enkele namen na. De taal zelf blijft wel boeiend.

Bij het Grieks moet ik me vooral goed concentreren. Het doet wel deugd om te ontdekken dat ik toch nog wel wat ken. Al zal het er in een gewone conversatie heel traag aan toe gaan. Ik merk het ook als ik schrijf naar mensen in het Grieks, hoe vaak ik naar woorden zoek.

Lezen en de challenge op Hebban

Nog zes boeken te gaan. Ik ben een beetje ongedurig om lang te lezen, voel mee met het weer en daar geef ik me dan aan over. Het weer van het seizoen in dat seizoen is de normaalste zaak van de Aarde. Wanneer ik uitgeregend ben ga ik weer lezen:
Het laatste boek dat ik las is ‘Mist over het strand’ van Aline Sax. Ik schreef iets kort op Hebban: Mist*over*het*strand  

Schrijven

Nog twee deelnames aan wedstrijden te gaan waarvan de deadline nog in de toekomst ligt. Status: zandlopergewijs.
Andere schrijfplannen: nog in een luchtkasteel zonder parachute.
Een oogwenk uit een gedicht in wording: 

...
Herinneringen zwaaien naar mij
Waar bleef je zolang? 

Ik zwaai terug
...

Ten slotte: de te-doen lijst 

Deze lijst is echt heel lang
langer dan tien rollen behang 
Langer dan mijn arm
mijn brein is al zo warm 
Het springt van hot naar her
en ergens heel héél erg ver 
Gom ik  schaaf ik  en kort in
wat dan niet weg is  is nog gezien
  • borduurproject
  • haakproject

AMK
(ps. ik vond het gekozen ontbreekwoord van vorige week nogal zeurderig)

Week van de poëzie

Overdonderd door gedichten 
die het lichaam verlichten

Zelf
verhit door hoge temperatuur
stil blijven een avontuur 

De woorden vervagen 
de zinnen vertragen 
zal ik me dan aan 
slapen wagen 

Ook
de soep die nog smaakt 
een boek dat nog raakt 
dat warme deken
een zachte melodie 

De griep heeft me te pakken 
daarom schrijf ik nu nog nie… 😉

AMK
Vijanden zijn soms venijnig

Plakboel

Schrijfgelegenheden komen en gaan. Ik heb mezelf opgelegd om het-is-nog-geheim-hoe-vaak regelmatiger te schrijven, al dan niet door anderen uitgedaagd. Of door mezelf. Dat zijn de lastigste… 😉

Deze werd een plakboel

Hier zit ik nu aan mijn scherm 

vandaag nog doorheen ontbijten, afwassen, de was, 
douchen en de dagelijkse en andere bezigheden 
niet noodzakelijk in deze volgorde
verschijnen de woorden netjes in monologen,
dialogen, verhalen en rijmen ordelijk in mijn hoofd

Hier zit ik nu aan mijn scherm 

de monologen, dialogen, verhalen en alle rijmen 
als een hoopje ragebol weggeblazen klevend web
als een prop plakband aan elkaar klittend 
eerst nog een recht stukje dat ik afscheur en 
onderweg, die halve meter, naar het te kleven voorwerp 

zich aan zichzelf kleeft en zoals stukjes die volgen 
krullen de woorden zich in elkaar 
de dialogen overtroeven de monologen
de rijmen worden verlegen en verdwijnen 
en alle verhalen worden een niet te lezen boek 

Hier zit ik nu aan mijn scherm ...

AMK

foto’s: Niet*te*lezen*boek
Plakboel

Eenvoudige poëzietechnieken – 15

Schrijfgelegenheden komen en gaan. Ik heb mezelf opgelegd om het-is-nog-geheim-hoe-vaak regelmatiger te schrijven, al dan niet door anderen uitgedaagd.
Deze uitnodiging komt uit ‘Het geluk van de schrijver’: “Eenvoudige poëzietechnieken 15”.

Hier vond ik de uitdaging van formaat!

Staat opgeruimd echt netjes?

Net nu schijnt de zon volop 
de kerstlichtjes al weggenomen
de kleine naald verliezende boom
weggezet

Zo’n klein boompje
zoveel naalden
neemt de stofzuiger al mijn gedachten
annex muizenissen mee?

Zijn alle versieringen opgeruimd?
Blijven voor even de beste wensen staan?

Nog enkele kerstcadeaus laten pronken
tekenen van mooie mensen en de warmte
van de gewoonte voor de tijd van het jaar

Hoe lang zou dat nog wegen?

Heb ik verder alles?
De minikerstballen. Weg
Alle tape die lampjes vasthield. Weg
Ze schijnen niet op wat niet (meer) van mij is 

Mag het nog beetje donker me omarmen voor de Lenteschoonmaak?

AMK

Foto boven: geen idee, gevonden in mijn Google Foto’s.

De eerste

Vrees niet, het wordt niet zo lang als de laatste van vorig jaar.

Laat ik beginnen met u allen een Gelukkig Nieuw Jaar te wensen.

Moge u in uw eigen licht staan en dat niets of niemand u in de schaduw zet daarbij. Ook wens ik u gelukkig midden jaar! Gelukkig ouder wordend jaar! Gelukkig heel jaar!

Oh, en elke dag een beetje magie.

Bij wijze van niet bij de pakken blijven zitten, begon ik aan enkele schrijverijen. Een wedstrijd raakte op het nippertje ingestuurd.

Ook heb ik het eerste boek van mijn leesuitdaging uit. Ik was er vorig jaar aan begonnen. Gisteren en vandaag twee derde uitgelezen. Dit*boek!  

Het idee voor de wedstrijd van Limnisa zit in mijn hoofd en staat al voor een groot deel op digitaal papier. Enkel nog elk woord een beetje wikken en wegen…

Intussen werk ik nog een korte lijst af van schrijfgelegenheden … wordt snel vervolgd.

Daarom houd ik me aan fictie in de misdaad 😉

Als de taal maar goed zit …

De tijd gaat snel, u kent dat wel
De laatste dag van het oude jaar 
een dag meer   wie voelt dat nog 
elke nieuwjaarsbrief is klaar 

De laatste bus   de laatste groet 
de laatste baxter  omdat het moet 
hoewel dat echt niemand weet 
verstandig denk ik   ik vergeet 

De laatste uren van de laatste dag 
dat het feestelijk  rustig  blij  gezellig 
zot of wat u ook  wenst    wezen mag 
’t is voorbij   en dat is stellig 

De laatste blog   wat nog te schrijven 
wat zal u lezen   zoveel om te zwijgen 
jaaroverzichten, diepte-  hoogtepunten 
bij verkiezingen al eens wat stunten 

Oorlogen en hun misdaden 
vaak in meervoudige kwadraten 
een ziekenhuis voor één soldaat 
nogal wiedes wie dan ‘winnen’ gaat 

Optim- pessim- realisme 
in zo’n statistiek gewrongen 
’t wordt Gauss-curve toerisme 
weer een eindterm afgedwongen 

Narcisten en puristen 
van horen zeggen  wat we wisten 
kleuters in de Wetstraat 
als dat maar niet tegenslaat 

Elke avond vol bekende mensen 
toch maar één Warmste Week 
wie weet nog wat we vorig jaar wensten 
wie vat nog echt de onbekende leek 

U ziet, ik weet niet echt wat schrijven 
mijn plannen zijn voor volgend jaar 
dat is over enkele uren en mijn 
Nieuwjaarsbrief is wéér niet klaar 

Al wat wenselijk is, een richting 
die goed voelt om te volgen 
en ruimte om af te slaan   bij twijfel 
begin gewoon van voor af aan 

Van schrijven lezen uitdaging *
mooi taalgebruik   en zo mogelijk 
geen fouten  dat blijkt een heel ding 
ik oefen zelf ook daaraan 

Allez, tot volgend jaar, nu is ’t gedaan !

Anne-Mie
Dat is de waarheid

Oudejaarsbrief

Lieve Lezers (soms rijmt het, soms niet),

Het jaar is oud  dat is niet erg
’t Is voorbij  ’t was een hele berg

Ik ga er niet over uitweiden
overzichten en lijstjes genoeg overal
U hebt waarschijnlijk zelf een (Smoelenboek) pagina,
om uw verhaal op te verspreiden en te zijn wie Uzelf bent

en wie weet lees ik u daar, is er ergens een draai
en kom ik u daar tegen, kruisen en scheiden
weer onze getormenteerde oftewel blije wegen

Enfin, kort en bondig, even Kazantzakis achterna,

“Ik hoop niets, ik vrees niets, ik ben vrij!”

Dat het u allen kracht mag geven,
in dat komende jaar en wat ik zelf mooi vond en (her)ontdekte;

de enige die altijd bij u is, bent uzelf. Vergeet dat nooit ! Daarom dat ik in mijn Woordenrijk een reminder voor mezelf zette. Doorgronden en de kracht daarvoor. Voilà!

Clichés zijn overroepen, maar voor wie er warm van wordt, … ach wat, wees krachtig in uw eigen verhaal! Als ik u iets wens, is het dat! Oh, en een leeg boek, om het in op te schrijven … lap daar is toch een cliché 😉

Anne-Mie
(ps. soms voel ik me zoals de reclame van de frietjes van McCain – lang geleden – “Het zijn zij die er het minst van spreken, er het meest van eten!”
ps.2 als ik uw naam fout schrijf, wijs me er dan op aub. Want ik ga dat ook bij u doen met mijn naam).

Nieuwjaarsbrief

niet noodzakelijk in clichés... maar geven en nemen is er nog steeds bij daarom niet altijd tastbaar

Lieve en andere lezers,

Op de eerste dag van het nieuwe jaar, heb ik mijn brief nog steeds niet klaar

Wegens mezelf opgelegde verwachtingen
heb ik overwogen, gewikt en dan besloten

Ik doe het niet, nog een lijstje
nog een wens
vrees niet   ook geen niet-wens

tranen worden toch gegoten
angst wordt toch gebibberd
dansen doen we, lopen en stilstaan

we blijven onderweg
daar wil ik toch bestaan

Ik doe het niet, een belofte van
mijn best doen
vrees niet   ook geen on-best
(en al zeker geen asbest)

zwaktes zullen toch opduiken
boosheid zal toch borrelen
vloeken doen we, lachen en doorgaan

we blijven onderweg
in veerkracht, liefst die van onszelf
daar wil ik toch bestaan

Ik doe het niet, elke terugblik
vrees niet   ook niet vooruit

de opsomming van goed en kwaad
van ziek en gezond, iets dat echt bestaat
doe mijn eigen ding en laat weer gaan

We blijven onderweg
met een nieuw inzicht
daar wil ik toch bestaan

Voor wie het toch graag hoort of leest

Gelukkig Nieuwjaar!
Een beetje Magie!
En veel, heel veel gewoonweg contentement!

Anne-Mie

ps. ik zette dit jaar een echte kerstboom en die heeft, binnen heel kort, een nieuwe bestemming.
Misschien ben ik dan toch traditioneler dan ik zelf dacht 😉

de ene helpt de andere voorlezen

Vertraging

Omdat van het persoonlijke jaaroverzicht (nog) niet veel terecht komt, een monoloog (denk ik).

Ik passeerde aan de kassa en de vriendelijke dame vroeg me of ik al klaar was voor Kerstmis. Misschien had ze zo haar twijfels bij het scannen van mijn aankopen. Gene vette! Twee broodjes, een pak soep en nog enkele appels want die waren er voor 1 euro de kilo. Oh, en wat spinazie, dat is nog goed voor bij de glutenvrije pasta die dringend op moet en de champignons, waar ik eergisteren zin in had en die nog goed blijven tot over- overmorgen. Achter mij een aangroeiende rij van boodschappenkarren en hun tijdelijke gebruikers… snel, doe verder, overspoelde mijn wezen..

De vertraging is ver zoek. Al zal er een en andere webshop mij ervan proberen te overtuigen dat het nu de tijd van stilte is, na alle voorbereidingen voor de warmste gezelligste tijd van het jaar. Het liefst in hun kledij! Ze menen het! Elke dag krijg ik meer korting, speciaal voor de trouwe klant! Of een trapje hoger in hun trouwheidsbeleid. Meer korting op een duurder verblijf in een bruisende stad. Blijkbaar verdien ik het.

De kriebel in mijzelf, de ragebol van aan elkaar klevende gedachten, de heb-ik-nu-alles kriebel, roept om nog meer aandacht.
De volgende kriebel die ongeduldig wacht tot deze weg is; wat-na-de-kerst? Plannen genoeg, te over zelfs, maar hoe zit het met die vertraging?

Mag het nog donker zijn in de winter? Stilstaan bij dat wat ik (nog) ben, weer kan zijn en nieuw kan zijn? Ik probeerde het meermaals, dat vertragen; het lukt wel eens. Lang genoeg? Kijk ik vanuit de schaduw van mijn eigen licht hoe iemand anders het invult? Alsof het niet van mij was. Of ben ik geduldig genoeg om de vertraging eerst te voelen en dan te kijken?

Ik sta weer op. Er zijn nog onbetreden paden, ook na al die jaren van goede raad en nog betere bedoelingen en waarschijnlijk ben ik nu ondankbaar. Toch, dat onbetreden pad lonkt en ik betreed het zelf. Ik schud af onderweg, in dank voor het gezelschap, ik pak iets anders weer op. Onbekend komt op me af. Niet-af-te-schudden vergezelt me als een veilig maatje. Onderweg ontdek ik wel.

Misschien is het verwerpelijk voor deze en andere. Ik doe het toch, en word lichter en frivoler. Want als er één persoon is die ik mis, soms nog tegenkom en zie dat het goed is, die ik dan probeer met haken en ogen aan elkaar te houden en ik stap verder, met oppakken en afschudden en dank u zeggen, op pad naar die ene die ik nog steeds een beetje mis, verder te vinden en te weten, we zien elkaar weer, telkens een beetje meer, Mie, mezelf en ik.  

“Dat is dan € 10,11  mevrouw.” Ik betaalde en dacht, wat een snelle ragebol ontrafeld zomaar aan de kassa.

“Prettige Kerstdagen voor u,” “Dank u, ook zo voor u.”

Ik herinner me vooral alle momenten dat ik NU was en ben en zal zijn. Misschien is dat vertraging?

Voor wie licht wil

Als bijna alles over Kerst, eindejaar, warmte en vertraging, licht en donker, stilstand en gezelligheid, saamhorigheid en solitude opzoeken geschreven is, wil ik me nog even onderdompelen in mijn eigen jaaroverzicht. Hopelijk nog voor de lente 😉

Intussen is dit verhaal een hartverwarmer: De*eerste*schooldag.

Overigens gaat de schrijfdiscipline nog dagelijks door. Wie weet, binnenkort weer iets in mijn Woordenrijk.

Hoe u het ook viert, als u het viert, wat u ook doet of laat, en dat zo ook voor het komende jaar, ik wens u Uzelf zijn toe. Ik wens ons allen de ruimte te vinden waar dat kan!

Kerstboom met M’s cadeautjes 🙂