Schrijfgelegenheden komen en gaan. Ik was er ooit mee begonnen en bij tijd en wijle zal ik er mee verder gaan. Wedstrijden, uitdagingen, oefeningen, … al poot ik hier niet alles meer neer. Ik beschouw het eerder als werkmateriaal. In geval van … Deze uitnodiging komt uit ‘Het geluk van de schrijver’, Eenvoudige poëzietechnieken 14.
Ik houd wel van een spiritueel verhaal. Vandaag bijvoorbeeld schuift de dierenriem van Kreeft naar Leeuw. Aangezien ik ’s morgens (om 9u) geboren werd, ben ik nog Kreeft. Ik lees net dat de verschuiving doorgaat vandaag om 22u07.
Vandaag is het Mie-dag, zonder plannen, zonder feest, zonder bubbels,
zonder taart, zonder alle dingen die ‘genieten’ uitdrukken (en ik niet Miezelf ben)
Deze dag is enkel van mij, vandaag is ‘Mijzelf’ mijn cadeau
Ik zit, lig, sta en hang stil, bij het gewone ‘zijn’, het hele etmaal, de hele dag
Geen drukte, ik negeer lawaai en trakteer niet, behoef geen cadeaus
geen aandacht voor die ene dag, waarin alle wensen zo mooi zijn
welgemeend en verwachtingsvol aanvoelen
Zo ontzettend mooi, dat ik me bijna schuldig voel omdat
- zonder oordeel vertel ik dit, als ik het niet zelf deed, zou ik het niet kennen -
omdat ik niet voldoe aan alles wat me gewenst wordt
Het enige cadeau dat ik vandaag wil, is Mie-zelf
ik ben de allerenige die dat kan geven, mijn verantwoordelijkheid
die ligt hierbinnen (buik, hart, hoofd)
en kijk, je weet wel, aan die binnenkant van de oogleden
Ik geef Mie-zelf cadeau vandaag, aan mijzelf,
En heel benieuwd ben ik, bijna aan het popelen
Kom ik haar vandaag een beetje tegen? De andere mensen bestaan al, zouden ze het zelf ook weten?
(dit is een van mijn, zich aan mij opdringende, monologen. Stel dat u – om welke reden dan ook – zich aangevallen voelt, probeer dat van u af te schudden. Ikzelf ben daar niet mee bezig. Intussen al aan iedereen bedankt voor de mooie wensen, het idee dat ik gewenst ben, is straffer dan wat me gewenst wordt)
Foto helemaal bovenaan: ik ben dan ook nog geboren in het jaar van het Konijn volgens de Chinese astrologie. Kom ik deze daarom altijd tegen op mijn ochtendwandelingen?
Tussen mijn vorige blogbericht en 7 maart werd er achter de schermen geschreven! Tot vorige week maandag (7 maart). Om maar met de deur in huis te vallen:
CreativiTijd
Mijn allereerste blogbericht op Creativiteit/CreativiTijd van Samana staat op hun website. Ik schreef er al eens over in januari, dat ik geselecteerd was om aan dit project mee te doen. Intussen hebben we al twee online ontmoetingen gehad en staan er enkele bloggers op voorgesteld.
De maand maart gaat over CreativiTijd. Elke maandag van maart zet iemand zijn/haar bericht op de blog, over dit onderwerp. De aftrap had ik! Wat geschreven over creativiteit in mijn leven? Met mijn boodschap*van*de*ekster probeerde ik het duidelijk te maken, ook voor mezelf. Gisteren is het bericht van C. verschenen. In april is er een ander onderwerp. Ik doe mee aan drie onderwerpen (nog in juli en augustus) en aan de afsluiting van dit creatieve schrijfjaar in 2023.
Diezelfde maandag werkte ik de Zesde Editie van Melanoompuntjes af. U weet intussen wel, het blaadje van de lotgenotengroep Melanoompunt VZW. Het is een heel leerrijk nummer geworden, met getuigenissen, interviews, medische rubriek, … Ook een verhaal en een puzzel. We hebben ook al veel ideeën voor het komende nummer. Nu kan u alvast onze Zesde*Editie lezen.
Tussenin wandel ik veel en kom ik al eens wat tegen. De nijlgans – zo leerde me Google – is niet alleen. Dat ontdekte ik pas enkele wandelingen na de eerste ontmoeting. (foto bovenaan, de eerste ontmoeting)
Ze zijn met twee. Gezellig! 🙂
Intussen leef ik fijn tussenin. Tussen energiek en rustig, tussen schrijven, ideeën opdoen en uitstellen, elke dag iets van de dingen. De bijna perfecte ontsnappingsroute vind ik in dat dikke boek dat ik aan het lezen ben.
Sudderend tussen volop lente en wakker worden opverend en terugverend lichtgewichtig bijna huppelen en zwaar heffend slepend klaar-als-een-klontje luchtig hoofd zwaar als een massaspurt-aantal-deelnemers-in-mijn-kop zolang er maar wind is en zee 🙂
Ijdel soms tuit
Oh, ik ben ook naar de kapper geweest. Alsof het nog complimentendag was daar. Dat zeg ik niet zomaar. Mijn haren werden op een bepaald moment in die jaren van de immuuntherapie nogal dun. Ik hield ze daarom korter. Nu beginnen ze weer fijn aan te dikken. Er zijn haren die plaats moesten maken voor nieuwe. De gang van het leven op mijn hoofd, oude vallen uit, nieuwe krullen zich een weg tot de krul eruit valt en de haar nog glad bij mij blijft wonen. De complimenten van de stagiaire deden ze toch weer even glunderen.
Vers van de persPuur natuur
Mentale rust
Zoveel mogelijk schermvrij geeft me wat ontwenningsverschijnselen. Toch geeft het ook mentale rust! Mijn hoofd ruimt zichzelf meer op. Mijn crea- schrijf- droom- knoeihoekje is weer overzichtelijk en proper. Intussen lijdt alleen mijn halletje aan een stapelingsziekte (onder de meer dagelijkse term: Rommel).
Niet alles moet weg, alleen de rommel…Hier net voor dag, met nog een beetje dauw, schrijf, knoei , krul, droom ik in het ochtendlicht
Bedankt voor het lezen. Fijne opruim-, buiten-, binnen-, lente gewenst!
Hier zit ik dan, mijn krabbels te ontcijferen waarmee ik bijna dagelijks bezig ben; voer voor een blogbericht. Ik had gedacht om over deze maand een chronologisch bericht te schrijven. Dingen die elk jaar terug komen. Valentijn en de antipestweek zijn al aan bod geweest.
Er was de verjaardag van mijn metekind. Ze is jong volwassen, met een prachtig gezin, daar verstaan ze elkaar. Elke familie heeft zijn eigenste eigenaardigheden. De onaardigheden zijn in de minderheid. Ze is nu zelf meter en dat gaat haar goed af.
Er was de sterfdatum van mijn moeder. Die grootse vrouw, die warme vrouw, die gastvriendelijke vrouw, die onderdak gevende vrouw, die mama-mama! Hoe deed ze het toch? vraag ik me af. Hoe deed ze toch, dat leven van haar? Intussen ben ik blij dat er van haar DNA in mij zit. Zelfs al heb ik meer van de melancholie van mijn vader. Toch helpt het mij om steeds het licht weer te zien en daarheen te kijken. Dan word ik weer helemaal wakker. Dan is het zelfs niet erg dat ik niet eens weet waarheen het me leiden zal. Wakker! Dat is genoeg.
De maand heb ik afgesloten met een wel Zeer Zonnig weekend in Oostende. Dat brak iets open bij mij: Goesting! Echte onvervalste goesting.
Zeemeeuw met een verhaal
Ik ging naar Oostende omdat ik een uitnodiging kreeg van de cultuurschepen van de stad! Hiervoor had ik deelgenomen aan een poëziewedstrijd. In Bloemen schreef ik er vorig jaar al over. De proclamatie ging afgelopen zaterdag door. Daar wilde ik wel bij zijn. Het was plechtig en ludiek. De winnaars waren vooraf wel verwittigd. Ik kocht er een mooie brochure waarin alle laureaten en de drie prijswinnaars staan, met korte biografie en hun ingezonden gedicht. Xavier Taveirne was de gastheer van dienst.
InnertideDe start van de avond
Lees een niet gewonnen gedicht: Zou-t. Het komt van mij 😊
Verder ging ik naar Mu.ZEE, een heel tof museum. Er loopt nog de tijdelijke tentoonstelling België-Argentinië, Trans-Atlantische modernismen. Over vriendschap en kunst tussen twee landen. Voor de geïnteresseerden, ze loopt nog tot en met 12 juni 2022. U leest er hier meer over.
Tussen lunch en ontbijt verbonden in kunst
Het museum heeft ook een vaste collectie. Ik kreeg heel uitgebreide uitleg hierover en over de fase van renovatie. Indien u nog graag gaat voor de renovatiesluiting, kan dat nog tot in 2023. Ik wil er in elk geval nog eens heen. Het heeft ook een fijne museumwinkel.
Aangezien ik een museumpas heb, mocht ik gratis binnen. Over zo’n pas kan u dan hier weer alles lezen.
Mijn Oostendse zus heb ik twee keer gezien. Stilaan zit wandelen in ons bloed. Eten altijd al, al zijn onze voorkeuren wat verschillend. Om al te veel zoeken naar vegan/vegetarisch eten te vermijden, heb ik het gewoon even losgelaten. Het ontbijt in het hotel verschafte overigens al veel keuze en daarmee evenveel energie. En lekkere koffie!
Kop in ’t waterMet Oostendse zusaan de jachten-haven
We hadden fijne babbels en genoten van de warmte op de – ingesmeerde – huid. Mijn gezichtsvel alleszins.
Tot slot geef ik u sfeerbeelden in foto’s van mijn geslaagd weekend. Ondanks de hap uit mijn budget, had ik het niet gemist willen hebben.
Beeldhouwwerk ‘De Wind’Verhaal bij ‘De Wind’Hollywood aan de overkantHet was vredig bij John LennonDe nieuwe pierHij slaapt, buikje in de zonVolgend weekend weer festival
Zoveel buiten zijn, zoveel zuurstof ondanks de drukte op de dijk, zoveel te zien en te doen en zuurstof en zuurstof … Niet alleen voor de longen overigens.
Bedankt voor het lezen. Er is weer licht in aantocht. Ik wens u een prettig wakker worden.
Ik schreef er vorig jaar en daarvoor ook al over. Zoals vele dingen, zou het overbodig moeten zijn. Hierbij denk ik aan huidskleur, geaardheid, godsdienst, zelfs kleur haar, bril, kledij, gewicht, … Verbaasd ben ik soms; bestaat het nu nog altijd? Houden mensen zich dáár mee bezig? Blijkbaar wel: https://kieskleurtegenpesten.be/de-week/
Het blijft bij, hoe vergevensgezind ik ook ben geweest tegenover pesters. Het gevoel bekruipt me soms nog; me de mindere voelen, niet goed genoeg zijn, aan de kant geschoven, soms zelfs van mezelf afgepakt. Zouden pesters jaloers zijn? Ik vroeg me zelfs af hoe zoet pesten zou smaken. Alleen was ik nooit vlug genoeg en die ene keer dat ik het eens probeerde – ik hoorde ook al eens graag in een groep thuis – werd ik terecht gewezen. Tja …
Het is niet makkelijk om hierover te schrijven, naar buiten toe. Als het weer opduikt, zelfs zonder directe aanleiding, schrijf ik losse dingen op, zomaar om het een plaats te geven. Letterlijk, woordelijk en getekend in mijn ‘Creatief dagboek’ (nog steeds in gebruik, al is het af en toe, in combinatie met mijn meditatie schrijfboek). Het werkt, ik laat los en ben Miezelf die is zoals ze is. Gelukkig maar!
Wat ik denk, is dat in de pester vaak veel ongemak zit en hij/zij zich verstopt voor zichzelf. Vergeven zal ik doen, vergeten echter staat meer gelijk aan plaatsen en verder stappen. De pester in mijn leven toelaten, dat niet meer.
Ik wens de initiatiefnemers heel veel succes toe! Ik wens de gepeste kinderen en volwassenen heel veel moed om hier bovenuit te groeien en de pesters zelf wens ik een gevoel van zelfkennis, een luisterend oor en veiligheid toe zodat de agressie die ze opkroppen een beetje verzacht en wegebt. Misschien zelfs tot inzicht stemt?
Dit is wat ik op een keer voelde toen ik in mijn pestgeheugen dook:
je hoeft er geen talent voor te hebben om het toch te doen, proeven bedoel ik, van tekenen 🙂
Bedankt om te lezen. Enkel rozengeur en maneschijn maakt van mijn berichten te veel schone schijn 🙂
Een gouwe ouwe heb ik opgevist. Het was vandaag een zeer boeiende studiedag van Melanoompunt. Dat was heel gevarieerd en er zal in ons boekje zeker nog iets over geschreven worden. Ik ben er (nog) stil(ler) van geworden, van zoveel inzet.
Als tegenhanger voor de leerrijke dag, zocht ik net naar plezanterietjes uit mijn jeugd, waarvan ik er graag eentje met u deel. Mijn moeder vertelde al eens graag over vroeger en hoe gezelliger de sfeer werd, hoe meer ze vertelde. Mijn vader hield van zijn wittekes (jenevertjes van het welbekende Hasselts merk).
’t Is goed in het eigen glas te kijken
’t Is goed in het eigen glas te kijken nog even voor het slapen gaan of ik van ’t randje tot de bodem geen druppeltje heb overgeslaan
’t Is goed in pa zijn glas te kijken nog even voor hij slapen gaat of z’n witteke nog wit is of inmiddels al soldaat
of we het vocht hoorden vloeien gloek gloek gloek van fles naar glas gloek gloek gloek van glas naar mond een druppeltje is zo gezond
’t Is goed in ma haar glas te kijken nog even voor zij slapen gaat van wel brouwseltje zij dronk en hoe haar dat dan staat
of haar glaasje toch gevuld blijft met witte wijn of fruitcocktail de geschiedenis rolt dan uit haar mond over vroeger weten wij nooit teveel
’t Is goed om in ons glas te kijken nog even voor wij slapen gaan of het nu wijn is, bier of water zolang dat brouwseltje maar smaakt
AMK – ergens in de jaren stillekes, volgens mij was ik nog scholier in het middelbaar of hoogstens student. Ik heb dit waarschijnlijk als ‘Kerstvrouw’ voorgedragen bij het delen van de cadeautjes.
ik kan me mijn ouders zoals op deze foto niet herinneren; toch wel fier dat dit mooie koppel van weleer mijn ouders zijn
Morgen is het gedichtendag en begint de week van de poëzie. Daarom grasduin ik tussen nu en dan in mijn schrijverijen en doe ik een poging om er enkele te delen.
Het gedicht dat ik vandaag deel, schreef ik in januari 2019, een (flauwe) poging om mantinades in het Nederlands te schrijven. Ik heb overigens wat gezocht. Volgens mij heb ik het nog nergens ‘openbaar’ gezet… 😉
Welk verhaal
Welk lied wordt nog geschreven Welke woorden zijn nog kuis Om te zingen over zwerven In het land – m’n andere thuis
Welk woord kan ik nog schrijven Zoekende naar een verhaal Dat van jou, van haar, van hem In onze bundel allemaal
Welke zwerftocht zoekt mij nog Door mezelf en door mijn ziel Dichterbij dat klein verhaal Mij verlatend toen ik viel
Welke rust zal ik nog loven Met blije ziel en slim verstand Beiden wetende zo goed Het hart tracht eeuwig naar dat land
Op reis naar Ithaka 