Vijf minuten léven
Vijf dagen beven
Tien dagen lachen
Tien weken in twijfel zigzaggen
Vijftien weken gewoon blij zijn
Vijftien maanden (te) voorzichtig klein
Twintig maanden avonturend reizen
Twintig jaren enkel de berusting prijzen
Vijf minuten of tig jaren van bewonder
Zoals dat heet, in goede dagen of soms er zonder
(schizofrene dag vandaag 😉)
Het is één van de lastigste blogs van het jaar 😉 (foto boven: Ooit las ik kerstgedichtjes voor voor iedereen die naar ons kerstfeest kwam)
Wat zal ik schrijven in dit jaar met tegenstellingen? Tot ik ontdek dat het net dát is wat bestaanszichtbaarheid geeft.
Wat me nu te binnen valt, is het deelnemen aan de redactie van Melanoompunt. Daaropvolgend de ontmoetingsdagen die ook weer verhalen opleverden. Meestal fijne verhalen, vooral van verbinding. Ons lot wilden we liever niet. Toch doet net de verbinding omwille hiervan deugd.
U kan overigens nog steeds de vijf nummers lezen op de website van Melanoompunt. Helaas waren er ook droevige verhalen; we hebben afscheid moeten nemen van een aantal lotgenoten. Dat blijft confronterend. Tegelijkertijd is er dankbaarheid om hen te mogen kennen, stuk voor stuk dappere, lieve, empathische mensen.
Er was de ontmoeting met mijn twee nieuwe nichtjes, geboren in 2020. Eindelijk! En nog meer familiale ontmoetingen. Wanneer vanzelfsprekendheid wegvalt, is deze moeite doen om familie-ontmoetingen te bewerkstellingen weer een fijne bezigheid.
De ontmoeting met de M’s! Zolang er goesting is in meer, blijven we proberen. Hier schreef ik erover. In 2022 – zo bid ik tot de weer- en andere goden – ontmoeten we elkaar weer. Het staat op de tickets geschreven… Graag ook ervoor en zeker erna. Deze ticketervaringen kan je alleen maar delen.
Bij het overlopen van mijn blogberichten van 2021, merkte ik dat ik meer geschreven heb dan het aanvoelt. Ook in mijn Azerty-profiel heb ik heel wat neergepend. Ik werd zelfs één keer ‘Tip van de Week’. Over wat ik allemaal nog in aanloop heb, schrijf ik nu niet. Ideeën te over, dat wel. Ik geloof in verhalen, waar ze ook ontstaan, waar ze ook verteld worden, wie ze ook schrijft, leest, hoort, voelt.
Ik ben projectjes gestart, sommige doe ik verder, andere zijn voorlopig stil gevallen. Een les die ik zacht en hard (!) gevoeld heb; ik heb maar één grens, de Mijne.
Waarover kan ik nog schrijven? Verhalen, columns, cursiefjes… Noem het en ik word er horendol van. In deze luie periode overstelpt worden met woorden, ben ik vooral aan het lanterfanten. Nog een tegenstelling. Toch, naar het schijnt is dat lummelen gezond in de donkere dagen. En gezondheid, daar doen we veel voor, toch? Al doe ik nog wel dagelijks een redelijke wandeling.
Er zijn nog meer tegenstellingen. Gewoon mijn ervaringen. Ik houd bijvoorbeeld van regen én van zon. Ik vind de seizoenen allemaal tof, zeker als ze zich vertonen in de tijd van het jaar dat het zo bedoeld is. Het is tenslotte aan de mens zelf om zich aan te passen en zich naar die mooie Aarde te schikken.
Ik dank u allen, die mijn kronkels gelezen hebben, erop gereageerd hebben. Ik dank u, die zelf geblogd hebben, dat ik mocht meekijken in dat stukje van uw leven. En doe een warme doch niet dwingende oproep naar de stil geworden bloggers, ik mis jullie.
Ik wens u een fijn, vredig, vrolijk, rustig, bruisend eindejaar, op welke manier u dat ook graag (niet) viert. Dat 2022 een jaar mag worden waarin u hindernissen kan overwinnen.
Tot volgend jaar! 😘
Tegenstellingen
Omarming van schaduw geeft licht meer zin
De zon en de regen kom ik beiden graag tegen
Het monster en de engel, ze zijn er ook bij
Ze niet ontkennen, dáár ben ik vrij
Ik zat op de bodem, vloog hoog in de lucht
Het ene te donker, het andere ’n klucht
Die tegengestelden, ze zijn er ook bij
Daar bruist het leven, dáár ben ik vrij
Al ben ik een rare, gevaarlijk toch niet
Ik hou van plagen én vreugde én verdriet
Die tegengestelden, ze blijven bij mij
Dat wikken en wegen, daar ben ik blij.
Ik ben niet moedig, geen held noch een straffe
Toch niet zonder laf zijn, of moe of kwaad blaffen
Enkel mijn zijn, met u er ook bij
Dat wil ik schrijven, dáár ben ik vrij.
AMK 20211230
Stem aub…
Op de valreep doe ik nog mee met deze wedstrijd… https://nationaleexpo.museumpas.be/project/35409
En geef door aub…
Met Grote Dank.
Omdat het ‘stilstaan’ deugd doet, rommel ik even verder tussen overprikkeling en – echt waar – heerlijke verveling.
Nog zo eentje die ik graag schreef en de finale van een wedstrijd niet haalde. Het is dus weer deelbaar. Heeft delen niet zo het effect van vermenigvuldigen? In alle onbescheidenheid hoop ik het 😉
Geniet!
Wandelen in de wolken van het park.
Het malse gras, de blauwe lucht, de vogels, voorbij schuivende wolkjes. Ik dwaal af, verder dan ik kijken kan.
Een verlaten strand in het zuiden van mijn eiland. Geen toerist die er ooit komt.
Die familie ontvangt weer gasten; vanaf ’s middags passanten, voor schaduw en koelte tot ’s avonds wanneer het drukker wordt. Hoe zou het met mijn vrienden gaan?
Andere wolken brengen andere beelden van mijn andere thuis.
Warempel! Didier! ‘Bonjour, kalimera!’ Nog steeds in het Frans en het Grieks. Hij is bezig met keramiek. Dan stoor ik hem niet. Kijken mag.
Langs scherpe bochten rijd ik naar Manoli en Rina voor een babbel bij een raki en lekkere hapjes.
Nog een strand. Michali met de luit is er weer! Ik zal bij dageraad wel honger hebben, na zo een muzikale nacht.
Het malse gras, de blauwe lucht, de wolkjes, wolken, donkergrijze massa! Mijn eiland regent weg.
Dit staat ook op Azertyfactor, voor degenen die me daar volgen. Het is een bewerking van iets dat ik schreef in een workshop (Vijf + drie ingrediënten).
Ps. De foto is uit een zomervakantie 2012 op ‘mijn’ eiland. Nog zo’n mijmering.
Bedankt voor het lezen en geniet, al is het maar één moment vandaag!
Als huiswerk voor de schrijfcursus ‘Column schrijven’, schreef ik er eentje over de bange Westerling. De titel heb ik veranderd in wat het nu is. De prent hieronder haalde ik uit de Facebookpagina*van*de*Volkskrant. Hij is van Peter Van Straaten. Als de tekst niet duidelijk is, er staat: ‘Ik ben geen vluchteling, ik woon al twintig jaar naast u.”
Mijn column zette ik op Azertyfactor. Klikken op deze link brengt u naar de column.
Ik schreef nog wat meer de afgelopen – hier afwezige – weken. Daarvan vindt u ook nog wel wat op mijn profiel bij Azertyfactor. Bijvoorbeeld, Het Bankje, die dialoog waarover ik het een tijd geleden had, die diende voor de gelijknamige wedstrijd. Ik was niet bij de winnaars, maar wel iemand die samen met mij de cursus ‘Vijf ingrediënten voor een straf verhaal’ volgt. Haar verhaal wordt uitgevoerd in een podcast. Een andere cursist haar verhaal staat in een Sprookjesboek, ook via een wedstrijd verkregen. Schrijven, inkt, zweet en soms tranen (ook van het lachen), het loont. Zelfs een fijne positieve feedback of eentje vol goede tips; het motiveert allemaal.
Verder kan ik u meedelen dat ik trotse medewerkster van de redactie van Melanoompuntjes. In juni verschijnt de volgende editie. Ik houd u op de hoogte.
Een groot lichtpunt na een jaar van wel zeer beperkte mogelijkheden tot fysieke ontmoetingen, was een gast op bezoek en niet zomaar iemand, een heuse M! (herinner u het verhaal over De Vijf M’s).
Schrijven wordt vervolgd…
Ik dank u voor het lezen, het gaat u allen goed…
Op het moment van de foto had ik hem duidelijk nog … maar op een stormachtige dag was zelfs deze paraplu niet bestand tegen mijn eigen naam*, al wist ik dat toen nog niet. Vandaag was ik even buiten en voelde ik me mijn naam helemaal waardig 😉
Mijn paraplu,
tja, waar is hij nu?
Beland in de vuilbak,
want hij ging kapot met één krak.
Dat kwam door de wind,
die was die dag niet goed gezind.
Ik dacht nog : “Anne-Mie, houd die paraplu recht.”
Maar ja, dat had ik beter hárdop gezegd
want er kwam niets meer van terecht.
En maar waaien dat windje
mijn plu kreeg een extra hintje
Opeens, één, twee, drie, hop,
het stof vloog helemaal over m’n plu’s kop.
Alles aan m’n plu-tje hing los,
het werd éne grote klos
Tja, m’n plu is er nu niet meer,
en dat doet m’n hart zo’n zeer.
Maar ja, misschien met wat geld, geluk en wat regen,
kom ik er gauw een nieuwe tegen.
AMK
* als je mijn naam met het accent op de Á uitspreekt, klinkt het als ‘de winden’ in het Grieks (Ánemos = de wind, Ánemie = de winden); een trucje dat ik soms gebruikte wanneer ik mijn naam al te veel moest herhalen bij een hotelboeking of wat anders.
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is de zesde. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Uit: canxatard en christinevandehove.
De blog van deze dame heb ik niet gezocht, maar wel gevonden, via een andere blog en viel mij op. Het was – als ik me goed herinner – aan het begin van de eerste lockdown, vorig jaar maart. Ze woont in Frankrijk en schreef van daaruit een reeks ‘Intussen in Frankrijk’. Dat alleen al trok mijn aandacht en ik ging kijken naar ‘Over mij’. Iemand die gewoon verhuisde naar ogenschijnlijk zomaar ergens, een onooglijk dorp en een verliefdheid op een huisje. Wat heeft een mens meer nodig? Ik durf nu niet bij mezelf gaan morrelen, al is er wel die niet aflatende onderhuidse kriebel.
Zie hier één*van*de*eerste*blogs*die*ik*van*haar*las. Ik vond dat een heel inspirerend blogbericht. Vooral dan minder nodig te hebben. Het kan echt en blij blijven op de koop toe! Ik woon nu wel heel dichtbij allerlei winkels waar ik gewoon even heenloop en koop wat ik nodig heb. Nodig heb. Dát bedoel ik. Al lukt het me niet altijd om het dáár bij te laten.
Wat heb ik nog ontdekt? Ze is ook een echte auteur. Ze heeft al een boek geschreven én dat is uitgegeven. Ze schrijft ook andere genres, zoals columns, poëzie, kortverhaal… en doet nog allerlei creatieve dingen met schrijven. Ik koos dit*kort*verhaal dat verdacht veel lijkt op echt gebeurd maar die laatste zin kan vanalles betekenen. Dat weet ik uit eigen ervaring, dat opgebeld worden…
Overigens vindt u haar ook terug op Azertyfactor.be, waar ze al een keer getipt werd voor een flitsverhaal ‘Als meisjes lachen’.
Grasduint u even in beide blogs. Ik word er alvast rustig wakker van. Of is het wakker rustig?
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is de derde. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Uit Luisterboekwijzer.be van Ellen.
Deze dame ontmoette ik voor het eerst in voorhistorische coronatijden, zij het diagonaal aan het hele andere eind van de tafel. De eerste les van een cursus schrijven vorig jaar in februari (Vijf ingrediënten voor een straf verhaal via Wisper) zat overvol. Ik herinner me niet dat ik haar toen heb gesproken. Na één les werd alles stil tot ergens in de maand mei. Niet zo lang dus want wat is er zo tof aan een cursus schrijven? Men kan het in crisistijden overal volgen waar een wifiverbinding is. De werkwijze is snel geleerd. Daar was zij bij. Ze was er ook bij andere online schrijfmomenten, zowel via Wisper en Schrijven en Schrappen.
Wat een talent! Zowel haar pennenvruchten als feedback geven aan andere medecursisten/-schrijvers worden gesmaakt. Kortom, Ellen kent er wat van. Op een avond deelde ze een link naar haar blog, waar een audioverhaal van haar hand stond. Ik heb het ‘gelezen’. Het was heerlijk bibberen in het lugubere denken van een student en zijn docent. Voor een prikje te lezen: de-ultieme-smaaktest.
Inmiddels ben ik ook helemaal gewonnen voor luisterboeken. Het gaat lekker vlot, dat tweede Harry Potterboek (via Storytel).
Als je een tijdje samen met haar in de les zit en haar schrijfsels leert kennen, verwacht je bijna dat haar verhaal uit een donkere hoek komt (hoewel Ellen een optimistische en goedlachse jonge vrouw is). Maar deze is zo onverwacht dat haar pennenvrucht nog mooier wordt. Haar hele poëzie is om van te smullen. Vergeet u ook niet haar Gravatar te lezen (onder elk blogbericht).
Duik onder in deze blog, lees, geniet en deel. Wie durft van poëtische hoogten naar diepe donkere krochten bengelen, springen en dan weer opveren naar hogere sferen? Ik kijk alvast uit naar haar eerste boek.
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Omdat ik vaak de dag begin met een woord en daarover schrijf, wat het een en ander lostrekt in mezelf, wil ik over mijn jaar in enkele woorden vertellen. Van onbeschreven naar volgekrabbeld…
Eenzaamheid: En waarom niet? Het is beangstigend, dat is waar. Toch heb ik er van geleerd. Onder dat eenzame bange laagje zit een rustige donkere plaats, waar ik vanalles tegenkom dat ik (her)ken en aanvaard, erken zo u wil. Verder hoeft het me niet te bepalen. Ik heb het gezien, dat is genoeg.
Verdriet: dat was er ook, soms om mijn vader, hem zo te zien terwijl zijn wereld elke dag wat kleiner wordt. Zonder boeken maar nog met veel kennis, zonder borreltjes maar nog met humor, zonder brievenbus, maar nog met het Belangske elke dag.
Voor de weggevallen lotgenoten. Afscheid nemen is ook erkenning van de cirkel van het leven, dat voor sommigen van ons een leven met een tijdbom is.
Voor gemiste kansen en ontmoetingen, voor opgelegde grenzen, voor energieloze dagen,…
Ontdekking
Als er iets is dat mijn jaar typeert, is ontdekking er zeker bij, zoals ‘De ontdekking van de honing.’ (Toon Tellegen).
Mijn honing dit jaar is schrijven. Dat ging van schrijfmeditaties (Joey Brown) over workshops allerlei (Wisper en Schrijven en schrappen, maar ook wedstrijden en een project ‘Acqui estoy’ tussen Nederlandstaligen en Spaanstaligen, Azertyfactor…) naar herontdekkingen van eerdere schrijfsels van mijn hand. Ik ben echt weer gaan grasduinen in wat ik in mijn leven geschreven heb en er zitten heerlijke herinneringen tussen. En natuurlijk deze blog, waar ik nog enkele plannen mee heb.
De ontdekking van luisterboeken, te danken aan twee mede-schrijfsters, de ene ontmoet in café ViaVia (toen nog geopend voor publiek), de andere online tijdens een workshop. Ze schreef hierover in haar blog. Het maakte dat ik me abonneerde op Storytel. Mijn eerste luisterboek is bijna uit. Met grote bewondering voor diegene die niet de keuze heeft om met de ogen te lezen. Wat een concentratie vraagt het.
De verwondering van gelezen te worden en zelfs goed bevonden 😊
Het was ook de (her)ontdekking van het kleine gebaar. Een kaartje, een berichtje, een verrassing, zomaar een lach, een kinderhandzoentje tot het kleine altruïsme. Voor mij was dat naar de nieuwe Antwerpenaren, waar ik voor twee mensen zomerbuddy mocht zijn. De contacten gingen vooral via Whatsapp. Zo konden de inburgeraars toch nog de kennis van hun Nederlands blijven oefenen en verbeteren. In het najaar mijn wekelijkse ontmoeting met kinderen die verblijven in het opvangcentrum van Fedasil, eenvoudigweg begeleiden in het huiswerk. Er straalt een enorme wilskracht uit van de kinderen, de volwassen bewoners en de medewerkers. Heel mooi om in het klein te mogen meemaken. Zolang er huiswerk is…
Dankbaarheid
Voor alle verhalen waar ik mee naar mag kijken.
Voor alle verbindingen; die er al waren en bleven bestaan, op een andere manier waarin delen de vreugde verdubbelde en de ellende halveerde. De nieuwe die ontstonden ondanks de beperkingen die vanbinnen en vanbuiten opgelegd werden.
Voor alle loslaten dat soms nodig was, rondom mij en binnenin mij. Het geeft weer plaats en kracht. Ontdaan van wat niet nodig is, aanvaarding voor wat niet anders is en (zo ongeveer) tenslotte, mijn grenzen zelf respecteren. ‘Wat mot dat mot’ of het nu onstuimig is of gedoseerd.
Voor het nieuwe leven in de familie. Twee nog wel. Twee prachtige meisjes die ervoor kozen in onze familie geboren te worden.
Mijn wens voor u
Ik wens iedereen vooral veel kracht om te doen wat er te doen valt,
Om, als dat moet, in het donker te wachten tot het licht weer lokt.
Ik wens iedereen rust, stilstand om te kijken en te zien wat er echt is.
Ik wens iedereen weer een beetje zichzelf worden om dan toe te happen naar wat zich aandient.
(met een extra 😉 naar een M. Neem aub die pottenbakkers-draaischrijf weer vast).
En als vanouds, voor iedereen een hele fijne uitloop naar een gezonde en liefdevolle aanloop.
Schrijven is het samenspel van autobiografie, overdrijven en verzinnen.
Geloof het ongelooflijke. Beiden zijn waar.
Levensinspiratie onderweg
Levensinspiratie onderweg
ONDER CONSTRUCTIE
CreativiTIJD voor jezelf. Dat voelt goed.
Iedereen heeft een verhaal. Schrijf het op!
Op reis naar Ithaka 