Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Waarschijnlijk zijn het nog steeds de lichtere dagen die me kietelen.
Omdat de weken nogal hard op elkaar beginnen lijken, laat ik even het dagboekgehalte varen en zet enkele indrukken neer van de afgelopen week.
Onevenwichtig
Nog steeds wat meer na die laatste immuuntherapie annex vaccinatie. De uitdaging is er rust in vinden en op de juiste tijdstippen energie loslaten op activiteiten. Het betert naarmate de week vordert.
Alleen die benen weer in evenwicht brengen…
Wie is Laurel en wie Hardy? 😉
Groot, klein verdriet en andere opstandjes in mijn ziel
Net op donderdag, zo’n dag dat donderen ook in mijn hoofd gebeurt, lees ik opnieuw een droevig bericht van een lotgenoot. Iemand die ik ook kende. Al zegt het hoofd dat het duidelijk was dat het zou gebeuren, wanneer het dan echt gebeurt, is het onwezenlijk. Ik voel me machteloos en weeral geconfonteerd.
Mijn broer laat weten dat hij en zijn dochter besmet zijn. De anderen in huis zijn nog negatief. Maar ze worden ook ziek en worden opnieuw getest. Ik weet nog niets.
Lezend in de blogs van anderen, en hun nieuws op Facebook, raak ik meestal niet verder dan op ‘vind-ik-leuk’ klikken.
De overgave en overstap naar…
Het één en ander staat in de wacht. De plannen blijven rustig kabbelen tot er zich weer een ‘Aha’ aandient om te vertoeven bij die anderen van een rubriek alhier in mijn Reis-naar-Ithaka-pagina.
… vreugdes en vrolijkheden
Ik sta in de tweede editie van Melanoompuntjes, het blad van de patiëntenvereniging waarover ik al vaak sprak. U kan deze*tweede*editie helemaal lezen.
Ik word ook uitgenodigd voor de nieuwe vergadering van de redactie van Melanoompuntjes. Ik kijk ernaar uit!
Toch even glunderen met mijn bijdrage en de steunmogelijkheden laten zien (linksboven)
Het schrijven gaat verder. De woorden stromen, soms met omwegjes doorheen versperrende rotsjes in de rivier, maar water vindt altijd een weg. De lessen inspireren me. U bent vooral zeer welkom in mijn Woordenhoek op Azertyfactor, waarin ik dit*huiswerk en ook dit*andere*huiswerk gepost heb. Mijn profiel aldaar is Anemos. Soms een storm, soms een briesje.
Moeten er nog shampoo en haarkleuring zijn? Tot vorige week nog wel, op de valreep vóór de verstrengingen, een ietwat zonniger kleurtje in mijn haardos losgepeuterd. De krullen maken even plaats voor een kapsel waarmee ik op Zoom kan verschijnen.
Vóór…
Ná…
Bezoeken aan mijn vader worden weer iets waar ik meer en meer naar uitkijk. Gelukkig zijn er geen verstrengde maatregelen voor bezoekers in het woonzorgcentrum. Hij doet het nog steeds goed, met muizenstapjes zelfs steeds een beetje beter.
Ik heb tourlou gekocht bij Morfo en nog andere lekkernijen. Na wat zoekwerk vanwaar ik dat woord nu toch maar kende, kwam de verlichting. Het komt uit dat Griekse lied, ‘Laten we ergens anders heengaan’, waarover ik al eens schreef. ‘In de tourlou van deze wereld werden wij het zout.’ (vertaald uit ‘Πάμε γι’αλλού’)
Moet er over het zomeruur nog gedebatteerd worden? Hebben we nog niet genoeg kansen gehad om van deze immense pandemische crisis iets te leren, zoals een natuurlijk ritme volgen in plaats van controle in stand houden en forcerend zoiets ‘plastiek’ als verwrongen tijd op te leggen? Ik pleit alvast voor het echte zonne-uur, hoewel dat utopisch is.
Kortom, ik vind rust in de onrust, energie in de beweging en eet nog steeds gezond 🙂
Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Waarschijnlijk zijn het langzaamaan-langer-licht-dagen die me kietelen.
Het was een week van tegenstellingen. Niets nieuws dus.
Maandag. Ik lig nog wat in de prak, ook al ging het zondag goed. Het leven speelt zich af op de zetel met een boek waar ik nauwelijks in lees of aan tafel met een beschuit. De dag is, al vroeg, genoeg. Alle schermen en digitale bereikbaarheid zet ik af. Een neutraliteit, die aangenaam voelt, bekruipt mij; de kabbelende golven van het horizontaal bestaan. Voilà!
Dinsdag is al wat levendiger. Ik ontdek dat ik een les gemist heb van de online cursus ‘Column schrijven’. Die reeks startte maandagavond. Ik mail met mijn excuses naar de organisator. Kort daarna krijg ik een mail van de docent met de vraag of ik het huiswerk nog wil maken. Ik wil wel, maar laat het even voorbij gaan. Gisteren zit nog vers in mijn geheugen.
Namiddag volg ik een online lezing over HSP (hoogsensitieve personen). Er zit veel herkenbaars in én ik leer nieuwe dingen. Een wel heel fysiek kenmerk kán zijn: ‘geen of heel weinig koorts maken bij ziekte’. Dat vond ik zo treffend.
Wanneer ik naar buiten stap voor een schepje lucht, ontdek ik in de gang een pakje gericht aan mij. Het is een bedankje voor de boeken die ik naar mijn Griekse leraar in Hasselt stuurde.
Deze Paashaas bestaat nog.
Woensdag is de duidelijkste dag van tegenstellingen. Sereniteit en actie wisselen elkaar af.
De ochtend is volledig voor de uitvaartdienst van de bezielster achter Melanoompunt. Er is de mogelijkheid om de dienst online te volgen. Het wordt een mooie herdenking, een aandenken aan een prachtige vrouw met vele talenten en een grote goesting om het hele leven te leven. De woorden van het lied ‘Verdronken vlinder,’ van Boudewijn De Groot vergezellen me die hele dag.
Ik neem het bezoek aan mijn vader weer op. Hij belde nog om te vragen of het wel kon. Ik wil toch even naar buiten. Het is verbazend hoe mijn vader zich handhaaft in zijn wereld die zo klein geworden is. Tussen die vier muren van zijn bestaan sinds bijna anderhalf jaar, waarin veel lockdown de baas was, is hij nog heel alert.
De avond is gevuld met … een online les schrijven. Een vervolg van een reeks die ik in het voorjaar volgde ‘Vijf ingrediënten voor een straf verhaal’, ook al kan iedereen zich hiervoor inschrijven, ingrediënten zijn er nooit te veel. Er zijn veel bekende mensen uit vorige cursussen. De lat ligt hoog bij zoveel talent, vanaf de eerste les. Een uitdaging die ik als heel stimulerend ervaar. Er komt zowaar een scène uit mijn hoofd, hier te lezen.
Donderdag is wederom een donderende dag. Na het afzakken van dat gehamer en schelle geluid in mijn hoofd, alsof iemand zonder talent zijn trompet wil demonsteren, neem ik de mails van vorige dag door.
Ik ben gisteren opgenomen in een andere blog, die van Satur9. Het is in de rubriek ‘vriendenboekje’. Dit is het mijne.
Ik schrijf en post zelf nog een blogbericht, over “Iemand anders’ woord”, over iets dat me jaren geleden hard raakte.
Er komt nieuws van een M (van de 5 M’s, waarover ik schreef, net voor het hele coronagebeuren vorig jaar), vanuit het ziekenhuis. Dat is schrikken, heftig schrikken. Alle M’s reageren op haar bericht. Ze zal ons op de hoogte houden. Later zal blijken dat het ‘meevalt’. Wanneer ‘trop’ te veel wordt, is de boodschap van rust nabij… Ik kreeg nog wel zo’n mooie kaart deze week.
Alsof het echt is, op vakantie zijn
Scherm- en wifivrij is mijn keuze deze avond. Mijn dikke boek vordert gestaag bij deze vroege rust in mijn kot.
Vrijdag begint mysterieus, met een Messengerbericht van de persoon uit mijn blogpost van gisteren, zo lijkt het toch. Ik doe wat ik kan op dat moment. Het blijft mysterieus en ik vraag me nu af wat ik ermee moet doen. Ik kan alleen hopen dat het bericht écht is en geen flauwe grap van iemand die mijn blogbericht las…
Mijn dagelijkse wandeling brengt me nog eens langs de bibliotheek. ‘De reiziger’ van Diana Gabaldon leest fijn maar is echt heel lijvig. Aangezien deze reeks toch verfilmd is, besluit ik de volgende boeken niet te lezen, maar de seizoenen te bekijken die ik nog niet zag, toen het uitgezonden werd. Van het laatste seizoen heb ik zelf een DVD exemplaar (op een keer pardoes gewonnen). Maar eerst dat boek en die vorige seizoenen. Aye aye*, here I go to Scotland.
Ik ga aan de schrijf en begin met een brief aan die pennenvriend in Schotland. Hij liet me in zijn vorige brief iets weten over het – nu alom bekende – lied ‘Soon may the Wellerman come.’ Het originele is veel en veel mooier. Ik zoek het op en ben het helemaal eens. Versie*van*Gordon*Bok. Ik hoor een echte vertelling. Het doet me denken aan een ander verhaal over Sinbad, de zeeman, in het Grieks al vaak bezongen door deze en andere artiest. (geen idee waarom ik dat Schotse allemaal vertel, misschien leidt het nog ergens heen)
Zaterdag, heel vroeg al vloek ik in stilte. Die trompet is er weer en hij heeft deze keer een drummer meegebracht. Het schelle kloppende concert houdt me stil!
Een ontmoeting met enkele medecursisten van de woensdagavondles zeg ik af, hoe fijn ook, om de mensen die ik enkel online ken te ontmoeten en anderen weer te zien. ‘Onder voorbehoud’, een cliché dat me blijft vergezellen. Het klappen van de spreekwoordelijke zweep ken ik al lang. Niets nieuws onder de zon. Die schijnt anders wel flink. Later zie ik dat de ontmoeting mooi was én voor herhaling vatbaar.
Het enige fysieke dat ik nog doe, is een korte wandeling om net voor sluitingstijd nog de krant te kopen. Ik waag me aan een cryptogram uit die gekochte krant. Dat lukt nog aardig ook.
Zondag leef ik weer. Het huishouden krijgt aandacht, weliswaar zonder overrompeling, niets dat klaagt dat het niet gebeurd is 😉.
Mijn vader laat nog eens een vleugje humor op me los. ‘De wind doet morgen maar 5 km/uur. Hij is te voet!’ Zo ken ik hem! Fijn om hem zo weer te zien.
Verder dompel ik nog eens onder in het achttiende-eeuwse Highland en zijn clans en kijk ik naar ‘Beau Séjour’. Niets verklappen hé, een verzoek aan de marathonkijkers van deze serie.
Eén ding nog, die elektrische fiets van vorige week werd niet door mij gewonnen. Geen nood echter; ik zal nog veel mogen trappen om zoveel energie te hebben dat ik doortrap 😉
Ik dank u voor het lezen, het gaat u allen goed…
* aye aye: komt nogal eens voor in dat lijvige boek. Ik vond er niet echt een vertaling van. Het komt mij voor als ‘jazeker!’
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is het negende. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Als u Griekofiel bent, als u alles wil weten wat zich in Griekenland afspeelt, ga dan even daar op bezoek, die website. Ook als u niet álles hoeft te weten of kan gelezen krijgen, er is vast iets bij dat u kan aanspreken. U hoeft niet eens Griekofiel te zijn om de begeestering te voelen die in deze blog zit. Wie vlot Grieks verstaat, zal de ene of andere doorverwijzing naar een filmpje, krantenartikel of wat anders zeker appreciëren. Actueel staat, zoals pandemisch (uit het Grieks, wat anders?) de C-crisis vaak in de kijker, van maatregelen tot de laars eraan lappen (vooral door diegenen die deze regels verordenen).
Ik koos echter voor dit*bericht van een dikke acht jaar geleden, over Yiannis die dakloos werd. Het werd toen op Een in het journaal uitgezonden. De link van toen leidt u naar de hedendaagse pagina. Ik vond het nieuwsbericht zelf niet meer terug maar ik herinner me het wel nog goed. Zijn twitteraccount vind ik ook niet meer terug en ik vrees dat hij in de vergetelheid is geraakt. Het eeuwige dilemma, in hoeverre blijf je iemand echt helpen?
Het trof mij toen om, zelfs voor mezelf, onbekende redenen. Door de ‘individuele’ hulp zoals toen op poten werd gezet, en ik wilde bekend maken, kreeg ik hier en daar het een en ander nogal rauw in mijn gezicht gesmeten; waarom zou ik toch een individu voortrekken als er al ‘zoveel’ hulp naar Griekenland ging? Gelukkig waren er maar enkele moddergooiers.
Anderen waren gelukkig wel – zonder voor- of tegenargument – mee enthousiast om te doen wat ze konden. Gewoonweg iemand helpen als dat nu eenmaal op je pad komt… meer was het niet. Niemand waande zich een reddende engel. Het trieste eraan is dat het ooit stopt. Ikzelf ook en toch denk ik er nog af en toe aan en vraag me af hoe het met hem gaat, wat er met hem gebeurd is.
Uit het bericht dat ik hier deel gekopieerd.
Dit bericht is voor mij een getuigenis over een schrijnend bestaan als gevolg van hoe een beleid (op welk niveau ook) crisissen uitlokt die niet hoeven te bestaan. Eén ding is heel waar over leven: het is onvoorspelbaar; het een en ander kan echt iedereen overkomen. Eén iemand uit de vergetelheid halen als die zelf hulp vraagt, zelfs maar voor even, is alvast wat warmer.
Heel vroeger waren de berichten vanzelfsprekend luchtiger, vrolijker, weetjes over gewoontes en tradities… Ik ging op zoek naar zo’n artikel. Ik kan terug tot 2005 nog voor de bankencrisis die Griekenland op een wel heel grote strafbank zette. Dit*bericht gaat over Grote Donderdag, die net voor Pasen. Is het gewaagd om dit net nu, in gevaarlijke besmettingstijden, toch mee te geven? 😉
ps. foto bovenaan, dit – zeer interessante – boek is nog steeds te koop. Ik heb het ook al in de bibliotheek zien staan.
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Deze week : de lichtjes en het donker. Ik dacht aan een Grieks liedje:
Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω και μια πέτρα για να ξαποστάσω τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα. Breng me water om de dorst te lessen, een steen om uit te rusten, wat zal ik onthouden en wat vergeten van wat ik meemaakte?
Maandag, 8 maart:
Het is internationale Vrouwendag. Ik doe er niet veel mee, bekijk nog een keer een filmpje dat ik zaterdag, 6 maart vond over het boek, ‘Schuldig’. De auteur geeft een korte voorstelling. Ik vond het wel interessant, daarom geef ik de link mee: Schuldig*voorstelling*boek*van*Jannah*Loontjens. Ik zie ook dat er andere mensen zijn die er wel over schrijven. De conclusie is alom en niet onbekend, zolang dit nodig is, blijven we het doen.
Verder? Een lange fietstocht die diende om de tijd in te schatten naar het Park Spoor Oost, het vaccinatiedorp. Ik kreeg nl. mijn uitnodiging voor de veel besproken vaccinatie.
Dinsdag, 9 maart:
De beweging zit er nog in van de vorige dag. Ik maak al vrij vroeg een ferme wandeling en ga ineens langs de bibliotheek om vergeten boeken in te leveren, gelukkig nog op tijd.
Het is deze week ook ‘Elektrische fiets te winnen’ week. Elke dag een woordpuzzel oplossen, de gevonden oplossing doorsturen naar een duur nummer en dan maar hopen dat mijn rekening niet al te hoog wordt deze maand… Het is overigens tof om te doen.
Woensdag, 10 maart:
Ik verzamel momenten, geen voorwerpen (een quote uit creatief dagboek van Sarah Timmermans). Een terugblik op dinsdag, bij Fedasil merk ik dat een kind hardnekkig foutief blijft sommen maken want, zo zei hij, ‘de juf heeft het zo gezegd en het mag niet anders.’ Ik dring verder niet aan maar meld het wel bij de contactpersoon voor de scholen (via e-mail) en krijg ook antwoord. Gelukkig wordt er iets mee gedaan.
Een afspraak maken voor mijn vaccinatie via de website lukt niet. De agenda staat (nog) niet open. Blijkbaar is er geen voorraad; afspraken maken heeft nog geen zin. Ik bel maar eens op. Inderdaad, geen voorraad, het klopt! Elke dag blijven proberen.
Op bezoek bij mijn vader, hij heeft in zijn papieren krant ook gezien dat er een elektrische fiets te winnen is en heeft de puzzels voor mij uitgeknipt. Verder hebben we een fijne babbel. Hij hoopt met mij mee dat ik snel ingeënt kan worden.
Donderdag, 11 maart: de dag heeft zijn naam niet gestolen.
Net thuis van die stormachtige wandeling om mijn flessendrager voor op de fiets te gaan halen. Net mijn op-achttien-jaar-met-paraplu-aan-zee gedichtje op mijn blog gepost. Net mijn lunch achter de kiezen. Net mijn wedstrijd ‘Het Bankje’ aan het afwerken. Net de afwas gedaan. Even gaan zitten.
Een bericht komt binnen, het komt behoorlijk binnen. Een medeoprichtster van Melanoompunt is overleden. De reacties blijven niet uit. Zowat iedereen is geschokt en ontdaan. Soms valt de wereld zo stil terwijl het stormt. Naast de droefheid om haar en de pijn die haar familie nu moet voelen, ook de colère om de oneerlijkheid, ze was veel te jong, voel ik dankbaarheid om haar gekend te hebben, een heel bijzondere moedige energieke vrouw…
Vrijdag, 12 maart:
Ik volg de golven van de dag. Het is weer de zes-wekelijkse immuuntherapiebeurt. De vorige dag werd ik nog opgebeld met de vraag of ik ineens ook mijn vaccin wilde laten zetten. Dat bespreek ik even met mijn oncologe en dat mag. Ze zei eerst dat het beter is om het vaccin en de therapie niet op dezelfde dag te doen, maar dat was alleen omwille van het kunnen vaststellen vanwaar eventuele reacties komen, de therapie of het vaccin. Het stemt me gerust. Ik ken inmiddels de reacties op mijn therapie. Eerste vaccin is gezet! Geen wachten op de agenda van het vaccinatiedorp.
Suf na zo’n dag, maar ik heb ook een bestelling bij de Buurderij en ga die ophalen. En eerlijk? Dat fietstochtje door wind en meer wind maakt me veel minder suf.
Zaterdag, 13 maart:
Niet veel te melden, enkel een flinke reactie op het vaccin. Hoesten, niezen, lichte koorts, spier- en klierpijn houden me stil vandaag. Een dag met dutjes. De enige actie is de familiezoom.
Zondag, 14 maart:
Ik bel mijn vader op, geen bezoek vandaag. De koorts is uitgebleven, de andere symptomen zijn verminderd, maar toch, liever nog wat rustig aan doen.
Mijn dialoog voor de wedstrijd raakt af, op hoop van zegen, want hij is nu ingestuurd. Het Bankje dus, wie kan weten hoeveel verhalen een bankje in een park zomaar te horen krijgt?
Deze namiddag krijg ik toch nog een energie-opstootje en maak pannenkoekjes, gezonde… wordt toch gezegd. Ze zijn in elk geval lekker. Mijn rode biet wordt klaargemaakt en ik fantaseer een sausje bij elkaar van zelf gemixte tomaten, champignons en een beetje mais. Ik heb geen idee of dat nu een pesto is, een soort ketchup of wat dan ook, met een beetje groentepasta, zwarte peper, kurkuma en zelfs oregano vind ik het lekker. Dat smaakt wel op een pasta, die nu op is…
Maar tussen die mini energieopstootjes door kijk ik marathon naar Friends… 😉
Op het moment van de foto had ik hem duidelijk nog … maar op een stormachtige dag was zelfs deze paraplu niet bestand tegen mijn eigen naam*, al wist ik dat toen nog niet. Vandaag was ik even buiten en voelde ik me mijn naam helemaal waardig 😉
Mijn paraplu,
tja, waar is hij nu?
Beland in de vuilbak,
want hij ging kapot met één krak.
Dat kwam door de wind,
die was die dag niet goed gezind.
Ik dacht nog : “Anne-Mie, houd die paraplu recht.”
Maar ja, dat had ik beter hárdop gezegd
want er kwam niets meer van terecht.
En maar waaien dat windje
mijn plu kreeg een extra hintje
Opeens, één, twee, drie, hop,
het stof vloog helemaal over m’n plu’s kop.
Alles aan m’n plu-tje hing los,
het werd éne grote klos
Tja, m’n plu is er nu niet meer,
en dat doet m’n hart zo’n zeer.
Maar ja, misschien met wat geld, geluk en wat regen,
kom ik er gauw een nieuwe tegen.
AMK
* als je mijn naam met het accent op de Á uitspreekt, klinkt het als ‘de winden’ in het Grieks (Ánemos = de wind, Ánemie = de winden); een trucje dat ik soms gebruikte wanneer ik mijn naam al te veel moest herhalen bij een hotelboeking of wat anders.
Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Beetje later deze week.
Ondanks de nogal veel aflatende energie verliep de week toch prettig, als een gelukjesweek, kleine fijne verrassingen en – kan ik zonder? – hier en daar strubbelingen met mezelf.
Opruimen
Het was een week van weggeven. Opgeruimde spullen moeten ergens heen. Op de Op de Hoplr website bood ik het een en ander aan. Het ging snel. De startkabels en het stuurslot, alsook de klaptafel (die ik hier niet kan monteren wegens te dunne muren, tenminste daar waar ik het wilde hebben) waren binnen de vijf minuten gereserveerd. Gelukkig werden ze ook afgehaald.
Iemand gaf me in ruil een fles rode wijn.
Alleen de inzetstukken voor de Kallax kasten (Ikea) zijn er nog. Iemand? (wel zelf afhalen)
Ook probeerde ik toch iets tweedehands te verkopen. Wat een gedoe. Voor een paar stevige wandelschoenen, voor 10,- € aangeboden, een halve avond vragen beantwoorden werd me te veel. Ze krijgen een andere bestemming. Voilà!
Vrijwilliger
Ooit was ik vrijwilliger bij de Boekenkaravaan. Ik las voor in een kinderdagverblijf aan taalarme kinderen, meestal anderstalig van huis uit. In die tijd kocht ik enkele boekjes. Dat werden er enkele meer aangezien ik ze ook wel eens gebruikte in de praktijk waar ik toen werkte.
Wat ermee gedaan? Enkele boekjes heb ik aan familie en vrienden gegeven, voor de kinderen die ik door u-weet-wel-welk-C-drama nog nooit ontmoet heb. Voor de overige boekjes contacteerde ik de*Boekenkaravaan die het graag hadden.
Fijn zo’n bedankkaartje.
Vorige dinsdag (2 maart) raakte ik eindelijk nog eens bij Fedasil. Er is een nieuwe coördinator die zich ook met de leiding van de vrijwilligers bezig houdt en er zijn enkele nieuwe vrijwilligers. Dat is wel fijn omdat de kinderen dan beter verdeeld worden en het minder druk is in mijn groepje. Weer thuis vond ik een mooie bedankmail voor de week van de vrijwilliger.
Schrijven
Donderdagavond deed ik mee aan een eenmalige workshop ‘Dialogen schrijven’. Heel fijn, met veel tips, een vlotte vogelvlucht en enkele oefeningen die we mochten voorlezen. Ook heel fijn was dat ik iemand terug zag van een cursus die ik vorig jaar deed. Nog een beetje en ik krijg het ‘ons-kent-ons’ gevoel. Best prettig.
De workshop was aangeboden door Creatief Schrijven in het kader van een komende wedstrijd. Ik ben er volop mee bezig 😊.
Vader
Zoals elke woensdag, als er geen lockdown is tenminste, bezoek ik mijn vader. Hij had goede zin. Hij stelde zelfs voor om de volgende keer te gaan wandelen. Ik ga ook op zondag en dat hebben we dan gedaan. Hij zat al helemaal klaar toen ik binnenkwam. Dat is fijn om te zien.
Daarna ben ik met een flinke omweg naar huis gefietst.
Eten
Ik doe het graag. Ik doe het elke dag. Soms is het iets dat ik afhaal, soms kook ik zelf. Zolang ik eet wat ik graag eet, bén ik 😉.
dat was lekker
broccolisoep met ongemixte aardappel
de dappere burger bij de broodjeszaak, helemaal vegan
In Leesland tussendoor
Het aanbod is écht te groot. Soms ben ik met drie boeken bezig, gelukkig niet tegelijkertijd. Zo vind ik het prettig om een luisterboek te lezen wanneer ik iets bezig ben zoals de strijk. Momenteel is dat het originele (in het Engels) tweede boek van de serie Hichhiker’s guide to the Galaxy, van Douglas Adams. Een tip van mijn Schotse pennenvriend.
Ik blijf Griekenland hondstrouw, maar ik raak geprikkeld door Schotland. Nu ben ik in een echt papieren boek aan het lezen, ‘De reiziger’ van Diana Gabaldon, uit de bibliotheek.
Op mijn e-lezer heb ik even rust genomen, na het derde boek van ‘Mijn geniale vriendin’. Van Italië naar Schotland…
De overspoeling van leesverrassingen was echter het hoogtepunt. Dat kwam door drie lange mails van drie verschillende mensen waardoor ik helemaal blij werd, verrast opkeek en weer wat leerde zowel van de andere als over mezelf. Soms is alleen zijn verruimend.
En nog vele andere dingen die me hoogtes en laagtes lieten zien. Zoals de weetjes van deze blog de volgende zullen overlappen. Denk ik…
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is de achtste. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Uit: JoeyBrown.be
Deze dame leerde ik kennen via haar boek, ‘Schrijven naar Bewustzijn’. Dat was in augustus 2019. Ik schreef er HIER al over. Haar website met blog is heel uitgebreid, heel toegankelijk om te lezen. Geen dure woorden. Dat bevalt me wel.
Haar boek heb ik inmiddels bijna uit. Ik worstel er niet mee, ik laat het moment, om aan het laatste deel te beginnen, zich aandienen. Momenteel voel ik me comfortabel in mijn bubbelig bestaan, waarin ik vooral innerlijke rust wil.
Voor velen is haar methode een mijlpaal geweest in zelfontdekking en ook voor dié persoon te gaan. De methode lijkt eenvoudig. Wat bij mij aanvankelijk een ‘redmiddel’ leek, bleek een pad te worden. Ik was dus blij met enkele online schrijfdagen. U heeft in elk geval niet veel nodig, een pen en een schrijfboekje, schriftje, iets van papier.
Intussen doe ik het bijna dagelijks, zoals mijn eerste tas koffie drinken. Het is een moment écht bij mezelf zijn. De koffie is lekker, mijn boterham smaakt (in tegenstelling tot wat moet ik allemaal doen vandaag?). Ook al lijkt het dat ik ‘zoveel tijd heb’, ik weet dat het niet zo is. Dat was een ontdekking. Die vierentwintig uren per dag heeft iedereen. Wat ik ermee doe, kies ik. Persoonlijk gaat het over grenzen en eigen keuzes (laten) respecteren. M.a.w. ik kan niet bepalen wat anderen van mij vinden, enkel kiezen wat ik ermee doe.
Ik vind het zelf heel fijn om nog eens te kijken naar dat kind dat ik was, mijn reacties van toen en nu, wat ik intussen losgelaten heb en wat ik graag nog meeneem. De eerste keer vond ik het raar, voelde ik me geforceerd en afstandelijk, maar enkele foto’s van mezelf hielpen en het lukte om contact te maken met mijn innerlijk kind. Er kwamen enkele verhalen naar boven borrelen die ik in een fictief verhaal stak. Wie weet ooit voor publicatie.
Welk vuur zag ik toen?
Brave schoolfoto.
Voor mij is schrijfmeditatie echt mijn dagelijkse vitamine, een manier om de wereld buiten mijn bubbel houden, ook op mindere dagen.
Nog iemand die het hierdoor voelt kriebelen? Houdt u zich niet in. Er is een groot aanbod.
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Waarschijnlijk zijn het langzaamaan-langer-licht-dagen die me kietelen.
De week vliegt. De week kruipt. Een (on)bewogen week…
Een energiek begin:
De leraar Grieks, bij wie ik les volgde toen ik nog in Hasselt woonde, laat weten dat hij interesse heeft in enkele boeken die ik niet meer gebruik, voornamelijk over uitspraak van het Nederlands bij anderstaligen. Naast Grieks in het PCVO Moderne Talen, onderwijst hij ook Maatschappelijke oriëntering bij het Agentschap Integratie en Inburgering. Daarnaast heef hij een grote interesse in talen, ook de uitspraak.
Ik ben toch bezig met weggeven dus fiets ik naar de Kringloopwinkel. Dat pakketje allerlei staat hier al wéken klaar om af te geven; alsof het bij mijn interieur ging horen.
Vorig jaar werd er op de pilaar die de wandel- en fietsbrug mee ondersteunt, dit mooie gedicht in vele kleuren geschreven. Ik stopte hier even om een foto te maken.
van Lies Van Gasse, voor geïnteresseerden: klik*hier
Niezerige dinsdag:
De bijwerkingen spelen weer op. Het kriebelt, het jeukt, het wil eruit. Ik nies, ik hoest, ik proest. Uit veiligheid bel ik mijn vrijwilligerswerk af. Stilaan vraag ik me af of ik niet iets anders kan doen tot ik gevaccineerd ben. Het is tweerichtingsverkeer, dat oppassen voor de bitch.
De spieren vragen om actie, de gewrichten schreeuwen om smering in beweging. Ik ga even fietsen. Daar heb ik in één trek nog twee kinderboeken gedropt in het Leeuwerikpark, nabij het Middelheim.
Ze staan op de FB pagina van De Boekenjagers. Ik ben benieuwd wat er nu komt.
Lamme woensdag:
Ik heb met mijn vader gebeld. ’s Avonds kreeg ik bericht van mijn zus dat de mensen van het woonzorgcentrum weer bezoek mogen ontvangen op de kamer. Twee vaste personen die vrij binnen mogen, wel op verschillende momenten. Ik ben blij. Tot zover deze lezing op woensdag.
Gelukjesdonderdag :
Mijn boeken zijn aangekomen bij Dimitris en hij heeft als dank een bedrag overgeschreven voor Melanoompunt VZW. Ik was al blij en word nog blijer.
Bij de Noterij mag ik een extra zakje kiezen bij mijn aankopen (gemengde rozijntjes en een notenmengeling). Ik kies als extra’s bananenchips.
Als je niets verwacht, ben je blij met weinig.
Herinneringenvrijdag, 26 februari:
Vijftien jaar geleden. Ze hield van de muziek die mijn woonst vulde, wanneer ze er binnenkwam. Griekse muziek dus. Woorden te veel, woorden te weinig, ik spiegel ze in een lied:
Wegens nogal ontstoken ogen ga ik naar de huisdokter. Het is weer eens wat anders. Een cortisone zalfje moet het verhelpen. Gelukkig niet in te nemen, enkel te smeren.
Nu ik toch bij de dokter zit, vraag ik haar of het nog kan om bij kinderen vrijwilligerswerk te blijven doen. Ze raadt het af, zonder echt te verbieden. Ik laat het bezinken. Het is geen dag om veel na te denken. Gewoon voorbij laten glijden.
Rommelig hoofd zaterdag:
Wegens te vroeg wakker worden met migraine die in de loop van de dag, dankzij enkele druppels Bella Donna wel weer afzakte, voel ik rommel in mijn hoofd. Dit wordt een Remdag.
Toch ga ik even naar buiten voor de weekendkrant, omdat ik houd van de bijlagen, met bijhorende kruiswoordraadsels, cryptogrammen enzovoort. Ik wil een elektrische fiets winnen, alleen is er deze week een i-phone te winnen.
Ik heb andere buren leren kennen, zij het kortstondig. Ze organiseerden een actie voor de sponsorloop voor Kom Tegen Kanker. Omdat die niet echt kon doorgaan, maar om de deelnemende teams toch te steunen, startten enkele mensen dit initiatief, een wijnverkoop. Ik heb nog een proevertje in het vooruitzicht. Misschien bij een versoepeling, bij iemand in de tuin? Ik neem de wijn mee …
In de zoom met de broers en zussen, wordt gepraat over mijn vader. Er is een versnelling gekomen in het verhuurbaar stellen van zijn appartement in Hasselt, dankzij mijn oudste zus, haar zoon en mijn oudste broer.
Ondanks de rommelhoofdstart, toch een beetje actie gehad.
Blijere zondag:
Deze blogpost wordt veel te lang, zie ik. Zal ik dan maar schrappen? Dat zijn de bladzijden die u niét leest.
Ik heb me ingeschreven voor de 30-30 van CM, bewegen in het groen. Eraan beginnen is de uitdaging. Een andere uitdaging zit erin om elke dag erheen te gaan en echt 30 minuten te bewegen, in het groen. Ik heb me aangesloten bij een groep die ik nog niet ken. De start is op 6 maart.
Deze namiddag ben ik bij mijn vader op bezoek. Hij ziet er goed uit! Hij heeft ook goede zin. Ik volg zijn tempo, daar blijf ik blij bij. Hij wordt wat sneller moe. Het is weer wennen. We zijn beiden toch blij dat bezoek op de kamer weer kan.
Onderweg naar huis, fiets ik langs het Leeuwerikpark en merk dat de gedropte boeken verdwenen zijn. Weeral blij!
Thuis komen en een propere keuken treffen, dat vraagt om uithaaleten. Gelukkig is er Morfo, heel dichtbij en ze maakt overheerlijke veganistische moussaka… ik zal de blogpost morgen afwerken 😉
Op reis naar Ithaka 